Spoiler:
Kαι εγώ πιστεύω ότι ο κόσμος των Haibane αντιπροσώπευε το Καθαρτήριο όπως αυτό το έχουμε δει στην Καθολική παράδοση και όχι τόσο στην Θεία Κωμωδία.
Με αυτόν τον τρόπο δικαιολογούνται και κάποιοι από τους κανόνες που είχαν τα Haibanes. Ότι δεν ήταν ένας κόσμος στον οποίο θα έπρεπε να επικεντρωθούν στα υλικά αγαθά αλλά περισσότερο σε προσωπική ανάπτυξη.
Θα ήθελα να σχολιάσω σε σχέση με το link που δόθηκε παραπάνω για τους συμβολισμούς της σειράς ότι στο θέμα των κορακιών μου φαίνεται ότι ακολουθήθηκε περισσότερο η Ασιατική προσεγγιση που συμβολίζει την αγάπη και την αφοσίωση προς τους γονείς.
Τώρα για την αρτιότητα σε οπτικοακουστικό τομέα όσο και ανάπτυξης και παρουσίασης χαρακτήρων και κόσμου νομίζω δεν υπάρχει κάτι να πω που να μην έχει ειπωθεί ήδη.
Να πώ ίσως ότι το τέλος μου φάνηκε απίστευτα αισιόδοξο για το ότι ακόμη και κάποιος που έχει υποπέσει στο βαρύτατο και ασυγχώρητο -για τον χριστιανισμό τουλάχιστον- αμάρτημα της αυτοκτονίας μπορεί να σώσει τον εαυτό του (μου θυμίσε απίστευτα RIP από Mitsukazu Mihara) αρκεί ο ίδιος να το θελήσει και να παλέψει γι αυτό.
Ο όρος Καθαρτήριο, στα λατινικά Purgatorium, αναφέρεται σε δόγμα της Καθολικής Εκκλησίας, σύμφωνα με το οποίο όσοι πεθαίνουν σε κατάσταση θείας χάρης (δηλαδή οι ψυχές οι οποίες κέρδισαν τον ουράνιο Παράδεισο), πρέπει να περάσουν από μία κατάσταση κάθαρσης για να φτάσουν στην αγιότητα ή "τελική θέωση" που απαιτεί η είσοδος στον Παράδεισο.
Ενώ ο Δάντης, περιγράφει στην Θεία Κωμωδία το καθαρτήριο ως "προάστιο" ή "προθάλαμο" της Κολάσεως, ορθότερα θα μπορούσε να περιγραφεί ως "προθάλαμος του Παραδείσου". Στην πραγματικότητα, η κατάσταση ανυπομονησίας της ψυχής για την είσοδο στον Παράδεισο, πιθανόν να είναι η μόνη τιμωρία που υφίσταται η ψυχή.
Με αυτόν τον τρόπο δικαιολογούνται και κάποιοι από τους κανόνες που είχαν τα Haibanes. Ότι δεν ήταν ένας κόσμος στον οποίο θα έπρεπε να επικεντρωθούν στα υλικά αγαθά αλλά περισσότερο σε προσωπική ανάπτυξη.
Θα ήθελα να σχολιάσω σε σχέση με το link που δόθηκε παραπάνω για τους συμβολισμούς της σειράς ότι στο θέμα των κορακιών μου φαίνεται ότι ακολουθήθηκε περισσότερο η Ασιατική προσεγγιση που συμβολίζει την αγάπη και την αφοσίωση προς τους γονείς.
Τώρα για την αρτιότητα σε οπτικοακουστικό τομέα όσο και ανάπτυξης και παρουσίασης χαρακτήρων και κόσμου νομίζω δεν υπάρχει κάτι να πω που να μην έχει ειπωθεί ήδη.
Να πώ ίσως ότι το τέλος μου φάνηκε απίστευτα αισιόδοξο για το ότι ακόμη και κάποιος που έχει υποπέσει στο βαρύτατο και ασυγχώρητο -για τον χριστιανισμό τουλάχιστον- αμάρτημα της αυτοκτονίας μπορεί να σώσει τον εαυτό του (μου θυμίσε απίστευτα RIP από Mitsukazu Mihara) αρκεί ο ίδιος να το θελήσει και να παλέψει γι αυτό.
Edited by iristella, 02 October 2010 - 00:52.









