(2007)
Σειρά 12 επεισοδίων
Genre: Horror
Σκηνοθεσία: Kenji Nakamura
Character design: Takashi Hashimoto
«τί δέ τις; τί δ᾿ οὐ τις; σκιᾶς ὄναρ ἄνθρωπος.» (Πίνδαρος, Πυθιόνικος 8, 95-96)
Όνειρο. Φαντασία. Αυταπάτη.
Αυτές οι λέξεις θα αρκούσαν για να περιγράψουν το μυστηριώδες, σαγηνευτικό σύμπαν του Mononoke. Γνέφει στον θεατή και τον προσκαλεί σε έναν κόσμο φτιαγμένο από χαρτί σε παστέλ χρώματα και διακοσμητικά σχέδια, με σκοπό να ξεδιπλώσει ένα προς ένα τα μυστικά όλων εκείνων των πλασμάτων που υπάρχουν σχεδόν παράλληλα με εμάς, σε μια διεστραμμένη αντανάκλαση του δικού μας κόσμου: τα youkai, τα ayakashi.
Τα mononoke.
Οδηγός μας σε αυτό το ταξίδι, η αινιγματική φιγούρα του Medicine Seller. Τον πρωτοσυναντήσαμε στο “Ayakashi”. Τώρα, τον ακολουθούμε ξανά σε μία σειρά από όχι και τόσο ανθρώπινες γνωριμίες. Άγχος, ενοχή, τύψεις, φόβος και απογοήτευση ταλανίζουν τους ήρωες καθώς οι δαιμονικής φύσεως οντότητες mononoke τρέφονται από αυτήν ακριβώς την ανθρώπινη αδυναμία, στοιχειώνοντας τον ίδιο τον ξενιστή τους. Ανακαλύπτοντας τη Μορφή, την Αλήθεια και τον Λόγο του κάθε mononoke, ο Medicine Seller μπορεί πλέον να το οδηγήσει πίσω στον κόσμο των πνευμάτων.
Το Mononoke αποτελεί, πολύ φειδωλά, ένα εικαστικό αριστούργημα, ένα ασυνήθιστο ερωτικό σμίξιμο ukiyo-e και πίνακα του Klimt. Με animation που συχνά θυμίζει ιαπωνικό θέατρο με εικόνες (kamishibai) ανακατεύει το αρχαίο με το σύγχρονο σε μία έκρηξη αισθητικής. Το ίδιο παράξενο μοτίβο ακολουθεί σε μικρότερο βαθμό και η μουσική του επένδυση, η οποία αγκαλιάζει, αναδεικνύει την εικόνα, συμπληρώνοντας τα κενά της σαν απόλυτα ταιριαστά μεταξύ τους κομμάτια παζλ.
Πλούσιο σε συμβολισμό και συνεκδοχική εικονοποιία, το Mononoke αποκτά και μιαν άλλη αξία: κοιτά κατάματα τα μύχια της ανθρώπινης ψυχής. Και αυτό είναι, τελικά, που δίνει σε αυτόν τον εξωπραγματικό, πότε ονειρικό και πότε εφιαλτικό κόσμο, κάτι το βασανιστικά ανθρώπινο. Το Mononoke αποδεικνύει με τον πιο γλαφυρό τρόπο ότι τα προβλήματα, τα αδιέξοδα, όλοι μας οι φόβοι και οι ανασφάλειες δεν είναι παρά γεννήματα του ίδιου μας του εαυτού, προσωπεία και παραπετάσματα που, χαμογελώντας, στήνουμε και φοράμε μήπως και του κρυφτούμε.
Ξεχνάμε, όμως, ότι αυτές οι ίδιες οι τεχνητές φυλακές μας είναι στο τέλος ο πιο σκληρός, ο πιο αμείλικτος κριτής.
Feelings and memories...
They exist only within my heart.
Though we may pass the same time, or see the same sights,
what we hold within our hearts can never be the same.
Your face, your voice,
the image of you, which exists only within me...
...Who are you?
Edited by Kenny, 06 July 2013 - 18:12.