27 replies to this topic

[The Tragic Prince]

Che fece''' Il gran rifiuto

Σε μερικους ανθρωπους ερχεται μια μερα
που πρεπει το μεγαλο Ναι ή το μεγαλο Οχι
να πουνε. Φανερωνεται αμεσως οποιος τοχει
ετοιμο μεσα του το Ναι, και λεγοντας το περα

πηγαινει στην τιμη και στην πεποιθηση του.
Ο αρνηθεις δεν μετανοιωνει. Αν ρωτιουνταν παλι,
οχι θα ξαναελεγε. Κι ομως τον καταβαλλει
εκεινο τ'οχι -το σωστο- εις ολην την ζωη του.
Κ.Π.Καβάφης

[Namida]

Σαλπάρισε μια νύχτα με πανσέληνο, και στο στερνό του γράμμα μου είχε γράψει:
Αξίζει φίλε να πεθάνεις για ένα όνειρο, κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει!


Δεν ξέρω ποιού είναι, μελοποιημένος ακούγεται στο Πόρτο Ρίκο του Παπακωνσταντίνου


@ Sunday αυτό που πόσταρες είναι δικό σου; Αν όχι, ποιού είναι;

Edited by Namida, 17 July 2008 - 13:25.

[sunday]

Δικό μου...

ένα ακόμα.

,

Δακρύζω και αφήνω το υγρό να ξεραθεί
σχηματίζοντας ένα αλατισμένο μονοπάτι στο πρόσωπό μου
σαν αυτά που γλύφεις το καλοκαίρι αραχτός μετά τη θάλασσα
και νιώθεις να σε στέλνει δεκαετίες πίσω
στο πρώτο μπάνιο που θυμάσαι.
Δεν είναι δάκρυ για μια αγάπη που έφυγε
ούτε για το χαμό κάποιου καλού φίλου.
Δεν είναι δάκρυ χαιρετισμού, ενός στερνού "Αντίο"
είναι άσχετο με κάθε τραγωδία ή χαρά
στερημένο από κάθε μορφή συναισθήματος.
Είναι το καθημερινό δάκρυ του χασμουρητού.

[sgouver]

Ενα ποιημα του ξαδελφου μου.

Άγγελοι

Δώσ' μου το χέρι σου για μία φορά
Και πίστεψέ με
Βάλε στον έρωτα που νιώθω φωτιά
Και λύτρωσέ με

Αγκάλιασέ με απόψε σφιχτά
Ταξίδεψέ με
Εκεί που χρόνια επιθυμεί η καρδιά
Ξημέρωσέ με

M' αν τύχει και σου πω «Σ΄αγαπώ»
Μην το πιστέψεις
Το σώμα και η ψυχή δεν έχουν
Κοινές σκέψεις

Για μια νύχτα μόνο να αντέξεις
Να ζήσουμε μαζί

Σαν άγγελοι απ' τον παράδεισο διωγμένοι
Σε ένα όνειρο που χρόνια τώρα περιμένει
Σαν έρωτες νεκροί και αναστημένοι
Που ζουν ξανά αυτό που τους πεθαίνει

Και όταν η αγάπη μας το πρωί στερέψει
Θα σηκωθούμε σιωπηλά,
Xωρίς να πούμε λέξη

Κυνηγημένοι απ' αυτό
Που έχουμε διαλέξει
Θα μείνουμε μες στη ζωή

Σαν άγγελοι απ' τον παράδεισο διωγμένοι
Σε ένα όνειρο που χρόνια τώρα περιμένει
Σαν άνθρωποι μικροί και ντροπιασμένοι
Σαν άγγελοι απ' το πάθος νικημένοι

Χαριλαος Ν.


videoclip

[media]http://uk.youtube.com/watch?v=pUFmobHEimc[/media]

[sunday]

ο

Ξημέρωσε και ντύνεσαι
γρήγορα να προλάβεις
Τρέχεις να πας στο πουθενά
εκεί που υπάρχουν όλα
Σου είπαν, πρέπει να βιαστείς
δε θα σε περιμένουν
όλα του κόσμου γίνονται
δε στέκονται, αλλάζουν
τρέξε, ποτέ μη σταματάς
τρέξε, γιατί θ' αργήσεις
Γυρνάς φθαρμένος, νηστικός
και πέφτεις και κοιμάσαι
Πες μου, πού πήγες;
Πουθενά
Τι είδες;
Δε θυμάμαι... τίποτα... ξημερώνει...

Spoiler:

I could be an emo kitten,lulz

[gexion]

από Αctive Member..."Kαλωσήρθες ξένε στον τόπο μου"

Spoiler:

Βάζω λίγο σκοτάδι και λιγάκι βροχή

Spoiler:

για να σου φτιάξω μια παράξενη αρχή
και να σε ξεμακρύνω λίγο από τη σκέψη σου
που έτσι κι αλλιώς σε συνερίζεται το κέφι σου.
Σε πάω σε δρόμο μικρό, σε σοκάκι παλιό
σ' ένα αιώνια ποτισμένο απ� το κρασί καπηλειό,
μέρος κακόφημο, ακόμα και για το στοχασμό μου
που ούτε κι ο φόβος δε με φέρνει στ� όνειρό μου.
Εδώ λοιπόν, θα μοιραστώ μια ιστορία μαζί σου
που 'ναι σα να συνέβη χθες και ορκίσου
αν σε πειράξει τόσο που ντραπείς
πουθενά να μη τη πεις.

Καλώς ήρθες, ξένε στο τόπο μου
άραξε δίπλα να σου βάλω ένα κρασί να πιεις
συγχώρεσέ με λιγάκι για τον τρόπο μου,
μα με βρήκες στην αγκαλιά της ντροπής.
Ξέμεινα μόνος μου, πάρε και κάτσε όπου θες
κουρασμένο σε βλέπω, πρέπει καιρό να γυρίζεις,
όμως μέσα στη ζαλάδα μου και πίσω απ� τις σκιές
σα να μου φαίνεται πως κάτι μου θυμίζεις.

Γεια σου και σένα, έλειπα χρόνια ήμουνα κάπου μακριά
με φέραν πίσω δυνατές φωνές
και κάποιες τύψεις που μου είπαν πως εδώ κοντά
έχω γεννηθεί κι έχω πεθάνει δυο χιλιάδες φορές.

Ω, να τα μας, καλά είπα όταν σε είδα
πως σίγουρα παράξενα θα πρέπει να μιλάς
από άλλο κόσμο έχεις απάνω σου σφραγίδα
αυτά τα αγκάθια στο κεφάλι και τα ρούχα που φοράς.

Κάποτε κάποιοι μου το φόρεσαν για στέμμα
και με χλευάζανε μεγάλο βασιλιά
ακόμα τρέχει από τότε φρέσκο αίμα
σ' αυτά που ανέβηκαν του χρόνου τα σκαλιά.
ι� αυτό με βλέπεις μέσα στις σκιές
σαν να φοβάμαι και να θέλω να γλιτώσω
μια προσευχή σ� ένα περβόλι με ελιές
δε με αφήσανε ποτέ να την τελειώσω.

Κι όμως μυρίζεις ουρανό και χώματα
κι αυτή την όμορφη δροσιά της σιωπής

Είναι που μ' έφεραν εδώ αλλόκοτα μαλώματα
άκου, λοιπόν, τι θα τους πεις:
Αφού φωνάζουν όλοι αυτοί
κι αφού σκοτώνουν στ� όνομα μου
πες αναβάλλεται η γιορτή
πάω να ξαπλώσω στα καρφιά μου.
Πες τους ο χρόνος πως τρελάθηκε
δε κάνει στάση Γολγοθά
πες ο παράξενος πως χάθηκε
κι έφυγε οριστικά

Μπερδεμένα μου τα λες, αλλά γουστάρω
πρέπει να σπούδασες τη τέχνη του μυαλού
ή σαν κι μένα όταν με πιάνει και σαλτάρω
και πίνω εδώ, με πιάνει αλλού.

Γι' αυτό και εγώ ήρθα εδώ και σε διάλεξα πιωμένο
για να μπορέσεις την αλήθεια να τους πεις
κάτω από το φως το μέτωπο έχεις ιδρωμένο,
μα το προσέχεις καθαρό, δε θα ντραπείς.
Οι άλλοι παίξανε μαζί μου στους αιώνες
αυτοκράτορα με χρίσανε, με κάναν στρατηγό,
τα απλά μου λόγια τα σκορπίσαν σαν κανόνες
και δεν ήξερα τίποτα εγώ.

Που με βρήκες εδώ κάτω τι με θες;
Το μυαλό μου δε σαλεύει από κούνια
σα να γεννήθηκα μου φαίνεται χτες
ενώ έξω υπάρχουν έξυπνοι μιλιούνια.

Αυτούς τους είδα, τους άκουσα, τους νιώθει το πετσί μου
προτιμώ τα καρφιά που με κρατάνε στο σταυρό
αυτοί πουλήσαν ακριβά τη γέννησή μου,
αυτοί φυλάνε το σκοτάδι θησαυρό.
Πες στους εχθρούς μου ότι είχαν λόγο καλό
και θα τους σέβομαι γιατί πιο τίμια σταθήκαν
όταν με σκοτώναν, κοιτούσαν ουρανό
κι έτσι πρόλαβαν από εκεί συγχωρεθήκαν.

Ωραίος, παράξενε φίλε μου, απόψε
για την ανημποριά μου βρήκες σκοπό
πάρε μια κούπα πάρε ψωμί και κόψε
να τελειώσω το κρασί μου και θα πάω να τους πω:
Αφού φωνάζουν όλοι αυτοί
κι αφού σκοτώνουν στ� όνομα σου
θα πω αναβάλλεται η γιορτή
πας να ξαπλώσεις στα καρφιά σου.
Θα πω ο χρόνος πως τρελάθηκε
δε κάνει στάση Γολγοθά
θα πω ο παράξενος πως χάθηκε
κι έφυγε οριστικά.

και για τους γενναίους ..να και το βιντεο

Spoiler:

http://www.youtube.com/watch?v=0Edgc0gVoZw

και κάτι δικό μου τώρα..ιδιαίτερα αφιερωμένο κι εμπνευσμένο : D

Βλέπεις ανιμέ και νιώθεις complet?
Aκούς j-rock και σπάς τα μπλοκ?
Για ποιές απόκριες μιλάνε αυτοί??
Πάμε για Cosplαy ρε τρελοί!
Στα δεξιά είναι η μαγεία,
η μεγάλη Ιαπωνία
Και το τραγούδι θα τελειώσει
μα η παρέα θα μεγαλώσει
Γιατί σε λένε ανιμτζιριώτη και yo πατριώτη

Edited by gexion, 22 July 2008 - 11:25.

[himawarinosekai]

Δεν είμαι της ποίησης γενικά αλλά κάποιες φορές στο σχολείο αναγκάστηκα να την χρησιμοποιήσω ως εργαλείο απομνημόνευσης. Το ποιηματάκι που ακολουθεί το έφτιαξα για να με βοηθήσει να μάθω τα παράγωγα του φέρω για το μάθημα της γλώσσας (ή όπως λεγόταν επί Δευτέρου Παγκοσμιόυ) και το παραθέτω για παιδαγωγικούς σκοπούς (με bold είναι τα παράγωγα του φέρω που έπρεπε να μάθουμε)

Στο δίφρο εκαθότανε και έπλεκε φερνή
γλαυκοφορούσα ήτανε τη λέγανε Φανή
και ένας κλέφτης που βοσκε μεσ στο φωριαμό
να πλέκει η κόρη του μοιαζε φεγγαρια και ουρανο
και τότε ο ψεύτης έρωτας αρπάζει τη φαρέτρα,
στου κλέφτη την καρδιά χτυπά που ήταν απο πέτρα
ο κλέφτης ερωτεύεται για πρώτη του φορά,
την κλέβει την παντρεύεται όλο καταφωρά.

[lightshadow]

.....................

Edited by lightshadow, 09 December 2008 - 01:08.

[Kenny]

Οι σπανοί
Ισπανοί
Εις πανί ζωγράφιζαν
Ισπανικό στρατό
Εις πανικό.





Ευχαριστώ.

[Anelis]

το αγαπημενο μου ποιημα απο τον θεο Γ.Σουρη

ΜΥΡΩΜΕΝΟΙ ΣΤΙΧΟΙ (Γ. Σουρής)

Τίποτε δεν απόμεινε στον κόσμο πια για μένα,
όλα βρωμούν τριγύρω μου και φαίνονται χεσμένα.
Όλα σκατά γενήκανε και ο δικός μου κώλος
σκατά εγίνηκε κι αυτός, σκατά ο κόσμος όλος.

Μόνο σκατά φυτρώνουνε στον τόπο αυτό τον άγονο
κι όλοι χεσμένοι είμαστε, σκατάδες στο τετράγωνο.
Μας έρχεται κάθε σκατάς, θαρρούμε πως σωθήκαμε,
μα μόλις φύγει βλέπομε πως αποσκατωθήκαμε.

Σκατά βρωμάει τούτος δω, σκατά βρωμά κι εκείνος,
σκατά βρωμάει το σκατό, σκατά βρωμά κι ο κρίνος.
Σκατά κι εγώ, μες στα σκατά, και με χαρτί χεσμένο
ό,τι κι αν γράψω σαν σκατό προβάλλει σκατωμένο.

Σκατά τα πάντα θεωρώ και χωρίς πια να απορώ,
σκατά μασώ, σκατά ρουφώ, σκατά πάω να χέσω,
απ' τα σκατά θα σηκωθώ και στα σκατά θα πέσω.

Όταν πεθάνω χέστε με, τα κόλλυβά μου φάτε
Και πάλι ξαναχέστε με και πάλι ξαναφάτε,
μα απ' τα γέλια τα πολλά κοντεύω ν' αρρωστήσω
και δεν μπορώ να κρατηθώ, μου φεύγουν από πίσω.

Σκατά ο μεν, σκατά ο δε, σκατά ο κόσμος όλος
κι απ' το πολύ το χέσιμο μου πόνεσε ο κώλος.

[hyuga]

αν και γράφω και δικά μου ποιήματα δεν έχω κάποια τώρα.Θα γράψω ένα του francois villon που λατρέυω...
Στη χώρα μου είμαι σε χώρα μακρυνή,
γελάω κλαίγοντας χωρίς ελπίδα περιμένω,
διασκεδάζω χωρίς ευχαρίστηση καμία,είμαι δυνατός κι όμωε δύναμη δεν έχω,ούτε εξουσία,τίποτα δε μου ανήκει:
η αβεβαιότητα είναι η μόνη μου περιουσία
Κερδίζω σε όλα κ όμως χαμένος παραμένω
Οταν ξημερώνει στο Θεό λέω καληνύχτα
κ όταν ξαπλώνω φοβάμαι πως θα πέσω...

[titi]

Ένας Φίλος σε Σένα

Έχω έναν φίλο

που μ¨ αγαπάει αληθινά

Από τη μέρα που σε βρήκα

σε ζητώ παντοτινά.

Με κράτησες σφιχτά

τις ώρες που πονούσα

Με πήρες αγκαλιά

στιγμές που σε ζητούσα.

Στιγμές με βρήκαν μόνο

με φίλους τα κενά

Μου έδιωξες τον πόνο

μου έδωσες χαρά.

Έχω έναν φίλο

Που μ΄ αγαπάει αληθινά.

Σε περιμένω

Στα όνειρα μου ένα βράδυ

τον εφιάλτη έδιωξες

και έφερες το χάδι.

Στη σκέψη μου ήσουν έρωτας

και στο μυαλό η τρέλα

άσε τα παράλογα

και στην καρδιά μου έλα.

Σε περιμένει ο κόσμος μου

του παραδείσου η χάρη,

έλα γιατί είμαι μόνος μου

να γίνουμε ζευγάρι!

'Aγγελος στη Φωτιά

Στο δωμάτιο είχα ένα κερί

ένα κερί αναμμένο

με τη ψυχή και το μυαλό

εσένα να προσμένω.

Και μες την φλόγα ξαφνικά

ένας άγγελος μπροστά μου,

ήταν η μορφή σου, μια ματιά,

βγαλμένη από τα όνειρα μου.

Την φλόγα τότε πρόσεξα,

η απόλυτη ευτυχία

τη ζωή μου σκέφτηκα

ως τότε δεν είχα ζήσει,

τον κόσμο μέσα έβλεπα

από την Ανατολή έως τη Δύση,

και στην καρδιά την έβαλα,

ποτέ της να μη σβήσει




ποιηματα καποιου/ας με αισθηματα δημοτικου

Edited by titi, 24 September 2008 - 00:18.

[1451]

Ένας Θεός των,

από τον Καβάφη

Όταν κανένας των περνούσεν απ’ της Σελευκείας
την αγορά, περί την ώρα που βραδυάζει,
σαν υψηλός και τέλεια ωραίος έφηβος,
με την χαρά της αφθαρσίας μες στα μάτια,
με τ’ αρωματισμένα μαύρα του μαλλιά,
οι διαβάται τον εκύτταζαν
κι ο ένας τον άλλονα ρωτούσεν αν τον γνώριζε,
κι αν ήταν Έλλην της Συρίας, ή ξένος. Aλλά μερικοί,
που με περισσοτέρα προσοχή παρατηρούσαν,
εκαταλάμβαναν και παραμέριζαν·
κ’ ενώ εχάνετο κάτω απ’ τες στοές,
μες στες σκιές και μες στα φώτα της βραδυάς,
πηαίνοντας προς την συνοικία που την νύχτα
μονάχα ζει, με όργια και κραιπάλη,
και κάθε είδους μέθη και λαγνεία,
ερέμβαζαν ποιος τάχα ήταν εξ Aυτών,
και για ποιαν ύποπτην απόλαυσί του
στης Σελευκείας τους δρόμους εκατέβηκεν
απ’ τα Προσκυνητά, Πάνσεπτα Δώματα.