71 replies to this topic

[Wofer]

Γεια σε ολους.Με αφορμη το προσφατο γεγονος που με συγκλονισε πραγματικα θα θελα να ρωτησω την αποψη σας για το θανατο.

Δεν μπορει ειδησεις θα ακουσατε.
Μια μανα πεθανε "παρεα" με τα τρια ή τεσσερα(δεν θυμαμαι ακριβως) παιδια της ενω ειχε πιασει φωτια το σπιτι τους.
Μπορειτε να το συλλογιστειτε οτι αυτοι οι ανθρωπποι καηκανε ζωντανοι και ηταν δεμενοι σφυχτα ο ενας με τον αλλο;;
Ειναι ωρες ωρες που λεω μακαρι να μπορουσα να γυρισω τον χρονο πησω ρε γαμωτο και να τους σωσω...
γιατι η ζωη ειναι τοσο αδικη ρε παιδια;

Και γενικα...ατομα που βρεθηκανε σε αυτη τη ζωη πλανομενα μεσα στο χαος (γιατι το χαος και το κακο κυριαρχοι σε αυτον τον πλανητη) και που τελικα αγαπηθηκανε ειτε ειναι συγκενεις ,φιλοι ,συντροφοι πρεπει να χωριζουν και εν τελη να πρεπει να γιατρεψουν τις πληγιες απο ενα τοσο δυσαρεστο γεγονος, πραγμα διολου ευκολο και πολλες φορες αδυνατο (τι να πεις σε ενα παιδι που εχει χασει τους γονεις του ή σε εναν πατερα,μια μανα που εχασε το παιδι της πχ)

Μηπως τελικα ειμαστε μονοι μας απροστατευτοι και καταδικασμενοι να ζουμε μια ζωη που πονους επιφερει παρα χαρα και ευτιχια;
Γιατι να μη μπορει να αποτραπει ενα γεγονος τοσο αδικο σαν το προαναφερθεν;
Με τι κουραγιο μπορει για παδειγμα να ζησει ο πατερας της εν λογω οικογενειας;;δεν ξερω εσεις αλλα εγω θα προτοιμουσα να πεθανω μαζι τους απο το να τους αποχωριστω ετσι...εσεις τι εχετε να πειτε επ' αυτου;

[sarasbaati]

μόνοι μας και απροστάτευτοι ναι
καταδικασμένοι όχι

απ`τις εκάστοτε τραγωδίες μαθαίνουμε, δεν πεθαίνουμε
τζάμπα τα βλέπουμε τα anime;

[Matsu]

Λοιπον...εγραψα ενα τεραστιο ποστ..με πεταξε το φορουμ, και σβηστηκε, και σαν ηλιθια κι εγω, εκανα copy paste μονο την τελευταια παραγραφο....θα το ξαναγραψω καποια στιγμη, και θα το ανεβασω...σορρυ...

[Matsu]

