Ghost in the Shell: Innocence
(仮題: イノセンス)
2004
«Αν οι θεοί και οι ελπίδες μας δεν είναι παρά επιστημονικά φαινόμενα, τότε πρέπει να πούμε ότι και η αγάπη μας είναι κι αυτή επιστημονική».
Και ποιος δεν έχει δει ή έστω δεν έχει ακούσει κάτι για την ταινία Ghost in the Shell. Την ταινία που επέδρασε όσο λίγες στον τομέα της επιστημονικής φαντασίας - όχι μόνο στα anime. Αν δεν την έχετε δει, επισκεφθείτε το πλησιέστερο video club σας - υπάρχει σε DVD με ελληνικούς υπότιτλους. OK, μην περιμένετε τίποτα συγκλονιστικό (σε ποιότητα), αλλά βλέπεται άνετα. Ακόμα και χωρίς να την έχετε δει, μπορείτε να απολαύσετε την συνέχειά της, το Ghost in the Shell: Innocence.
«Ένα ρομπότ πρέπει να προστατεύει την ύπαρξή του εφόσον αυτή η προστασία δεν βλάπτει ένα ανθρώπινο ον».
Η ταινία είναι βασισμένη στο manga του Masamune Shirow και σκηνοθετημένη από τον Oshii Mamoru, όπως και η πρώτη ταινία άλλωστε.
«Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είναι ούτε τόσο ευτυχείς, ούτε τόσο δυστυχείς όσο φαντάζονται».
Λίγα λόγια για την υπόθεση: ακολοθώντας τα γεγονότα της πρώτης ταινία, η Ταγματάρχης Kusanagi Motoko έχει εγκαταλείψει το φυσικό της σώμα και είναι πλέον ένα «πνεύμα» το οποίο ζει στο δίκτυο.
«Ποιο το νόημα να κατηγορείς τον καθρέπτη αν δεν σου αρέσει αυτό που βλέπεις; Ο καθρέπτης δεν είναι εργαλείο για την κατανόηση της αλήθειας αλλά για τη συγκάλυψη αυτής».
Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ο Batou, να γίνει πλέον ο ανώτερος αξιωματούχος του Τομέα 9, μιας ομάδας ειδικών δυνάμεων που έχει ως αποστολή της θέματα που άπτονται των σχέσεων ανθρώπων - μηχανών.
«Δεν χρειάζεται να είσαι ο Καίσαρας για να καταλάβεις τον Καίσαρα».
Η τελευταία αποστολή του Batou, είναι να διερευνήσει την πρόσφατη σειρά αυτοκτονιών-φόνων, πίσω από την οποία κρύβεται μια συγκεκριμένη μάρκα «γυναικοειδών», δηλαδή ανδροειδών που έχουν σχεδιαστεί να μοιάζουν με γυναίκες.
Μαζί με τον αξιωματικό Togusa, έναν από τους ελάχιστους εναπομείναντες ανθρώπους που δεν έχουν εμφυτεύσει μηχανικά μέρη στο σώμα τους, ο Batou προσπαθεί να εξιχνιάσει το μυστήριο των δολοφονιών, ενώ στο μεσοδιάστημα αναλογίζεται και συζητά σχετικά με το γεγονός ότι οι άνθρωποι και οι μηχανές έχουν αρχίσει και έρχονται ανησυχητικά κοντά ο ένας στον άλλο.
«Θρηνούμε για το αίμα των πουλιών, αλλά όχι για το αίμα των ψαριών».
Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η υπόθεση της ταινίας, με το μοτίβο της να είναι οι σχέσεις ανθρώπων - μηχανών. Πέρα από το σενάριο, υπάρχουν πολλοί διάλογοι φιλοσοφικού περιεχομένου όπου γίνεται έξυπνη χρήση ρήσεων γνωστών φιλοσόφων και επιστημόνων σχετικών με αυτά τα θέματα. Σε κάθε δευτερόλεπτο της ταινία, φαίνεται η έκδηλη ανησυχία του σκηνοθέτη για την εξέλιξη αυτής της «σχέσης» μεταξύ ανθρώπου και μηχανής, και αυτό ήταν το μήνυμα που προσπάθησε να περάσει.
«Η ζωή και ο θάνατος πάνε κι έρχονται, σαν τις μαριονέτες που χορεύουν σε μια σκηνή». Αν οι κλωστές τους κοπούν τότε καταρρέουν εύκολα».
Στα τεχνικά σημεία τώρα, η ταινία δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα λιγότερο από άψογη. Πράγμα αναπόφευκτο, εφόσον στην παραγωγή εμπλέκεται η Production I.G, ενώ το budget της ταινίας ήταν αρκετά μεγάλο. Πραγματικά μένεις με το στόμα ανοιχτό βλέποντας όλες τις λεπτομέρειες και τη ρεαλιστικότητα των σκηνών, ενώ κατά την ταπεινή γνώμη του γράφοντα το αποκορύφωμα είναι η σκηνή της παρέλασης αλλά και το εισαγωγικό video. Είναι απίστευτο το δέσιμο των 3D γραφικών με τα παραδοσιακά, ζωγραφισμένα με το χέρι σκίτσα. Ειδικότερα για τη σκηνή της παρέλασης, για τη σχεδίαση και το rendering της (διαδικασία κατά την οποία ένα ψηφιακό video παίρνει την τελική του μορφή, αφού εφαρμόζονται σε αυτό όλα τα ειδικά εφέ) χρειάστηκε ένας ολόκληρος χρόνος. Κι αυτό για μία σκηνή πέντε μόλις λεπτών.
«Κανείς δεν μπορεί ποτέ να ξέρει αν καταλαβαίνει κάτι... Μπορεί μόνο να ελπίζει ότι καταλαβαίνει».
Τη μουσική της ταινίας υπογράφει ο Kawai Kenji, η οποία είναι επιβλητικότατη. Από το επιβλητικό εισαγωγικό θέμα (傀儡謡怨恨みて散る - Kugutsuuta ura mite chiru, δηλ. Η μπαλάντα των μαριονέτων: τα λουλούδια που θρηνούν και πεθαίνουν) το οποίο είναι γραμμένο σε μια αρχαία Ιαπωνική διάλεκτο και στο οποίο η χρήση κρουστών είναι απλά μαγευτική, ως το jazz τραγούδι των τίτλων τέλους, η μουσική δένει απόλυτα με την ταινία, ενώ άνετα το soundtrack μπορεί να σταθεί και μόνο του.
«Συνήθως δεν πεθαίνουμε από επιλογή αλλά μάλλον από βλακεία και συνήθεια».
Το Innocence συμμετείχε στο Φεστιβάλ των Καννών του 2004, δυστυχώς όμως η ταινία που κέρδισε το βραβείο ήταν το Fahrenheit 9/11 του Michael Moore.
«Άφησε κάποιον να ζει μόνος χωρίς να πράττει κάποιο κακό, ανέμελος σαν ελέφαντας σε δάσος ελεφάντων».
Σε γενικές γραμμές, πρόκειται για μία ταινία χάρμα οφθαλμών. Αν και μπορεί να υπάρξουν στιγμές όπου στον θεατή κυριαρχεί η αίσθηση ότι παραμελείται το σενάριο χάριν των φιλοσοφικών αναζητήσεων, η ταινία αξίζει και με το παραπάνω τα 90 περίπου λεπτά που θα της αφιερώσετε. Είναι σίγουρο ότι θα σας αποζημιώσει!
それはいのち。 イノセンス
(Sore wa inochi. Inosensu - Αυτό είναι η ζωή. Αθωότητα)
_________________
)
