71 replies to this topic

[Hamanu]

Η αλήθεια είναι οτι δεν έχω χάσει κάποιον κοντινό μου άνθρωπο και δέν μπορω να ξέρω πως είναι το συναίσθημα. Αυτό που ξέρω πάντως είναι ότι χωρίς το θάνατο (όσο και αν μας πονάει αυτο) δεν θα είμασταν ζωντανοί. Χωρίς τη λύπη της απώλειας ο άνθρωπος δεν μπορέι να ξέρει πως ο πραγματικός πόνος και αναγκαστικά είναι σαν πεθαμένος. Καλώς η κακώς η ζωή μας σαν άνθρωποι είναι μικρή και καλώς ή κακώς δεν είναι γεμάτη χαρούμενα πράγματα ούτε μπορούμε πάντοτε να βλέπουμε τη θετική πλευρά. Επειδή λοιπόν όπως προαναφέρθηκε βαδίζουμε προς ένα τέλος ας κάνει ο καθένας τη διαδρομή του οσο πιο συναρπαστική γίνεται.

Είμαι λίγο light-headed για ένα τέτοιο θέμα οπότε σταματάω εδώ. Ωράιο θέμα πάντως (και δεν το λέω ειρωνικά)

[Orion]

Ο θάνατος για μένα παίζει άσχημο παιχνίδη! Όταν ήμουνα 7 χρονών έχασα την γιαγιά μου από καρκίνο, μετά απο ένα διάστημα έχασα την προγιαγιά μου κ μετά από λίγες μέρες τον προπάππο μου! Αλλά το μεγάλο χτύπημα για μένα ήταν αυτούς τους τελευταίους 5 μήνες γιατί έχασα τον πατέρα μου ξαφνικά μια βδομάδα προτού γίνω 21. Αρχίζω να καταλαβαίνω οτι ο θάνατος είναι ενα μέρος τις ζωής μας, κ πιστέυω οτι μια μέρα όλοι θα πεθάνουμε κ αυτούς που χάσαμε θα τους βρούμε εκεί ψηλά. Κάπου έχω διαβάσει οτι όταν πεθάνεις ξεκινάς μια περιπέτεια! Καλό το θέμα.

[Nagi_Souichiro]

Ο θάνατος για μένα παίζει άσχημο παιχνίδη! Όταν ήμουνα 7 χρονών έχασα την γιαγιά μου από καρκίνο, μετά απο ένα διάστημα έχασα την προγιαγιά μου κ μετά από λίγες μέρες τον προπάππο μου! Αλλά το μεγάλο χτύπημα για μένα ήταν αυτούς τους τελευταίους 5 μήνες γιατί έχασα τον πατέρα μου ξαφνικά μια βδομάδα προτού γίνω 21. Αρχίζω να καταλαβαίνω οτι ο θάνατος είναι ενα μέρος τις ζωής μας, κ πιστέυω οτι μια μέρα όλοι θα πεθάνουμε κ αυτούς που χάσαμε θα τους βρούμε εκεί ψηλά. Κάπου έχω διαβάσει οτι όταν πεθάνεις ξεκινάς μια περιπέτεια! Καλό το θέμα.

Λυπάμαι,πράγματικά...

Δεν έχω λόγια ρε'σύ φίλε,πραγματικά..εγώ πριν απο 5-6 χρονια έχασα τον παππού μου..
τότε δεν έκλαψα πολύ,αργοτερα όμως όταν τον θυμήθηκα εκεί έκλαψα,πρίν απο λίγο καιρό πάλι,αλλά κατάλαβα οτί με το να κλαίς δεν βγαίνει τπτ,χρειάζεται δύναμη
για να συνεχίσεις..
γιατί αν δεν συνεχίσεις..θα τελειώσεις κι εσύ,(προσπαθώ να έρθω στη θέση σου..να νοιώσω τον πόνο σου..με τον δικό μου τρόπο,γιατί πίστεψέ με έχω νοιώσει ον πόνο του άλλου..)και καταλαβαίνω περίπου πως είναι..ειδίκα
για κάποιο τόσο κοντινό πρόσωπο όπως ο πατέρας..
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Αλλά να ξές κάτι..είναι εκεί και σε προσέχει,θα είναι πάντα μαζί σου,σε κάθε καλή ή κακή στιγμή να σε φωτίσει και θα ξεπεράσεις κάθε εμπόδιο γιατί θα
σε βοηθάει και θα είναι εκεί για'σένα..Αυτός..(ο Πατέρας σου)...