Αν εγω ημουν στη θεση του ανθρωπου, που μεσα σε μια στιγμη εχασε ολη του την οικογενεια, πιθανοτατα να ειχα βουτηξει κι εγω στις φωτιες, να καω μαζι τους. Γιατι οσο δυνατος και να ειναι ενας ανθρωπος, αν μεσα σε μια στιγμη χανει τον λογο υπαρξης του στη ζωη, τοτε τα χανει ολα. (Οτι θα διαβασετε παρακατω, δεν αφορα την περιπτωση του ανθρωπου αυτου, που εχασε γυναικα και 4 παιδια στη φωτια..)Ο θανατος ειναι ενα πολυ ευαισθητο θεμα...και εχει πολλες αποψεις.Προσωπικη μου αποψη, ειναι οτι δεν πρεπει να εκλαμβανεται παντα σαν οδυνη, στεναχωρια κτλ. Ειναι αναλογα με την περισταση. Αυτο που θελω να πω, ειναι οτι η ζωη κανει τον κυκλο της. Γεννιομαστε, ζουμε, προσφερουμε, λαμβανουμε, πραττουμε, πεθαινουμε καποια στιγμη. Τα συναισθηματα που μας προκαλει ο θανατος καποιου, ειναι αρρηκτα συνδεδεμενα με τον κυκλο της ζωης.Εμενα δε με θλιβει παντα ο θανατος καποιου. Στην περιπτωση της οικογενειας που ξεκληριστηκε, ναι..θλιβομαι. Αλλα αυτο που με θλιβει περισσοτερο σε αυτην την περιπτωση, ειναι τα παιδια. Τα παιδακια αυτα, δεν εζησαν τιποτα. Η ζωη τους δεν εκανε πληρη κυκλο. Εμενα αυτο με στεναχωρει περισσοτερο. Οταν πεθαινουν νεα παιδια...κι εχω βρεθει ουκ ολιγες φορες στην θεση να χανω κοντινους μου ανθρωπους, πριν ακομα πατησουν τα 25,οπως επισης εχω βρεθει στην αγωνια οτι θα χασω κοντινους μου ανθρωπους, σε αυτη την ηλικια. Αυτο που νιωθω δεν ειναι μονο θλιψη,αλλα και οργη, οδυνη και αλλα πραγματα που δεν περιγραφονται, γιατι σε τετοιες περιπτωσεις, σε πνιγει το δικιο σου..σε τετοιες περιπτωσεις ειναι οντως αδικος ο χαμος καποιου. Περσυ τον νοεμβριο, πεθανε η γιαγια μου. Ημουν η μονη στην κηδεια που δεν εσταξα ουτε δακρυ. Η μονη στιγμη που βουρκωσα, ηταν οταν ειδα τον πατερα μου να κλαιει, γιατι εχασε τη μαμα του. Βουρκωσα που ειδα τον πατερα μου τοσο ευαλωτο, και οχι που πεθανε η γιαγια μου. Και αυτο γιατι η γιαγια μου τα εζησε ολα.ΟΛΑ. Εζησε φτωχη ζωη,εζησε ανετη ζωη, εζησε πολεμο, εζησε ειρηνη, εκανε 3 παιδια, ειδε 8 εγγονια, 3 δισεγγονα τα οποια τα εζησε κιολας, δεν τα ειδε απλα...το σπιτι της ηταν παντα ανοιχτο και γεματο με κοσμο που την αγαπουσε. Εζησε την αλλαγη σε ευρω, εζησε τους ολυμπιακους αγωνες στην γεννετηρα τους, εζησε να δει την ελλαδα να κατακτα στο ποδοσφαιρο την ευρωπη, προσφερε απλοχερα, και ελαβε απλοχερα οτι η ρημαδα η ζωη μπορουσε να της φερει. Πεθανε, και ολοι εκλαιγαν, εκτος απο μενα. Εγω δεν εκλαιγα, γιατι αυτη η γυναικα τα εζησε ολα, και εφυγε απο τη ζωη πληρης, και πιστευω ευτυχισμενη.Ο θανατος ενος κοντινου ατομου, και δη ηλικιωμενου, μας στεναχωρει οχι για το ατομο αυτο καθεαυτο, αλλα για το γεγονος οτι ηταν κομματι της ζωης μας και αποσπαστηκε βιαια..κατι σαν συνηθεια..δεν μπορω να το εξηγησω καλυτερα...ο θανατος ομως ενος παιδιου, ειναι αυτο που μας προκαλει πραγματικη στεναχωρια, οργη, απελπισια...ενας τετοιος θανατος ειναι αυτος που μας δημιουργει τα περισσοτερα συναισθηματα, και μας πνιγει περισσοτερο.
Δε θα συμφωνησω οτι η ζωη μας κερναει περισσοτερες πικρες, απ'οτι καλες στιγμες. Ο τροπος που αντιμετωπιζουμε το καθε τι ειναι το πιο σημαντικο. Αν εχουμε τη δυναμη, να βγαινουμε απο τις δυσκολιες της ζωης ακομη πιο δυνατοι, αν εχουμε τη δυναμη να αντιμετωπιζουμε τις δυσκολιες και τις στεναχωριες με αισιοδοξια, τοτε ακομα και οι δυσκολιες οταν περασουν, φανταζουν κατι τοσο μικρο, και θα ντρεπομαστε με τον εαυτο μας που αφησαμε να μας επηρρεασουν αρνητικα. Αν απο μια δυσκολια, απο μια απωλεια, βρουμε τη δυναμη να χαμογελασουμε, τοτε ειμαστε πραγματικα ευτυχισμενοι. Και ο θανατος καποιου μπορει να ειναι το τελος ενος κεφαλαιου στη ζωη μας, αλλα παντα ειναι η αρχη ενος νεου....

