Η Ougi ήταν απόλαυση. Η αντίθεση της εικόνας της συγκριτικά με τις υπόλοιπες την αναδεικνύει τρομερά στο μάτι και η αλληλεπίδραση που είχε με τον Araragi και την Hanekawa απαρτίωσε τις καλύτερες σκηνές του αρκ. Ειδικά τη διαμάχη της, πριν και μετά αφού είχαν επισκεφτεί την Oikura, με την γατούλα την λάτρεψα. Έξυπνη αυτοκριτική του αφηγητή στην επιλογή του να σχολιάζει συχνά και να αφήνει υπονοούμενα για το στήθος της Hanekawa.
Προφανώς ανηψιά του Meme δεν είναι. Να δω τώρα αν θα αποκαληφθεί η αλήθεια στα επόμενα έξι επεισόδια και αν όντως θα συσχετισθεί με την μαύρη δύνη που παραλίγο να καταπιεί τον πρωταγωνιστή στο δεύτερο αρκ της Shinobu.
Η ίδια η Oikura και η ιστορία της περί ενδοοικογενειακής βίας δεν μου άρεσε όπως εξελίχθηκε. Βρίσκω τραγική την επιλογή του ότι η μητέρα πέθανε από την πείνα και η μικρή δεν το κατάλαβε καθόλου, ή δεν θέλησε να το καταλάβει. Αφήνοντας στην άκρη το βιολογικό κομμάτι, αφήνοντας στο περιθώριο και το λάθος της παρομοίωσης με το εξατμιζόμενο νερό, η ιστορία απέτυχε στα μάτια μου για τον πιο απλό λόγο: εξηγούνταν άριστα πριν πιάσουν την ανάλυση για το κλειδωμένο δωμάτιο.
Η κοπέλα ανέφερε την φράση ''Και μια μέρα χάθηκε, απλώς εξαφανίστηκε.'' Έλα τώρα, το πιο απλό πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν πως πέθανε από την κατάθληψη, από τα φάρμακα, από αυτοχειρία. Έβλεπες στα λόγια της την παραβολή των λέξεων εξαφανίζομαι/χάνομαι με τις λέξεις παύω/πεθαίνω/δεν υφίσταμαι.
Και μετά μου μπλέκουν το ότι δεν είχε καταλάβει ακόμα πως η μάνα της έφυγε εις κύριον. Μα αυτό τους είπε!!! Δηλαδή ήταν τόσο μεγάλη ανάγκη να φανεί τόσο εξυπνότερο ή να βάλουν την σκηνή με το μέτρημα των στοιχείων, μόνο και μόνο για μας αποδείξουν ότι πέθανε και η Oikura ντε και καλά δεν μπορεί να το αποδεχτεί ακόμα ψυχικά? Πολύ άσχημη απόφαση.
Η Hanekawa παραήταν σεξουαλικοποιημένη για τα γούστα μου στο συγκεκριμένο. Νικήθηκε κατακράτως από την Ougi στο νοητικό κομμάτι και βασικά δεν βοήθησε πουθενά. Ακόμα και η Nadeko του ενός λεπτού πιο πολύ συνέβαλε στην επίλυση του γρίφου.
Σκηνοθετικά το θεωρώ στην βάση για αυτά που έχει δείξει, όμως να σημειώσω μία επιλογή του που λάτρεψα. Την ανάποδη αφήγηση συγκεκριμένα. Μία από τις αγαπημένες μου τεχνικές, εδώ έγινε αρκετά αφένταστα. Πρώτα πήγαμε δύο χρόνια πίσω και είδαμε την Oikura και την ιστορία της στο λύκειο. Μετά πέντε χρόνια και το πως συνέβαλε στο να λατρέψει ο Araragi την αριθμητική και μετά έξι, ώστε να δωθεί η απάντηση στο μαθηματικό πρόβλημα που απαιτούσε λύση.
Από την άλλη, δεν μου αρέσει σχεδόν ποτέ όταν χρησιμοποιείται σαν εργαλείο η απώλεια μνήμης, ειδικά όπως εδώ που συνοψίζεται σε μία προτάση ως ''το ξέχασα επειδή ήμουν μικρός.'' Επίσης κακιά ιδέα που με ξενέρωσε στο μέσο της αφήγησης.