Jump to content


Καλωσήλθατε στο .aNiMe//GR!


Sign In 

Create Account
Καλωσήλθατε στο .aNiMe//GR, ένα ελληνικό forum για τα anime, τα manga και την ιαπωνική κουλτούρα. Βλέπετε την ιστοσελίδα μας σαν επισκέπτης και δεν έχετε πρόσβαση σε όλες τις υπηρεσίες που είναι διαθέσιμες για τα μέλη μας! Η εγγραφή σας στην διαδικτυακή κοινότητά μας θα σας επιτρέψει να δημοσιεύσετε νέα μηνύματα στο forum, να ψηφίσετε σε δημοσκοπήσεις, να πάρετε μέρος σε διαγωνισμούς μας και πολλές άλλες επιπλέον υπηρεσίες που είναι διαθέσιμες για τα μέλη σας. Η εγγραφή σας είναι γρήγορη, εύκολη και φυσικά δωρεάν. Ελάτε και εσείς στην κοινότητά μας σήμερα!

Αν συναντήσετε οποιοδήποτε πρόβλημα κατά την εγγραφή σας ή με την πρόσβαση σας στο forum, παρακαλούμε μην διστάσετε να επικοινωνήσετε μαζί μας.
 

Photo
* * * * * 2 votes

Danganronpa Franchise

danganronpa best thing ever seriously tho monokuma rules people die a lot donuts hamburger abduction by aliens

  • Please log in to reply
16 replies to this topic

#16 Angel.tze

Angel.tze

    Το perverted υποσυνειδητο μου εχει παντα δικιο

  • Members
  • 362 posts

Posted 11 April 2018 - 15:40

Added links. Γιατί είμαι επίσημος sales manager προφανώς.

8J90AKf.jpg

that's a dude!


#17 TheGunsmasha

TheGunsmasha

    Μεθυσμένο τζίνι

  • Members
  • 548 posts

Posted 03 August 2018 - 19:47

Την περίοδο που διάβαζα την τελευταία κλινική ξεκίνησα το παιχνίδι για τις βαρετές ώρες, ύστερα από προτροπή του γνωστού κολλημένου.  Το μάθημα πέρασε και έφυγε, εγώ όμως συνέχισα το franchise, ολοκληρώνοντας την πορεία μου σε ένα τρίμηνο. Πλέον δηλώνω και εγώ danganronpικός, αν και εμένα δεν με πληρώνουν να το διαφημίζω καθώς έχω συμβόλαιο με άλλη εταιρία.

Θα γράψω κάποια γενικά λόγια για όλο το franchise ως σχολιασμό και διαφήμιση και μετά θα σχολιάσω αναλυτικότερα τον κάθε τίτλο από τους τέσσερις.

Ξεκινώντας από το παιχτικό/μηχανικό κομμάτι να πω αρχικά πως δεν είμαι gamer. Η γνώμη μου οπότε είναι κάποιου που δεν έχει ανάλογη εμπειρία, ούτε έχει ξαναδεί ορισμένα από τα σιγουράκια που θα συναντήσεις σε παιχνίδι μυστηρίου και visual novel. Ως κάποιος που ασχολείται αραιά και που λοιπόν, τις δοκιμασίες των δικών της διασκέδασα. Αναφέρομαι στις δίκες, καθώς τα υπόλοιπα είναι κλασικά ενός visual novel φαντάζομαι, με εσένα να ακολουθείς την ροή των γεγονότων και να παίρνεις κάποια απόφαση από εδώ και εκεί.

Το παιχνίδι θέλει να το ολοκληρώσεις ευχάριστα, δίχως να μιζεριάσεις, οπότε σου δίνει τα κατάλληλα εφόδια για να το κάνεις. Η κεντρική ιδέα με την σκοποβολή των ψεμάτων και αδύναμων επιχειρηματολογιών γρήγορα με απορρόφησε, ενώ τα υπόλοιπα mini-games πλαισίωναν την διαδικασία μέχρι την εύρεση του ενόχου. Σε κάθε επόμενη δίκη, πόσο μάλλον παιχνίδι μάλιστα, γινόντουσαν όλο και πιο σύνθετα και διασκεδαστικά, καταλήγοντας στο τρίτο παιχνίδι να κάνεις τον ταρίφα για να πάρεις την σωστή απόφαση σε ένα ερώτημα.