[sarasbaati]

Ημουν η μονη στην κηδεια που δεν εσταξα ουτε δακρυ. Η μονη στιγμη που βουρκωσα, ηταν οταν ειδα τον πατερα μου να κλαιει, γιατι εχασε τη μαμα του. Βουρκωσα που ειδα τον πατερα μου τοσο ευαλωτο, και οχι που πεθανε η γιαγια μου.

έχω ζήσει ακριβώς την ίδια σκηνή..μα ακριβώς.

αλλά απ`την άλλη, πόσα χρόνια άραγε να ορίζουν τον πλήρη κύκλο ζωής;
όλα είναι φυσιολογικά και στους κανόνες του παιχνιδιού -
όταν όμως ζημιωνόμαστε οι ίδιοι και τα βλέπουμε πια εκ των έσω
ε τότε δεν μας αρέσει το παιχνίδι

υ.σ:μιλαώ γενικά και όχι για τα πρόσφατα γεγονότα.. εκεί λόγω φρέσκιας πληγής δεν με παίρνει

[Matsu]

αλλά απ`την άλλη, πόσα χρόνια άραγε να ορίζουν τον πλήρη κύκλο ζωής;

Δεν εξαρταται απο τα χρονια, αλλα απο το τι εχει ζησει κανεις...απλα, πολλες φορες, το τι θα ζησεις εξαρταται απο τα χρονια..απλα ειναι λογικη συνεπεια, ενας νεος ανθρωπος να μην εχει προλαβει να ζησει καποια πραγματα.Δεν ειπα οτι στα 80 ας πουμε ειναι η ημερομηνια ληξης του ανθρωπου...απλα τυχαινει ενας ανθρωπος στα 80, να εχει ζησει τα παντα...ενας ανθρωπος στα 20 ομως, ή στα 30, ή στα 40 κτλ, να μην εχει προλαβει να κανει πραγματα, επειδη αυτα παιρνουν χρονο...οικογενεια ας πουμε...αν ενας ανθρωπος στα 50, εχει προλαβει να ζησει οτι ενας ανθρωπος στα 80 του, αν πεθανει, ναι, θα ειναι στεναχωρο γιατι ηταν νεος ακομα, αλλα αν εχει ζησει πολλα πραγματα, τοτε ειναι παρηγορη η σκεψη το οτι προλαβε να κανει πολλα...θα σκεφτει κανεις, "κριμα νεος ανθρωπος, ΑΛΛΑ εζησε καλα και πεθανε ευτυχισμενος"...καταλαβες με ποια εννοια το λεω.? μονο εγω δεν καταλαβαινω τι γραφω???

[Wofer]