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

[Balsa-san]

Τι να πώ κι εγώ? Έχασα 4 ανθρώπους πολύ αγαπημένους σε 3 χρόνια...

Τον Οκτώβριο του 2004 έχασα τον παπαπού μου από Altzheimer's. Τουλάχιστον είχε περάσει τα 90. Στεναχωρέθηκα αλλά εκείνη την εποχή είχα τον πατέρα μου με καρκίνο. Πέθανε τον Φεβρουάριο του 2005. Ήταν 66 χρονών.
Φέτος τον Ιανουάριο έχασα την γιαγιά μου. 100 παρά κάτι η γιαγιά (ίσως και 100+), έφυγε στο σπίτι από γηρατειά. Δεν είχε κάποια αρρώστια ή κάτι τέτοιο.
Αλλά εκείνο που με πόνεσε και δεν πρόκειται να φύγει ποτέ, είναι ο θάνατος της μικρής μου αδελφής σε τροχαίο στις 24 Ιουνίου 2007. Ήταν 26 χρονών. Ούτε να την αναφέρω δεν μπορώ χωρίς να με πιάνουν τα δάκρυα...

Πω πω...τι να πω βρε φιλε,ότι και να πω είναι λίγο...και νόμιζα ότι εγώ έχω προβλήματα. Ειλικρινά λυπάμαι.Για όλους όσους η ζωή τους τα έφερε δύσκολα.
Εγώ δεν έχω χάσει 'νέο συγγενή μου παρα γιαγιά k παππου...μονο που τον παππου μου τον είδα που πέθαινε...μαζί με τον ξάδερφο μου,πήγαμε,άρρωστος ο ίδιος ακόμα,παραλίγο να πεθάνει πριν λίγο καιρό,είχε έρθει Αθηνα,k μας είπε η μάνα μου να πάμε να δούμε τον παππου που δεν είχε πάρει τηλέφωνο.Τι να πω..δεν θέλω να πω μακάβρια πράγματα...Όπως k άλλοι φίλοι,στην κηδεία του στεναχωρήθηκα ποιο πολύ για τον πόνο τις μάνας μου παρα η ίδια.Ο ξάδερφος μου,για να εξηγήσω,εμενα μαζί του στην Καλαμάτα για την σχολη k είμαστε σαν αδέρφια.Ο ίδιος μου είπε ,ότι όταν ήταν στην εντατική στο νοσοκομείο k αισθανόταν πως έφευγε,άκουγε τους γιατρούς να λένε:'Βιαστείτε!το χάνουμε το παιδί!'
Αλλα τα κατάφερε.Λίγες μέρες μετά στις ειδήσεις,είδε ότι ένα 7χρόνο αγοράκι στην Κρήτη είχε πεθάνει από το ίδιο πράγμα με αυτόν.K γύρισε k λέει στην μάνα του:'Κάποιος έπρεπε να πεθάνει από αυτό το πράγμα,e..'..
Τον έζησε τον θάνατο.Σχεδόν πέθανε.Αλλα τα κατάφερε.Δεν μπορώ καν να σκεφτώ πως αισθάνεται.
Τι είναι ο θάνατος...ο χωρισμός μας για πάντα από αγαπημένα πρόσωπα,από την ζωή.