 

Το άλλο σημείο που μου φάνηκε αλλόκοτο είναι η αισθητική του. Σε αυτό περιλαμβάνονται τόσο ο σχεδιασμός των χαρακτήρων, όσο και τα background και την παλέτα που χρησιμοποιείται. Το παιχνίδι καταναλώνει μεγάλη προσπάθεια στο στιλ του, σε βαθμό που να αγνοεί φυσικότητα και λιτότητα προς χάρη μιας εικόνας που σου τραβά το μάτι ευκολότερα, ακόμα και αν ο λόγος είναι απορία αντί για θαυμασμό.

Να βγάλουμε από την μέση το ροζ αίμα. Η απόφαση ήταν καθαρά εμπορική, ώστε να μειώσουν το ηλικιακό όριο. Όλοι έχουμε δει να φανταστώ την σκηνή από το άνιμε με την κοπέλα που την καρφώνουν οι δοκοί και διαμορφώσει την άποψη περί γελοιότητας στην απόφαση τους. Είναι γελοίο το πόσο γρήγορα συνηθίζεται η αλλαγή από τους επόμενους θανάτους. Εκτός αν έχετε ηθικό πρόβλημα ή την θεωρείται τόσο ευτελή κίνηση εκ μέρους της εταιρείας, θα σας παροτρύνω να μην του ρίξετε άκυρο για το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό του.

Όσον αφορά την εμφάνιση των χαρακτήρων, είναι μια παραλλαγή του κλασικού novel σχεδιασμού, που προσπαθεί ευτυχώς να ξεφύγει από το στίγμα που το μαστίζει. Ενώ στο πρώτο παιχνίδι πολλά designs είναι hit or miss, κάθε επόμενο γέρνει την πλάστιγγα υπέρ των αισθητικά άρτιων. Έχει μια τάση να χρησιμοποιεί αλλόκοτα ασύμβατα καλούπια και παραδείγματα κομμώσεων ή ρουχισμού, τα οποία ανά περιπτώσεις ενοχλούσαν και εμένα που ήμουν θετικός. Δεν είναι άσχημα ή χωρίς γούστο, υπάρχει πλάνο, είναι απλώς αχρείαστες λεπτομέρειες ή επιλογές που σου κάθονται στο πίσω μέρος του μυαλού. Είναι μέρος της στρατηγικής του να τραβά την προσοχή φαντάζομαι.

Τέλος, όσον αφορά το περιβάλλον, εδώ έχει γίνει η καλύτερη μακράν δουλειά σε όλα τα παιχνίδια, όπου υιοθετείται η αντίθετη τακτική, με μινιμαλισμό και λίγες λεπτομέρειες σου διαμορφώνει την διάθεση και την γενική κατάσταση του χώρου που επισκέπτεσαι. Επειδή διαφέρει σε κάθε παιχνίδι, θα το σχολιάσω στις αντίστοιχες παραγράφους.

 

Η ιστορία του ακολουθεί το τροπάριο του απόλυτου μυστηρίου που σταδιακά σου δίνει κομμάτια, μέχρι την επίλυση του στο τέλος. Κάτι που πρέπει να κριτικάρω είναι η τάση του στο τελευταίο κεφάλαιο από ψίχουλα να αρχίσει να σου πετά καρβέλια, έχοντας ώρες exposition που πρέπει να καταβροχθίσεις στην κατακλείδα του παιχνιδιού.  Κάτι που φαίνεται να το κάνει συνειδητά πάντως, οπότε whatever. Είναι τέτοιο το premise πάντως, που δουλεύει καλύτερα όσο λιγότερες πληροφορίες σου δίνονται. Δηλαδή, όταν του συμπεριφέρονται σαν horror. Για αυτό και το πέμπτο κεφάλαιο, το οποίο αποτελεί την κλιμάκωση του τρόμου και κατώτερου ψυχικού σημείου, είναι συνήθως και το καλύτερα εκτελεσμένο. Πάντως, προς τιμήν του, το έργο προσπαθεί να ενώσει και δικαιολογήσει όλες τις κλωστές, ακόμα και αυτές που δεν δουλεύουν όταν εξηγούνται, το οποίο δείχνει πως έπεσε προσπάθεια.

