Ωραίο θέμα συζήτησης. Εγκρίνω.
Υπάρχουν δύο μεγέθη που καθορίζουν την πορεία της άνιμε βιομηχανίας. Το οικονομικό κέρδος και η "Ιαπωνία", αναφερόμενος όχι στην χώρα, αλλά το σύνολο των απαρτιωμένων συμπεριφορών και αποτελεσμάτων που έχουν διαμορφωθεί. Πχ βλέπε "Hollywood".
Πάμε στο πρώτο που είναι και πιο πρακτικό και κατανοητό προς όλους. Κάθε τι που προορίζεται προς κατανάλωση έχει στα πλαίσια του καπιταλισμού τον σκοπό να βγάλει χρήματα. Αυτό δεν σημαίνει πως κάθε δημιούργημα ξεκινάει με αυτό στο μυαλό, αλλά εκεί καταλήγει όταν το σπρώχνει μια βιομηχανία από πίσω.
Από ένα σύνολο έργων προς υλοποίηση, δυστυχώς, το πρώτο που λαμβάνεται υπόψην είναι το κατά πόσο μπορεί να πουλήσει (υπάρχων κοινό, είτε του έργου, είτε του είδους και των τροπαρίων του, στάτους δημιουργού/συντελεστών, κλπ) και όχι η ποιότητα του. Αυτό είναι το πρώτο ατόπημα.
Μεγαλύτερο όμως ατόπημα, είναι πως η βιομηχανία δεν διευρύνει το καταναλωτικό κοινό της, δηλαδή δεν ανοίγεται απέξω. Αυτό με οδηγεί στο δεύτερο μέγεθος, αλλά πρώτα να πω ένα παράδειγμα.
Η μουσική της Nicky Minaz (ή όπως γράφεται) είναι σκουπίδι, όμως είναι σκουπίδι που πουλάει σε όλον τον κόσμο. Η εδώ βιομηχανία δηλαδή γνωρίζει συνειδητά πως προτιμά το κέρδος από την ποιότητα, όμως αδιαφορεί γιατί γνωρίζει πως απευθύνονταν σε όλο το διαθέσιμο κοινό που μπορεί να γουστάρει την Minaz, δηλαδή την Γη, ενώ στα άνιμε με λίγες σποραδικές στοχευμένες εξαιρέσεις, η βιομηχανία συνειδητά επιλέγει μια περιορισμένη αγορά να αρμέξει όλο το χρήμα. Το θεωρώ μια από τις χειρότερες και πιο παρασιτικές μεθόδους κερδοσκοπίας του σύγχρονου κόσμου.
Πάμε στο άλλο θέμα τώρα, το "Ιαπωνικό". Είναι ακριβώς αντίστοιχη περίπτωση με τα Όσκαρς. Ο χαρακτηρισμός στραβόξυλα του Hazuki είναι απίστευτα πετυχημένος. Επαναπαύονται στην ασφάλεια του παλιού συστήματος, γιατί ενέχει μικρότερο ρίσκο, ενώ παράλληλα καμαρώνουν ή/και φέρουν ως πρόσχημα την διατήρηση του χαρακτήρα και της παράδοσης του ιαπωνικού animation.
Ειλικρινά, στον κόσμο που ζούμε, η κουλτούρα που εκφράζει αυτό το μέγεθος μπορεί να αλλάξει μόνο για έναν λόγο, το κέρδος. Αν δηλαδή κοιμηθεί ο Θεός (πολύ) και έργα απευθυνόμενα στην Δύση πουλήσουν μαζικά, ή αν τα άνιμε γίνουν αναγνωρισμένο κουλ χόμπι, αντί για μονάδα μέτρησης της παρθενιάς.
Για να απαντήσω στις δύο ερωτήσεις. Δεν έχουν φτάσει στο έπακρο για κανέναν λόγο, γιατί η αφήγηση, ειδικά η υποβοηθούμενη από εικόνα και ήχο, δεν έχει όρια. Όρια θέτει μόνο η βιομηχανία που τα υποστηρίζει.
Και ναι, αν επεκταθούν θα χάσουν κάτι από τον εαυτό τους και θα γίνουν κάτι καινούργιο και πολύ καλά θα κάνουν, γιατί η τωρινή μορφή τους σαπίζει από τα μέσα.
Αυτή το μήνυμα έχει επεξεργαστεί από TheGunsmasha: 21 Νοέμβριος 2018 - 02:05