[Orion]

Λυπάμαι,πράγματικά...

Δεν έχω λόγια ρε'σύ φίλε,πραγματικά..εγώ πριν απο 5-6 χρονια έχασα τον παππού μου..
τότε δεν έκλαψα πολύ,αργοτερα όμως όταν τον θυμήθηκα εκεί έκλαψα,πρίν απο λίγο καιρό πάλι,αλλά κατάλαβα οτί με το να κλαίς δεν βγαίνει τπτ,χρειάζεται δύναμη
για να συνεχίσεις..
γιατί αν δεν συνεχίσεις..θα τελειώσεις κι εσύ,(προσπαθώ να έρθω στη θέση σου..να νοιώσω τον πόνο σου..με τον δικό μου τρόπο,γιατί πίστεψέ με έχω νοιώσει ον πόνο του άλλου..)και καταλαβαίνω περίπου πως είναι..ειδίκα
για κάποιο τόσο κοντινό πρόσωπο όπως ο πατέρας..
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Αλλά να ξές κάτι..είναι εκεί και σε προσέχει,θα είναι πάντα μαζί σου,σε κάθε καλή ή κακή στιγμή να σε φωτίσει και θα ξεπεράσεις κάθε εμπόδιο γιατί θα
σε βοηθάει και θα είναι εκεί για'σένα..Αυτός..(ο Πατέρας σου)...

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! Νιώθω ότι θα είναι για πάντα μαζί μου στο πλάι μου κ θα με προσέχει γιατί θα είναι ο ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΜΟΥ!! Όσο για κλάμα, ο πατέρας μου δεν ήθελε ποτέ να κλαίω ή να είμαι λυπημένη!

[Nagi_Souichiro]

Για το μόνο πράγμα που δεν φοβάμαι είναι να πεθάνω εγώ ο ίδιος..
Δεν θέλω να χάσω την γιαγιά μου,την αγαπώ πάρα πολύ..και προτιμώ να πάθω κάτι εγώ ο ίδιος παρά αυτή..(και τον τελευταίο καιρό έχω μερικά συμπτόματα που με <τρομάζουν>να το πώ έτσι)..
Αλλά το μόνο που χρειάζεται σε τέτοιες καταστάσεις είναι η Δύναμη..
Εγώ έχω δεί εδώ πράγματα και έχω τρελαθεί,που να τα είχα ζήσει κιόλλας

Πραγματικά Λυπάμαι για όλα αυτά που έχω διαβάσει εδώ και για όποια Δυστηχία γύρω μου.

Η Ζωή είναι ένα ανέκδωτο αλλά το θέμα είναι,θα γελάσεις εσύ μαζί της Ή θα την αφίσεις να γελάει αυτή με'σένα??

Και μιας γνωστή μου ο πατέρας είναι στο Νοσοκομείο απο τις αρχές του καλοκαιριού..
Ενώ η μητέρα της έχει πεθάνει όταν ήταν πολύ μικρή,είναι 20 χρονών..
και έχει και μια κατάκητη γιάγιά σπίτι..

[storm-and-fire]