 

Τέλος, όσον αφορά τους χαρακτήρες, ξεκινάνε στο πρώτο παιχνίδι ως διασκεδαστικές καρικατούρες με ορισμένες λαμπρές εξαιρέσεις, σε ένα ολοκληρωμένο καστ στο τρίτο, όπου οι κακογραμμένοι χαρακτήρες είναι οι μειονότητα. Ο δημιουργός έχει πει πως όταν δημιουργούν ένα χαρακτήρα, έχουν στο μυαλό τους πως είναι ο πρωταγωνιστής της ιστορίας του, το οποίο καταφέρνει παρά τα κλισέ άνιμε κατάλοιπα να τους κάνει τουλάχιστον αξιομνημόνευτους και ιντριγκαδόρικους. Σε κάθε επόμενο παιχνίδι αυτό το κομμάτι είναι έτη φωτός μπροστά από το προηγούμενο.

 

Πριν σχολιάσω τον κάθε τίτλο χωριστά, θα σας προτείνω δύο διαφορετικούς τρόπους να ασχοληθείτε με το franchise. Αν δεν είσαι σκληροπυρηνικός gamer, ρίξε μια ματιά στο παρθενικό παιχνίδι. Αν δεν σου αρέσει, γύρνα την πλάτη σου και φύγε, το έργο δεν είναι για σένα. Ο σκελετός παραμένει ο ίδιος και στα επόμενα.

Αν είσαι ο τύπος που του αρέσει να τερματίζει παιχνίδια, τότε το v3 έχει την απαραίτητα πολυπλοκότητα και σύνθετους φόνους, καθώς και το καλύτερο καστ χαρακτήρων. Η πλοκή του είναι αυτόνομη, ειδικά για κάποιον που δεν τον ενδιαφέρει ο παλαιότερος μύθος του έργου, ενώ το τέλος του είναι από τα πιο φιλόδοξα και deconstructive πρότζεκτς έχω δει στην ζωή μου.

 

Trigger Happy Havoc. Το πρωτότυπο παιχνίδι θανάτου. Μου έκανε φοβερή εντύπωση η ατμόσφαιρα των διαδρόμων και αυτή η αίσθηση που σου έδινε πως δεν υπάρχει διαφυγή. Για να αναφέρω ένα παράδειγμα, μετά από κάθε δίκη άνοιγε μια καινούργια πτέρυγα για να είναι διαθέσιμη στους μαθητές. Άρα έχουμε το παράδοξο ο χώρος να αυξάνει ενώ τα άτομα φθίνουν. Μια φυλακή που επεκτείνεται με εσένα μέσα. Επίσης, θεωρώ πως αυτό το καστ είναι το πιο κατάλληλο για killing game από όλα τα υπόλοιπα, καθώς όλοι τους είναι γεμάτοι φθόνο, μίσος, κόμπλεξ και δυσπιστία, τα συστατικά που ορίζουν ένα τέτοιο παιχνίδι δηλαδή. Σε θέμα ποιότητας δεν συγκρίνονται με τους μελλοντικούς, αλλά σαν θεματολογία είναι ακριβώς στον στόχο.

Αρνητικά του, οι μονοδιάστατοι χαρακτήρες στην πλειοψηφία τους, οι υπέρμετρα εύκολες δίκες και μια ιστορία που όταν καθίσεις να την αναλύσεις ενοχλείσαι από τις συμπτώσεις και ανικανότητες που έπρεπε να υπάρξουν, ώστε να φτάσουμε στο premise.

 

Goodbye Despair. Εδώ συνάντησα το αγαπημένο μου καστ όσον αφορά την συμπαθητικότητα τους. Οι φόνοι και τα κίνητρα γίνονται πιο προσωπικά, με κάθε έγκλημα να συνδέεται με το παρελθόν τους. Τα mini-games πήγαν ένα βήμα παραπάνω, κάνοντας την εμπειρία πιο διασκεδαστική. Αξιοσημείωτα επίσης η αυξημένη πολυπλοκότητα των φόνων καθώς και η επική έκτη δίκη, με αγαπημένες hype στιγμές.