οχι..πραγματικα βρισκω πολυ σωστα αυτα που γραφεις και οντος ετσι ειναι...στη δικη μου περιπτωση η γιαγια μου πεθανε το περσινο οκτωβριο κοντα.ηταν ενας πολυ αγαπητος μου ανθρωπος για το λογο του οτι ηταν σαν μητερα μου.αλλα στην κατασταση που βρισκοταν ελεγες καλυτερα που πεθανε και ελευθερωθηκε παρα που την εβλεπες να αγκομαχαει να παρει ανασα...δε λεω εχασα τη γη κατω απο τα ποδια μου αλλα μεσα μου ξερω οτι τωρα ειναι πολυ καλυτερα απο τι τοτε.εε λοιπον θα ταν πολυ εγωιστικο να θελω να κρατησω καποιον εδω μονο και μονο για να ειμαι "εγω καλα".την ωρα που το μαθα δεν εσταξε δακρυ και μεχρι την κοιδεια αλλα μετα που το καλοσυνειδητοποιησα , ηταν καπως...ενω για την μανα της που πεθανε στα 104 και μετα απο τη γιαγια μου
(προλαυε η μανα και εθαψε 3 παιδια) ουτε που το σκευτηκα να στεναχωρηθω!αυτη και αν εζησε...
ο θανατος λοιπον οπως προαναφερθηκε σε πολλες περιπτωσεις ειναι λυτροτικος.δε με ενοχλει αυτο.αυτο που με ενοχλει ειναι ακριβως το οτι νεοι ανθρωποι που δεν προλαυανε να χαρουν τη ζωη τους εφυγαν ετσι απλα και με τι θανατο ας πουμε γιατι αλλο να σου ρθει ενα εγκεφαλικο και να μεινεις. εκει τι να καταλαβεις; και αλλο να τρεχεις ζοσμενος απο τις φλογες να σου τρωνε τη σαρκα λιγο λιγο.εχετε δικιο πρεπει να κοιταμε μπρωστα γιατι μονο ετσι θα μπορουμε να νικαμε τη θλιψη της ζωης αλλα δεν ειναι και το πιο ευκολο πραμα του κοσμου!παντος εν τελει
απο τι εχω καταλαβει η ζωη τελικα δεν ειναι καθολου προβλεψιμη οσο και να λεμε οτι ολα ειναι προγραμματισμενα για υτο καλο εινια να ζουμε τη καθε στιγμη και να κανουμε οτι μας εκφραζει γιατι ζουμε μονο μια φορα(ή τουλαχιστον αυτο θυμομαστε σαν ανθρωποι)!!

[Strawhat_Nikos]

Youtube Video

[noname]

Mors Certa, Mora Incerta (Death Is Certain, the Time Is Uncertain)

επομένως δεν έχει και πολύ νόημα να σκέφτεσαί επι του θέματος imo ... ανθρωποί πεθένουν συνέχεια με ένα σορό λιγότερο ή περισότερο φρικτούς τρόπους ... είναι πιο δύσκολό να ζείς παρά να πεθάνεις

[Wofer]

ναι οντος ειναι λιγο pathetic state να σε παιρνει απο κατω αλλα δεν γινεται και να μην το σκευτεσαι!θα μου πεις οταν χτυπαει αλλου την πορτα το κακο η κατασταση δεν σε ακουμπαει αμεσα και λογικο ειναι αλλα ενταξει το σκευτεσαι καμια φορα...

ο στρο χατ μπαντι μιλαει με βιντεο (καλιτεχνικη απαντηση!!)χεχε^^

[phm]

Συμφωνώ με την Matsu στο ότι ο θάνατος ενός κοντινού μας προσώπου μας φέρνει θλίψη διότι χάνουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας. Και δεν θα έλεγα ότι είναι εγωιστικό που στεναχωριέσαι που πέθανε ο άλλος επειδή τελικά σε ΕΣΕΝΑ έγινε μια μεγάλη αλλαγή. (Όχι ότι για τον άλλον δεν έγινε, αλλά εκείνο πρέπει να το δούμε από την δικιά του οπτική γωνία). Με την ίδια λογική το να ζητάς αγάπη είναι εγωιστικό.

Πάντως λέω κοντινό πρόσωπο και όχι απαραίτητα συγγενικό. Μου έχει συμβεί να πάω σε κηδεία μιας θείας μου που πέθανε από καρκίνο και να μην συγκινηθώ ιδιαίτερα, μιας και την έβλεπα μια φορά στους 2 μήνες ένα πράγμα. Δεν ξέρω αν θεωρούμε ασυνείδητος ή αναίσθητος, αλλά σχεδόν ποτέ δεν με συγκινεί θάνατος από ανθρώπους που ακούω στην τηλεόραση κλπ μιας 1) δεν τους ήξερα και 2) θεωρώ στενομυαλιά να στεναχωριέσαι για κάποιον που πέθανε από ατύχημα επειδή το έδειξε η τηλεόραση, την στιγμή που καθημερινά γίνονται τέτοια ατυχήματα στον κόσμο, για να μην αναφέρω τις χώρες όπου υπάρχει υποσιτισμός ή έχουν πόλεμο. Άρα ή θα κάθεσαι να στεναχωριέσαι συνέχεια για όλο τον κόσμο, ή θα σταματήσεις να υποκρίνεσαι και θα στεναχωριέσαι για πιο προσιτά πράγματα.

