To διάβαζα κατά τη διάρκεια ολόκληρου του τελευταίου χρόνου με μεγάλα διαλείμματα, πράγμα που δε μετανιώνω, γιατί δεν είναι ένα manga που διαβάζεται για διασκέδαση σε οποιαδήποτε στιγμή. Είχα αποφασίσει από νωρίτερα ότι το oyasumi punpun είναι το καλύτερο manga που έχω διαβάσει και πιθανότατα θα διαβάσω ποτέ. Καθώς το έβλεπα να τελειώνει, δε σκεφτόμουν τις στιγμές που πέρασα διαβάζοντάς το, σκεφτόμουν το πώς θα είναι η ζωή μου χωρίς αυτό. Ήταν για μένα κάτι σαν φιλοσοφικός συνοδοιπόρος, η στιγμή όπου κάθε γεγονός, συναίσθημα και εικόνα γίνεται σύμβολο που ψάχνει απεγνωσμένα να βρει την αλήθεια. Διαδικασία που πονάει, χωρίς αμφιβολία, και πάντα συνοδεύεται από το άβολο συναίσθημα ότι κάτι δε σκέφτομαι σωστά, σε κάποια παγίδα πέφτω, πώς δεν μπορώ ποτέ να απεξαρτηθω αρκετά από τις ηδονές και της ελπίδες μιας ζωής που χαράσσει μια μικροσκοπική πορεία στο μεγάλο χάρτη της απέλπιδος αβύσσου. Κι όμως, όλα ήταν εν γνώση του δημιουργού. Ήξερε πάντα πώς να συμπαρασταθεί στον πόνο μου και να μου δείξει ότι αυτό που σκέφτομαι δεν το σκέφτομαι μόνο εγώ, ότι δεν είμαι ο μόνος που ζει μάταια και στοχάζεται το παρόν λόγω της ανικανότητάς του να δημιουργήσει ένα ουσιώδες μέλλον.
Ο Inio με την δεξιοτεχνία του στους ακραίους δρασκελισμούς ανάμεσα στη φυσιολογική καθημερινότητα και το μακάβριο δράμα, μπορούσε κάθε στιγμή να με πείθει ότι θέλω να βρεθώ εκεί, ότι η ψυχή μου θέλει να βγει από τα δεσμά αυτού του βιδωμένου σε μια καρέκλα σώματος και να γίνει ένα με αυτό το έργο και τη θρήνουσα, παντoτινά ανεκπλήρωτη προφητεία του. Και αυτή ακριβώς η δεξιοτεχνία είναι που το κάνει να μοιάζει σε μένα σχεδόν εξωπραγματική δημιουργία. Το ότι ξέρει κάλλιστα να ισορροπεί ανάμεσα στα αντιφατικά συναισθήματα και τις σκέψεις που αναπόφευκτα αντιμετωπίζει ο αναγνώστης κατά την πορεία της ζωής του (πόσο μάλλον όταν πρόκειται για μια πορεία ενηλικίωσης, ίσως η ηλικία μου να βοήθησε σε αυτό) ώστε να μπορεί να ανταποκριθεί σε όλες ταυτόχρονα. Δε νομίζω πώς έχω ξανασυναντήσει έργο τέχνης που να μπορεί να αγκαλιάζει τόσο πραγματικά την ίδια μου την αντίφαση σε σχέση με αυτό και τη μερική ανικανότητά μου να εναρμονιστώ με το σύμπαν του. Αντίθετα, εκέι βρίσκεται όλο το νόημα. Στο πόσο κοντά φτάνεις στην κατανόηση της πραγματικότητας, του εαυτού, και της φύσης των πραγμάτων, και πώς αυτή συνεχίζει ανεξάρτητα από εσένα, αφήνοντας πίσω εσένα και τις σκέψεις σου, τις συγκινήτικές στιγμές, την πνευματική ενατένιση που σηκώνουμε σαν σημαίες πάνω από τα κεφάλια μας για να πειστούμε πώς δε χρειαζόμαστε το αύριο.
Μέσα σε όλα του τα κοσμοθεωρικά άλματα και τις ακραίες δραματικές του σκηνές, παραμένει το απόλυτο έργο ενηλικίωσης. Πάνω στην προσπάθεια μας να κατανοήσουμε και να δημιουργήσουμε ταυτόχρονα τον ιδεατό κόσμο και τον εαυτό μας, στηριζόμαστε σε αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως Θεό μέσα μας, τη δύναμη που θα μας ωθήσει προς την κατάκτηση του ονείρου. Παρουσιάζεται τέλεια η συνειδητοποίηση ότι αυτός ο Θεός όσο μεγαλώνουμε μοιάζει περισσότερο με διάβολο, ότι όλη αυτή η δύναμη που τόσο καιρό νιώθαμε δεν έκανε τίποτα παρά να χτίζει την πορεία μας προς την αυτοκαταστροφή, παραμένοντας όμως το μοναδικό πράγμα που να μοιάζει αληθινό μέσα μας και να κινεί τα νήματα των επιθυμιών μας, γι αυτό και είναι αδύνατον να απαλλαγούμε από αυτόν χωρίς να τραυματιστούμε μόνιμα και ανεπανόρθωτα από τη διαδικασία.
Αγαπημένοι μου χαρακτήρες είναι μάλλον ο θείος Yuichi και ο μαθηματικός του οποίου το όνομα μου διαφεύγει. Ο πρώτος γιατί ταυτίστηκα σε μεγάλο βαθμό μαζί του σε σχέση με την ενοχικότητα που τον πλημμυρίζει λόγω του ασυμβίβαστου και ανικανοποίητου των επιθυμιών του, τις οποίες είναι υπερβολικά δειλός για να ακολουθήσει και να χειριστεί. Ο δεύτερος γιατί ήταν ίσως ο μόνος που υπήρξε ειλικρινής και ιδεολόγος μέχρι τέλους. Κατάφερε να βρει το alter-ego του, τον άνθρωπο που σεβόταν για τη στάση του απέναντι στην πραγματικότητα αλλά απογοητευόταν από τη στάση του στην ίδια την πραγματικότητα, και να τον οδηγήσει εκεί που του άξιζε, στο δικό του ιερό περπωμένο όπου ο ιδεαλισμός δεν γνωρίζει ενδιάμεση κατάσταση ανάμεσα στο απόλυτο και την ανυπαρξία.
Anyway, υπάρχουν σκηνές από αυτό το manga τις οποίες νομίζω ότι συχνά θα νιώθω την ανάγκη να διαβάσω ξανά και ξανά, και για τις οποίες θα μπορούσα να γράψω πολλά πράγματα, αλλά είπα αρκετά. Ό,τι και να πω σε ένα ποστ δεν μπορώ έτσι κι αλλιώς να καλύψω ούτε το 10% του συνολικού νοήματος αυτού του έργου.