Πριν εκφάσω την άποψή μου, θα ήθελα να υπενθυμίσω σε όλους να μην πιστεύουν όλα όσα λένε τα μίντια. Μια πολή καλή μου φίλη που την ξέρω από το δημοτικό βρισκόταν μαζί με αυτά τα παιδιά τη μέρα πριν πεθάνουν (από την Αρτέμιδα είναι). Δεν πέθαναν αγκαλιά όλοι μαζί όπως νομίζετε. Προσπαθούσαν να ξεφύγουν (αφού τους είχε πάρει τηλέφωνο ο πατέρας, όπως λέει η φίλη μου που ήταν μαζί του τότε) η μητέρα και τα παιδιά μαζί με μια γιαγιά (δε θυμάμαι αν ήταν η πεθερά της μητέρας ή η μητέρα της) καθώς και ένας από τους 3 αδερφούς της μητέρας των παιδιών. Προσπάθησαν να φύγουν, αλλά από ό,τι φαίνεται τους περικύκλωσε η φωτιά και κάηκαν. Επίσης, εκτός αν έγινε καμιά έκρηξη από κουκουνάρι ή κάτι τέτοιο, μαμά, παιδιά, γιαγιά και θείος δεν βρίσκονταν αγκαλιά. Δύο παιδιά βρέθηκαν μαζί σε ένα σημείο, άλλα λίγο πιο κάτω, η μητέρα πιο δίπλα, η γιαγια πιο εκεί και ο θείος πιο δίπλα. Ο πόνος του πατέρα αναμφισβήτητα είναι αβάσταχτος (θα τον δικαιολογούσα αν ήθελε ο ίδιος να πεθάνει), αλλά νομίζω ότι θα ήταν προσβολή στη μνήμη της νεκρής οικογένειάς του να πιστεύουμε όλοι ότι πέθαναν άβουλα μέσα στο σπίτι τους, ανήμποροι και αποδεχόμενοι το θάνατο τους, ενώ τα πτώματά τους δείχνουν ότι πάλεψαν μέχρι την τελευταία στιγμή.

Η δική μου εμπειρία με το θάνατο δεν είναι σαν της φίλης μου βέβαια. Είναι σε πιο ακαδημαϊκό/ψυχολογικό επίπεδο, αφού μόνο 2 άνθρωποι που ξέρω προσωπικά έχουν πεθάνει (η γιαγιά μου και ο νονός της Fire), αλλά ή δεν τους ήξερα τόσο καλά (νονός Fire) ή ήμουν πολύ μικρή και δεν καταλάβαινα (γιαγιά).

Δυστυχώς όμως μπορώ να καταλάβω τον πόνο του πατέρα και όλων όσων έχουν χάσει κάποιο αγαπημένο τους πρόσωπο, αν και δεν τον έχω νιώσει. Κάθε μέρα ζω με έναν φόβο: κοιτάω τον πατέρα μου που είναι 64 χρονών και καπνίζει σαν φουγάρο και τον παρατηρώ όταν κοιμάται για να δω ότι αναπνέει. Το ίδιο για τη μητέρα μου. Ζουν και βασιλεύουν αυτή τη στιγμή και δουλεύουν κανονικά, αλλά δε θέλω να πεθάνουν ακόμα. Αυτές οι σκέψεις μου για το θάνατο, αλλά και κάτι κατάλοιπα από ένα μεγάλο σοκ που πέρασα πριν από κάποια χρόνια που αφορούσε το αριστερό χέρι της πιο μικρής μου αδερφής να είναι γεμάτο πύον τσιμπημένο από κάποιο θαλάσσιο πλάσμα που δεν είχα ξαναδεί και το οποίο είχε τσιμπήσει κι εμένα (γελάστε όσο θέλετε, αλλά τότε ήμουν στο δημοτικό), μου δημιούργησαν ένα μήνα και βάλε συνεχούς φόβου και σκέψεων για το θάνατο και έτσι έχω σχηματίσει μια σαφή γνώμη για το τι συμβαίνει μετά (πέρσι το καλοκαίρι όλα αυτά). Δεν σκοπεύω βέβαια να τη μοιραστώ μαζί σας, γιατί είναι σκληρή, θλιβερή και απορρίπτει πολλές από τις "αλήθειες" μιας ορισμένης θρησκείας στην οποία πίστευα μέχρι πέρσι το καλοκαίρι.