Τώρα σε σχέση με αυτό για τον θάνατο των παιδιών, ναι όντως τα παιδιά που πεθαίνουν αδικούνται γιατί δεν πρόλαβαν να ζήσουν κάποια πράγματα, αλλά να μην ξεχνάμε πως υπάρχουν άνθρωποι που φτάνουν σε μεγάλη ηλικία και δεν μπορούν να ζήσουν αυτά που θέλουν. Πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα τα άτομα που έχουν μήνει παράλυτα. Δεν είναι λίγες περιπτώσεις ανθρώπων που να ήθελαν πχ να γίνουν αθλητές και πλέον είναι αναγκασμένοι να μένουν όλη μέρα καθισμένοι σε ένα καροτσάκι. Σε τέτοιες περιπτώσεις, το μόνο που κάνει αυτούς τους ανθρώπους να συνεχίσουν να ζουν είναι η ελπίδα ότι κάποτε μπορεί να γίνουν καλά. Σε τέτοιες περιπτώσεις, προσωπικά νομίζω ότι είναι το πιο οδυνηρό πράγμα. Να ζεις και να μην μπορείς να κάνεις πράγματα που θέλεις και μάλιστα μπορούν οι περισσότεροι γύρο σου να τα κάνουν. Να μην μπορείς ούτε καν να παλέψεις για να πετύχεις αυτό που θέλεις. Για μένα αυτό είναι πραγματικά απελπιστικό.

Τέλος δεν ξέρω αν είναι απληστία αυτό, αλλά μάλλον κανένας δεν θέλει να πεθάνει πραγματικά. Γιατί όσα και να έχεις ζήσει, το να τερματιστεί η ζωή σου κάποια στιγμή είναι από σκληρό ως αδιανόητο. Αν και αυτό ίσως είναι άλλο (και μεγάλο) θέμα οπότε ας το αφήσω εδώ.

[Erisadesu]

με το θάνατο καταλαβαίνεις πόσο δεν γνώριζες τον άλλον.

Η μητέρα μου προσπαθεί να με κάνει να συνηθίσω την ιδέα του θανάτου και του αποχωρισμού, απο μικρή και πραγματικά είμαι από τα πιο ψυχρά άτομα σε μια κηδεία. Μέχρι που έχασα τον ανηψιό μου το Πάσχα και απο τότε πραγματικά έχω αλλάξει πολύ. Πρέπει να αποδεχτούμε τον θάνατο σαν μία φυσική εξέλιξη και να μαθαίνουμε απο αυτόν.

Κλείνοντας πιστεύω ότι δεν θα επηρεαζόμασταν τόσο με τους 50 νεκρούς αν ακούγαμε στις ειδήσεις ότι πεθάναν απο έκρηξη βόμβας στο Ιράκ. Τώρα όμως που οι νεκροί ειναι στη χώρα μας όλοι μας επηρεαστήκαμε.

[Strawhat_Nikos]

...για μενα ο θανατος ειναι γεννηση αλλα και το αναποδο.

[red pyramid]

...για μενα ο θανατος ειναι γεννηση αλλα και το αναποδο.

Ε?Δλδ?

Τεσπα,ο θάνατος είναι κάτι που είμαι σίγουρος ότι όταν έρθει σε κάποιον που πονάω θα με πονέσει,επειδή είμαι πολύ ευάλωτος στο να μην μπορώ να είμαι με κάποιον άλλο. Αλλά το τι γίνετε 'μετά',δεν μπορώ να πώ ότι με ενδιαφέρει,γιατί δεν μπορώ να το επιβεβαιώσω προτού πεθάνω(ειρωνία έτσι?),οπότε κάνω ότι καλύτερο μπορώ τώρα.

[KageHitsu]

το θεμα που με ποναει παρα πολυ... Εχω περασει 3 θανατους πολυ κοντινων προσοπων 2 φορες το 98 μια το 2002:bahhh:.... Αν και ημουν μικρος και εκλαψα για να πω την αληθεια με εχει κανει πιο δυνατο.... Ενταξει συμφωνω σε μερικα πραματα με την ματσου ματσα δεν μπορω να θυμηθω το νικ....... Αλλα αμα ερθει ενας θανατος τωρα δεν ξερω πως θα τον αντιμετοπισω