AKIRA (アキラ)
Genre: Cyber-punk, Post-Apocalyptic
Διάρκεια: 124 λεπτά
Σκηνοθεσία: Katsuhiro Otomo
Σενάριο: Katsuhiro Otomo, Izō Hashimoto
Μουσική: Shoji Yamashiro
Ημερομηνία Προβολής: 16/06/1988
Σύνοψη:
Βρισκόμαστε στο έτος 2019, 31 χρόνια μετά τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η τοποθεσία είναι το Neo-Tokyo, μία πόλη χτισμένη σε ένα τεχνητό νησί στον κόλπο του Τόκυο. Η πόλη μαστίζεται από πολιτικούς αναβρασμούς και τρομοκρατικές επιθέσεις κατά της κυβερνήσεως, ενώ στους δρόμους κυριαρχούν συμμορίες μηχανόβιων. Μια τέτοια συμμορία είναι οι Capsules και αρχηγός τους ο 16χρονος Shotaro Kaneda. Σε μια συμπλοκή των Capsules με μια αντίπαλη συμμορία, ο καλύτερος φίλος του Kaneda, ο Tetsuo Shima, στη διάρκεια μιας καταδίωξης με τη μοτοσυκλέττα του βρίσκει στο δρόμο του ξαφνικά ένα παιδί με όψη γέρου ανθρώπου και γαλάζιο δέρμα. Αντί όμως να γίνει η μοιραία σύγκρουση, η μοτοσυκλέττα εκρήγνυται και το παιδί δεν παθαίνει τίποτα, ενώ ο Tetsuo κείτεται τραυματιας. Την ώρα που φθάνουν τα υπόλοιπα μέλη των Capsules για βοήθεια, κανει την εμφανιση του ο στρατος που τα συλλαμβάνει για ανάκριση και τα εμποδίζει να πλησιάσουν τον φίλο τους, τον οποίον μαζί με το παιδί μεταφέρει σε άγνωστο προορισμό. O Tetsuo που μια ζωή ταλαιπωρείται από σύνδρομο κατωτερότητας απέναντι στον Kaneda, ανακαλύπτει ότι διαθέτει την δύναμη αυτού που αποκαλούν “Akira” και ότι μπορεί μόνος του να εξαφανίσει ολόκληρο το Neo-Tokyo από τον χάρτη. Παράλληλα ο Kaneda θα βρει τον εαυτό του αναμεμειγμένο με πολύπλοκες και ψυχοφθόρες καταστάσεις στην προσπάθειά του να σώσει τον φίλο του.
Γενικός Σχολιασμός:
Το Akira είναι μια ταινία σταθμός στην ιστορία των anime. Από πολλούς θεωρείται ότι σηματοδότησε το δεύτερο κύμα οπαδών του Ιαπωνικού animation που ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 90’.
Η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο manga-έπος των 2,182 σελίδων του Katsuhiro Otomo, αν και η ταινία έχει πολύ διαφορετική δομή από την έντυπη έκδοση, αφού αφαιρεί ένα μεγάλο τμήμα του δεύτερου μισού της.
Το Akira θεωρείται από τους κριτικούς μία από τις καλύτερες ταινίες κινουμένων σχεδίων. Εμφανή θέματα που πραγματεύεται είναι η νεανική εγκληματικότητα και κουλτούρα, ο κοινωνικός αναβρασμός και οι κοινωνικές ανησυχίες, η επιθυμία για δύναμη και η διαφθορά που προκαλεί, όπως και η ωρίμανση των ανθρώπων ως ανεξάρτητα όντα, αλλά και της ίδιας της ανθρωπότητας.
Ενώ η ιστορία που παρουσιάζεται ξεκινά κάπως μπλεγμένη, τα βασικά της στοιχεία σύντομα αποκαλύπτονται και ο θεατής μπορεί να δώσει απερίσπαστος όλη του την προσοχή στην εξέλιξη των γεγονότων και στην επιρροή που έχουν στους χαρακτήρες. Στην πορεία όμως τα πράγματα μπερδεύονται καθώς γίνονται συνεχείς αναφορές σε άτομα και γεγονότα όχι γνωστά ή ξεκάθαρα στον θεατή και το τέλος της ταινίας ρίχνει μεν φως σε κάποια σημεία αλλά αφήνει πολλά ερωτηματικά. Βέβαια είναι κατά κάποιον τρόπο επόμενο αυτό, μιας και δεν γίνεται να χωρέσει κάποιος μια τόσο μεγάλη και καθηλωτική ιστορία σε μόλις δύο ώρες, χωρίς αναπόφευκτες σεναριακές απώλειες. Και ίσως να ήταν και αυτός ο στόχος των δημιουργών: να αφήσουν κάποια πράγματα στην φαντασία του καθενός με σκοπό να προβληματίσουν.