Από την άλλη, εδώ το περιβάλλον δεν κολλάει με το Ronpa, καθώς μια εξωτική παραλία δεν σου γεννά την επιθυμία να αποδράσεις, κόβοντας κάτι από την ψυχική επιβάρυνση που σου προκαλούσαν οι στενοί διάδρομοι στο πρώτο. Επίσης, κάτι ακόμα για το τέλος.

Spoiler:

 

Killing Harmony. Το καλύτερο παιχνίδι όσον αφορά την πολυπλοκότητα των φόνων και το πόσο σύνθετες και πολυδιάστατες ήταν οι δίκες επίλυσης τους. Τρομερή δουλειά στο κομμάτι του μυστηρίου και ντετέκτιβ δουλειάς του χαρακτήρα σου. Κατάφεραν να προσθέσουν ή τροποποιήσουν mini-games, κάνοντας πλέον την επιχειρηματολογία των δικών να μοιάζει αληθινή δυναμική διαδικασία αντί για γύρους μονολόγων και διαλόγων. Όπως ξανάπα, εδώ συναντάμε το πιο ολοκληρωμένο σύνολο από πλευράς βάθους, με πολλούς χαρακτήρες να μπορούσαν να σταθούν άνετα σε δικούς τους τίτλους, ακριβώς όπως το νόησε ο δημιουργός δηλαδή. Το background και οι χώροι επέστρεψαν στα πρότυπα του happy havoc, με τις αίθουσες πλέον να συνδέονται άμεσα με τα ενδιαφέροντα και την ταυτότητα των δεκαέξι παιδιών. Ειλικρινά, παίξτε το συγκεκριμένο, δεν θα χάσετε.

Ως μειονέκτημα θα αναφέρω το αμφιλεγόμενο φινάλε που για μένα είναι ιδιοφυές, όμως μπορεί να ξενερώσει κόσμο και πως η εσωτερική πλοκή μέχρι να φτάσεις εκεί δεν βγάζει κανένα απτό νόημα.   

 

Another Episode: Ultra Despair Girls. Σβήστε ό,τι σας έγραψα μέχρι εδώ. Αυτό είναι ξεχωριστό φρούτο, τόσο όσον αφορά το gameplay, όσο και τον τρόπο παρουσίασης. Έχουμε δύο αντικρουόμενα χαρακτηριστικά. Το πρώτο είναι πως το μηχανικό κομμάτι ήταν αδύναμο ακόμα και για τα δικά μου στάνταρντς. Επαναλαμβανόμενο, υπερβολικά απλοϊκό και εύκολο στην ολοκλήρωση του, δεν ξεχώρισε. Ωστόσο, η ανάπτυξη της σχέσης των δύο πρωταγωνιστριών είναι από τις πιο άρτια δομημένες, φυσικές και ουσιώδεις που έχω δει σε όλα τα μέσα διασκέδασης που έχω πιάσει, όχι μόνο παιχνίδια και άνιμε. Απίστευτο χτίσιμο, Κατά τα άλλα, προσπαθεί να καταπιαστεί με ταμπού και θέματα που σου φέρνουν σε αμηχανία, όπως παιδική βία και κακοποίηση, το οποίο το καταφέρνει ανά σημεία, αλλά όχι όσο θα ήθελε πιστεύω. Κυρίως γιατί οι κακοί που αντιπροσωπεύουν αυτές τις θεματολογίες χάνουν το δίκαιο τους με τις πράξεις μίσους τους. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του ο συνδυασμός διαφορετικών τεχνικών απεικόνισης και σχεδιασμού, οπότε θα δεις καταστάσεις όπου 2D φλόγες καταβροχθίζουν 3D κατασκευές.


a9bb424676cde0a810baad4738abdc507ea343bb


''Anime characters are like actors nowadays. Φοράνε νέες περούκες και glitter και παίρνουν ρόλους και σ'άλλες σειρές.''

-Ένας σοφός πρίγκιπας

''Πάντως βλέπω τις υπογραφές και για πρώτη φορά ο Guns φαίνεται να έχει superior taste απο θέμα εμφάνισης μόνο, για χαρακτήρες δεν ξέρω.''

-Kai, 6//11/2018




Also tagged with one or more of these keywords: danganronpa, best thing ever, seriously tho, monokuma rules, people die, a lot, donuts, hamburger abduction by aliens