~ Στορμ/Μαρία ~

[Nagi_Souichiro]

Δεν πρέπει να φοβάσαι..ο εαυτός σου είναι ο καλυτερος σου φίλος αλλά και ο χειρότερος σου εχθρός..και το λέω αυτό γιατί σε κάνει να φοβάσαι (σε κάνειςΣΣ να φοβάσαι)..αυτό που θέλω να πώ είναι ότι εσύ το προκαλείς τον φόβο με το μυαλό σου,όλα αυτά είναι παιχνίδια του μυαλού.ΔΛΔ για ότι αισθανόμαστε φταίμε εμείς οι ίδιοι..και εννοείται δεν θα θές να πεθάνουν,ποιός θέλει να πεθάνουν οι γονείς του (και οί δικοί σου γονείς,ποιός θέλει να πεθάνουν)..
πολλοί λίγοι είναι οι άνθρωποι οι οποίοι θέλουν να βλέπουν τους άλλους να.....

Και όσο για το άλλο που είπες για την αδερφή σου..εγώ πραγματικα δεν γέλασα,δεν μου φάνηκε καθόλου αστείο..και δεν πιστεύω ότι θα γελάσει κανείς,είναι πολύ ηλίθιο να σου λέει ο άλλος τον πόνο του κι εσύ να γελάς..και δίχνει ανωριμότητα το όλο σκηνικό και δυστηχώς ξέρω τέτοια άτομα και παρόλο που είναι 22 και 23 χρονών είναι χειρότεροι και απο παιδάκια 5ης δημοτικού..κοροιδεύουν τα πάντα..αλλά΄εδώ δεν πιστεύω οτι θα κάνει κανείς κάτι τέτοιο,να'σαι σίγουρη..

Και όσο για τη θρησκεία που ανέφερες..
εγώ (υποτίθεται λένε) πιστεύω στον ΘΕΟ αλλά..
Δεν λέγοντε εδώ,όποιος θελήσει να μάθει και θέλει να συζητήσουμε τέτοια ας με κάνει PM..

[Orion]

Για το μόνο πράγμα που δεν φοβάμαι είναι να πεθάνω εγώ ο ίδιος..
Δεν θέλω να χάσω την γιαγιά μου,την αγαπώ πάρα πολύ..και προτιμώ να πάθω κάτι εγώ ο ίδιος παρά αυτή..(και τον τελευταίο καιρό έχω μερικά συμπτόματα που με <τρομάζουν>να το πώ έτσι)..
Αλλά το μόνο που χρειάζεται σε τέτοιες καταστάσεις είναι η Δύναμη..
Εγώ έχω δεί εδώ πράγματα και έχω τρελαθεί,που να τα είχα ζήσει κιόλλας

Πραγματικά Λυπάμαι για όλα αυτά που έχω διαβάσει εδώ και για όποια Δυστηχία γύρω μου.

Η Ζωή είναι ένα ανέκδωτο αλλά το θέμα είναι,θα γελάσεις εσύ μαζί της Ή θα την αφίσεις να γελάει αυτή με'σένα??

Να σου πώ την αλήθεια, ούτε και εγώ φοβάμαι να πεθάνω γιατι ξέρω οτι θα τον δώ! Αλλά η ζωή συνεχίζετε, δεν πρέπει να το βάλουμε κάτω! Αυτό που λές οτι προτιμάς να πάθεις κάτι παρά η γιαγιά σου δέν είναι καθόλου σωστό.
Είσαι μικρός ακόμα κ δεν έμαθες τι σημαίνει ζωή για σένα όπως κ εγώ ακόμα είμαι πολύ μικρή(21 χρονών γαϊδούρα).Να ξέρεις ένα πράγμα οτι στην ζωή μας μπορούν να συμβούν όλα!

[storm-and-fire]

Και όσο για τη θρησκεία που ανέφερες..
εγώ (υποτίθεται λένε) πιστεύω στον ΘΕΟ αλλά..
Δεν λέγοντε εδώ,όποιος θελήσει να μάθει και θέλει να συζητήσουμε τέτοια ας με κάνει PM..

Θα ήθελα να συζητήσουμε, αλλά δεν με αφήνει να στείλω PM.

[Nagi_Souichiro]

(Δεν κάνω τον έξυπνο και τον μεγάλο αλλά..)
Έχω ζήσει πολλές καταστάσεις και δεν μιλάω απλά γιατί έχω στώμα και απλά μιλάω,μιλάω γιατί έχω κάτι να πώ ξέρω τί λέω..αισθάνομαι αυτό που λέω γιατί αυτά που έχω πάθει δεν έχω εμπιστοσύνη σε κανένα και δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάποιος λόγος που να με κάνει να θέλω να κρατηθώ εδώ..αν δεν υπάρχει κάτι να κάνεις..(πρέπει να έχω κάποιο πρόβλημα υγείας δεν ξέρω τί αλλα΄ουσιαστικά δεν με νοιάζει,περναω καλά όσο μπορώ..δεν σταματώ για τπτ και για κανέναν γιατί αν άκουγα και έβλεπα και τα εφάρμοζα όλα αυτα <<μέσα απ'τη ζωή μου>>,θα ήμουν ένα κωλόπαιδο-Πο^%&*άκι και θα με έβριζαν-συχαινόντουσαν όλοι..αλλά εγώ κάνω το δικό μου....)

(Συγνώμη για τις εκφράσεις και για τότε και για τώρα,ξέρει ο KENNY..)


<<Και Storm..αν είχες MSN θα τα λέγαμε απο'κει αλλά δεν έχεις και Hotmail......>>

[Angel of dream]

Φετος το μεγαλυτερο πληγμα για μενα ηταν οταν πεθανε ο καλυτερος μου φιλος που το γνωριζα απο τοτε που ημουν 8 χρονων...Και μετα απο 2 μηνες πεθανε και ο παππους απο καρκινο.Ηταν οι χειροτερες στιγμες τις ζωης μου..

[Nagi_Souichiro]

Φετος το μεγαλυτερο πληγμα για μενα ηταν οταν πεθανε ο καλυτερος μου φιλος που το γνωριζα απο τοτε που ημουν 8 χρονων...Και μετα απο 2 μηνες πεθανε και ο παππους απο καρκινο.Ηταν οι χειροτερες στιγμες τις ζωης μου..

Λυπάμαι πολύ,πραγματικά..τί..ότι και να πώ δεν μπορεί να απαλύνει τον πόνο του χαμού..

Το μόνο που μπορώ να πώ είναι τα συνηθισμένα (δυστηχώς),Κουράγιο..
Απλά (πιστεύω το ξές) άν είχατε μια καλή σχέση και με τον Φίλο σου και με τον Παπού σου,να ξές ότι θα'ναι δίπλα σου..

<ΌΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙΣ,ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ>
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

[zombitsa]

τι να πω;δεν ειναι και απο τα καλυτερα θεματα παιδια.
εγω εχασα την μητερα μου στα 4 μου.
στα 16 μου εχασα 2 πολυτιμους φιλους απο τροχαιο.
πριν 3 χρονια η αδερφη της συγκατοικου μου και πολυ καλη μου φιλη
πεθανε απο καρκινο στον εγκεφαλο και ηταν μολις 25.
και περυσι εμαθα οτι η κολλητη μου εχει σκλυρηνση.
δεν μπορουμε να κανουμε κατι για τον θανατο.
και πρεπει να μαθουμε να τον αντιμετωπιζουμε.
σιγουρα η απωλεια ειναι μεγαλη.
αλλα ειναι κατι αναποφευκτο.τα συλληπητηρια μου σε ολους οσους
εχασαν σημαντικους ανθρωπους απο το πλαι τους.
και το πιο σημαντικο παιδια.
να θυμαστε οσους εφυγαν αλλα να ειστε ευγνωμονες για οσους ειναι ακομη εδω.

[Kresto]

πριν λίγες μέρες αυτοκτόνησε ένα παιδί που το ήξερα αρκετά καλά.

life is a bitch...