Σε αντίθεση με τις όποιες (ας μου επιτραπεί η έκφραση) σεναριακές τρύπες, ο ψυχολογικός τομέας έχει αναλυθεί και αναπτυχθεί με το παραπάνω. Η αγωνία της μάχης για την επιβίωση και την καταξίωση, τα ηθικά διλλήματα, ο κλονισμός του ανθρώπινου λογικού και μέτρου παρασύρουν τον θεατή στην δίνη του κόσμου του Akira και τον κρατούν καθηλωμένο. Μου έκανε εντύπωση το ότι ενώ δεν έκανα ούτε μία φορά την σκέψη «τι να γίνεται παρακάτω;», εντούτοις δεν μπόρεσα στιγμή να ξεκολλήσω το βλέμμα μου από την οθόνη. Δεν σκεφτόμουν, απλά ζούσα. Και αυτό ήταν που τελικά με κράτησε να δω αυτή την ταινία. Η μεγαλειότητα του Akira λοιπόν δεν βρίσκεται τόσο στο σενάριο όσο στην μαεστρία με την οποία χειρίστηκαν τα συναισθήματα οι δημιουργοί.
Σχέδιο / Animation:
Το ίδιο το σχέδιο είναι χαρακτηριστικό των anime της περιόδου εκείνης. Η πόλη που παρουσιάζεται είναι φωτισμένη με νέον και ίσως είναι ο κυριότερος τρόπος με τον οποίο επιχειρείται να δοθεί η αίσθηση του φουτουριστικού. Ενώ όμως ο περίγυρος είναι η κλασική μεγαλούπολη, αυτό που δίνει την αίσθηση του μέλλοντος είναι οι μηχανές των συμμοριών και ειδικά των πρωταγωνιστών. Εντυπωσιακός σχεδιασμός, ιλιγγιώδεις (για τα δεδομένα της εποχής) ταχύτητες και οι μηχανές να αφήνουν φωτεινά ίχνη καθώς τρέχουν στην άσφαλτο, σαν λαμπερά σύμβολα δύναμης, ελευθερίας και φυγής.
Αλλά η πραγματική δύναμη της ταινίας είναι το animation. Η κίνηση έχει αποδοθεί με τέτοια λεπτομέρεια και φυσικότητα που δύσκολα βλέπεις και στις πιο σύγχρονες παραγωγές. Συγχρονισμός κίνησης χειλιών και ομιλίας, κυριολεκτικά ρευστή κίνηση των πάντων και όλα αυτά να προσεγγίζουν απίστευτα την φυσικότητα του πραγματικού, με την μορφή του σχεδίου. Από τα μαλλιά που κινούνται στον αέρα, μέχρι τις εκρήξεις και τις καταστροφές, όλα έχουν προσεχτεί στην εντέλεια.
Ήχος / Μουσική:
Στο όλο σύνολο έρχεται να συμβάλλει και η μουσική επένδυση. Ψυχεδελικά κομμάτια που χτυπάνε κατευθείαν στο μυαλό και ντύνουν με τον καλύτερο τρόπο τα επί της οθόνης, παρασύρουν συνεχώς τον θεατή να χαθεί στον κόσμο του Akira. Καθηλωτική μουσική που έρχεται να δώσει την τελευταία πινελιά στον κινηματογραφικό καμβά με μεγάλη επιτυχία.
Το soundtrack της ταινίας, δημιουργία του Shoji Yamashiro, κυκλοφόρησε το 1990 σε CD υπό τον τίτλο Akira: Original Soundtrack με δύο εξώφυλλα.
Συνοψίζοντας:
Το Akira αξίζει κανείς να το δει μόνο και μόνο σαν ταινία-ορόσημο στην ιστορία των anime, αφού κατά πολλούς έτσι χαρακτηρίζεται. Ίσως κάποιοι να απογοητευθούν, ίσως να περίμεναν κάτι παραπάνω. Όπως και να χει, στο τέλος το Akira είναι αντικειμενικά μία από τις σημαντικότερες και καλύτερες παραγωγές που έχει να μας προσφέρει ο κόσμος των anime, στο συγκεκριμένο είδος.
Review by: