Καταρχάς να πω κάτι που μου αρέσει πολύ και υπάρχει σε όλα τα επισόδεια. Είναι όλα τους "γεμάτα". Δηλαδή, αν και διαρκούν κλασικά γύρω στο εικοσάλεπτο, συμβαίνουν τόσα πολλά μέσα σε κάθε επισόδειο. Πολύ καλοφτιαγμένο από αυτήν την άποψη. Ιδιαίτερα παίρνοντας υπόψην την εποχή που δημιουργήθηκε.
Πάμε σε πιο συγκεκριμένα. Οι χαρακτήρες είναι όλοι τους (ή σχεδόν όλοι, μερικοί ακόμα δεν έχουν λάβει κάποιο επισόδειο σχετικό με αυτούς και είναι σχετικά διακοσμητικοί παρόλο το status τους σαν Saints) ενδιαφέρον. Και πολυδιάστατοι. Λατρεύω που χρησιμοποιούνται στοιχεία που ενδεχομένος ύπο άλλες συνθήκες θα χαρακτηριζόντουσαν 'κλισέ' αλλά εδώ, ανεξαρτήτως του ότι η σειρά είναι πολύ παλιά για να την χαρακτηρίσεις έτσι, τα 'κλισέ' χρησιμοποιούνται με τέτοιον τρόπο που όχι μόνο δεν ενοχλεί, αλλά σε κάνει να θες να μάθεις κι άλλα.
Για παράδειγμα, ο 'κακός' πλούσιος γέρος (κακός μέχρι στιγμής από την πλευρά του Seiya, γιατί εξαιτίας του έχασε κάθε επαφή με την αδερφή του) που πήρε όλα αυτά τα ορφανά, τα έστειλε σε κάθε γωνιά του κόσμου για εκπαίδευση με το έτσι θέλω. Φαίνεται από την αρχή ότι δεν είναι ο τυπικός τρελόγερος που γουστάρει να παίζει με τις ζωές παιδιών, επειδή έχει αυτές τις μικρές σκηνές, που σε κάνει να θες να αναθεωρήσεις την γνώμη σου για αυτόν. Με αυτά που έχει αναγκαστεί να πράξει (για άγνωστους λόγους προς το παρόν) καταλαβαίνεις ταυτόχρονα γιατί σου παρουσιάζεται σαν 'κακός'. Ο γλύφτης μπάτλερ του που ενδιαφέρεται μόνο για να δείχνει πόσο πρόθυμος και διαθέσιμος είναι να εκτελέσει εντολές, μαζί με την εγγονή του που στα πρώτα επισόδεια μιλάει στους Saints σαν να είναι το αφεντικό τους στην εταιρία της, βοηθάνε ακόμα πιο πολύ στο να φαίνεται η πλευρά αυτή σαν η 'εγωιστική/κακιά'.
Seiya: Ο πρωταγωνιστής. Λατρεία. Στην σημερινή εποχή, οι περισσότεροι πρωταγωνιστές είναι συνήθως "απλός ανθρωπάκος που τυχαία βρέθηκε στο κέντρο του κυκλώνα και το μόνο που θέλει είναι μια φυσιολογική ζωή" ή "άχρηστος και ατάλαντος πρωταγωνιστής που όμως έχει κάποιον συγκεκριμένο στόχο και δουλεύει με πολύ ζήλο και προσπάθεια στο να τον επιτύχει". Φυσικά υπάρχουν κι άλλα είδη, αλλά τελευταία έχω πέσει σε πάρα πολλούς τέτοιους. Βλέπω λοιπόν τον Seiya ο οποίος είναι ήδη δυνατός, σίγουρος για τον εαυτό του και πολλές φορές εριστικός, αλλά με το δίκιο του.
Μου αρέσει πολύ το ειρωνικό στυλάκι που έχει στην αρχή, γιατί το εκφράζει σε άτομα με τα οποία δεν ήθελε να ασχοληθεί καθόλου. Το αξίζουν πραγματικά. Γύρισε με τον Χιτώνα του Πήγασου και αντί να του πούνε κάτι καλό/ή να τον αφήσουν να δει την αδερφή του όπως του είχαν υποσχεθεί, του λένε "Ωραία, λοιπόν άυριο έχεις μάχη, να είσαι στο κολοσαίο την τάδε ώρα, άντε ακόμα εδώ είσαι; Τρέχα να ετοιμαστείς ρε."
Μετά από λίγα επισόδεια όμως που βλέπει ότι η εγγονή του γέρου αρχίζει να φαίρεται στους Saints πιο ανθρώπινα, αλλάζει στάση και ο ίδιος. Φαίρεται όπως του φαίρονται εν ολίγης και αυτό είναι συναρπαστικό.
Μου αρέσει επίσης που αν και δεν θέλει να πάρει μέρος στο τουρνουά/να έχει σχέση με το όλο θέμα, από τη στιγμή που κλάπηκε ο Χρυσός Χιτώνας, άρχισε σοβαρά να προσπαθεί να τον εντοπίσει, γιατι αν χαθεί, αυτό θα προκαλέσει κακό σε όλους, ανεξάρτητα με το τι θέλει να καταφέρει ο ίδιος ο Seiya.
Shiryu: Ο χαρακτήρας που μου αρέσει περισσότερο μέχρι στιγμής από τους καλούς. Σοβαρός, υπέυθυνος και μάλλον ο πιο ώριμος από όλους. Σε φάσεις σου δίνει την εντύπωση ότι είναι πολύ σίγουρος για τον εαυτό του, αλλά ένα λεπτό μετά τον βλέπεις να σκέφτεται σοβαρά πώς να κινηθεί, είτε θυμούμενος παρόμοιες καταστάσεις σε προηγούμενα επισόδεια, είτε μαθήματα από τον δάσκαλό του. Στεναχωρήθηκα που πήγε να πεθάνει δύο φορές, αλλά τελικά αυτό συντέλεσε στο να γίνουν στενοί φίλοι με τον Seiya, πράγμα θετικό γιατί μου αρέσουν και οι δύο. Περιμένω πολλά καλά από αυτόν.
Ikki: Το τελευταίο character profile από μέρους μου, τουλάχιστον για σήμερα. Στο Lost Canvas, αγαπημένος χαρακτήρας ήταν ο Kagaho. Συζητήσεις λοιπόν με άλλους Saint Seiya fans που ήξεραν καλύτερα, μου είχαν πει από τότε ότι ο Ikki, είναι σχεδόν ο ίδιος χαρακτήρας, με αποτέλεσμα πολλές φήμες να υπάρχουν ότι ο Ikki είναι η μετενσάρκωση του Kagaho. Περίμενα κάποιον Anti-Hero, Saint λοιπόν, γιατί ο Kagaho στο Lost Canvas ήταν με την πλευρά των κακών. Αλλά αφού ο Ikki είναι Bronze Saint, στο μυαλό μου τον περίμενα με τους καλούς.
Φανταστείτε λοιπόν την θετική έκπληξη που είχα όταν εμφανίστηκε, και όχι μόνο δεν ήταν με τους καλούς, αλλά είχε και δικιά του ομάδα με Σκοτεινούς Saints, παράλληλoυς με τους Μπρούτζινους που ξέρουμε. Γαμάτος. Ακόμα αναρωτιέμαι τι είδους κόλαση έζησε σε αυτό το νησί που τον στείλανε σαν παιδάκι και έγινε έτσι κακός. Για κάποιο λόγο δείχνει να βιάζεται να αποκτήσει σύντομα μεγαλύτερη δύναμη, πράγμα που με προϊδεάζει για χειρότερα πράγματα μετά.
Το γεγονός ότι ο Χρυσός Χιτώνας του Τοξότη δεν τον αρνήθηκε όταν πήγε να τον φορέσει (άσχετα αν μπήκε ο Seiya στη μέση και διακόπτηκε η τελετή) είναι σα να μας λέει ότι τον άξιζε. Άρα δε μπορεί να είναι τελείος κακός. Πραγματικά θέλω να δω τι θα γίνει με αυτόν παρακάτω.
Μάχες: Εκπληκτικές όλες τους. Στρατηγική, κρυμμένα όπλα, περίεργες ιδιότητες, πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα των δυνάμεων του κάθε χαρακτήρα. Όλα αυτά κάνουν την κάθε μάχη ενδιαφέρουσα. Εκτός από την επίθεση του Κύκνου. Για να την πραγματοποιήσει, χορεύει ίσα με δύο λεπτά και πολλές από τις πόζες που παίρνει είναι σχετικά γελοίες λολ.
Μου άρεσε που ο Seiya έδειρε τον Σκοτεινό Πήγασο εύκολα, αλλά τελικά οι μπουνιές του Σκοτεινού Πήγασου ήταν πιο αδύναμες γιατί ταυτόχρονα ήταν καταραμένες. Η νίκη δεν ταυτίζεται με την επιτυχία σε αυτό το anime. Να που ο Seiya κινδινεύει να πεθάνει, και ούτε ο βελτιωμένος Χιτώνας του μπορεί να τον βοηθήσει, ούτε τίποτα. Άντε να δούμε πώς θα γλιτώσει.
ΥΓ: Mu cameo was nice. Δείχτε μας περισσότερους Χρυσούς σύντομα!
Τώρα δεν ξερω τι να κάνω. Αλλά κάτσε να την βγάλω ως εκεί.
Αισίως εφτασα στο 8 και προσπαθώ να το δω όσο μπορώ από την οπτική που είχα όταν έβλεπα μικρή transformers και σεριφη του διαστήματος.
Μάχη στη μαχη το πάει το πράγμα, ε; Πάντως μέχρι τώρα έχω προσέξει αρκετα πράγματα που έχουν "κληρονομήσει" πιο σύγχρονα shounen. Για το dragonball λένε, αλλά ίσως να ήταν απλά ταση της εποχής.
