30 replies to this topic

[TheGunsmasha]

Τρίτο.

Spoiler:

Ελληνίδα φοιτήτρια η Βιόλετα, έμεινε μεταξεταστέα για Σεπτέμβρη, όμως το έσωσε γράφοντας ''τελευταίο για πτυχίο'', οπότε την πέρασε ιδιαιτέρως. Θα προτειμούσα να το ξανάκανε το μάθημα ή να συνέχιζε χωρίς δίπλωμα την εργασία της.

Θες να πληρώσεις τον τάδε οίκο όταν μπορεί με λιγότερα λεφτά και σε μικρότερο χρόνο να γράψεις τα ίδια στην μαύρη αγορά? Βιολέτα είναι η απάντηση σου!

Επίσης η καθηγήτρια διώρθωσε τα γραπτά σε μία μέρα! Μόνο Ελληνίδα δεν είναι αυτή.

 

Για την επεισοδιακή ιστορία, πιο ανθρώπινη και πιστική από την προηγούμενη, και πάλι κάτι έλειπε. Ίσως αν βλέπαμε τον ανάπηρο να ζητά και συγγνώμη για την συμπεριφορά του αντί να νταντεύεται συνέχεια. Άλλοι στρατιώτες έχουν περάσει χειρότερα. Η συμπεριφορά της αδερφής του μου άρεσε. Για κάποιο λόγο όλες συμπαθούν και ανοίγονται στην Βιολέτα βέβαια, που από την κοινωνική της στάση δεν προκύπτει φυσιολογικά, αλλά κάνω τα στραβά μάτια καθώς το επεισόδιο έχει τόσα λεπτά για να μας διαθέσει.

Βέβαια! Αντί να βλέπαμε τους δυο βλάκες του Claudia να τσακώνονται για ένα λερωμένο χαρτί, στον ίδιο χρόνο να βλέπαμε λίγη περισσότερη ανάπτυξη στην φιλία της κοκκινομάλλας με την πρωταγωνίστρα, οπότε να ήταν πιο καλοπαρουσιασμένα τα γεγονότα.

 

Βλέπομεν.

[Petran79]

Εμένα πάντως μου άρεσε το πρώτο γράμμα που έγραψε και την κόψανε. Τι κομπλεξικοί σκατόψυχοι υποκριτές που είναι όλοι τους.

[TheGunsmasha]

4-5.

Spoiler:

Συνέχεια στις περιπέτειες της μικρής Βιόλετας, η οποία σε 14 χρόνια ζωής έχει κάνει όσα δεν θα κάνω εγώ σε 80. Πολυάσχολο πλάσμα. Στο τέταρτο επεισόδιο είχαμε τα γενέθλια της Ίρις. Πολύ κλάμα και μελόδραμα για μια ερωτική απόρριψη βρε παιδί μου. Μου άρεσε η ιδέα με το γράμμα ευχαριστίας στους γονείς της και η έκτελεση ήταν επαρκής. Θα προτειμούσα να είχε ασχοληθεί περισσότερο με το γεγονός ότι τους έλεγε ψέματα για τα δήθεν κατωρθώματα της στην πρωτεύουσα, παρά με τον παιδικό της έρωτα. Δηλαδή περισσότερο με την αναζήτηση του εαυτού παρά με ψύρισμα του παρελθόντος.

 

Το πέμπτο ήταν το καλύτερο της σειράς μέχρι στιγμής. Πιστευτό το κόμπλεξ της πριγκίπισσας όσο αφορά την διαφορά ηλικίας, αλλά και η αμεσότητα της προς την πρωταγωνίστρια. Ήταν μια ανήλικη που έψαχνε από κάπου να πιαστεί και πει αυτά που ένιωθε. Μου φάνηκε κάπως αδέξια η αποκάλυψη των συναισθημάτων της για τον γαμπρό με την σκηνή του παρελθόντος, καθώς μέχρι εκείνο το σημείο μου δινόταν η ιδέα πως δεν γούσταρε το τόσο πρώωρο προξενιό, ενώ εντέλει υπήρχε έλξη. Πετυχήμενη η πονηριά των δυο συναδέλφων και αυτή ήταν η πρώτη φορά που η Βιόλετα επιλύει μια κατάσταση με διαφορετικό τρόπο από την άκομψη αμεσότητα. Εδώ το πήγε πλάγια. Πραγματοποίησε την αποστολή της και κέρδισε η ίδια. Εγκρίνω!

Γενικότερα συμπαθητικό καστ το πέμπτο. Και η υπηρέτρια νταντά είχε πολύ καλύτερο χαρακτηρισμό από προηγούμενους κομπάρσους.

 

Το έργο καταπιάνεται με μικροαστικές έννοιες και καταστάσεις, όπως είναι ο γάμος και οι οικογενειακές/φιλικές σχέσεις, για αυτό και εκ φύσεως είναι συγκριτικά βαρετό. Εγώ προσωπικά το προτειμώ έτσι από το να μου το γυρίσει σε άλλο genre, όπως έχω ξαναπεί. Να δούμε πως θα επιλυθεί η φάση με το καινούργιο φρούτο που εμφανίστηκε στο τέλος και την υβρίζει δολοφόνο!

[phm]

Spoiler: 9

Μετά από αρκετά "filler" επεισόδια έρχεται η ώρα της αλήθειας και η Violet τώρα κλαίει με μαύρο δάκρυ! Βασικά εντάξει προσεγμένη σειρά, απλά αυτό που με χαλάει είναι ότι ναι μεν είδαμε flashbacks για την ιστορία με τον major, αλλά τελικά ακόμα δεν μάθαμε ουσιαστικά πράγματα:

Γιατί αυτή δεν ήξερε να μιλάει, γιατί είχε τόσο ταλέντο στην μάχη, γιατί από την αρχή φαίνονταν ότι ήταν κάπως περίεργη, πως ζούσε πιο πριν; Εντάξει δεν τελείωσε και η σειρά και θεωρητικά δεν είναι υποχρεωτικό να μας δώσει το full βιογραφικό της, αλλά έτσι όπως είναι τώρα, δεν είναι ξεκάθαρο αν έπαθε ptsd λόγο του πολέμου, αν υπάρχουν άλλοι λόγοι που είναι έτσι ο χαρακτήρας της ή αν απλά η σειρά μας δουλεύει!

[TheGunsmasha]

6-7.

Spoiler:

Το έκτο με τον Στεφανάκη ήταν ο ορισμός του πόσο βαρετή μπορεί να είναι μια ιστορία όταν δεν υπάρχει διαμάχη/δράμα. Μας έδειξε μια τυπική υποχρέωση της και το σκηνικό με τους αστρονόμους ήταν γλυκούλι, αλλά μέχρι εκεί. Θα μπορούσε να μην υπάρχει. Ας έβαζαν τον τυπά να της εξομολογηθεί έστω.

 

Το εφτά είναι το αγαπημένο μου μέχρι στιγμής. Ωρίστε μια φορά που η προσωπικότητα της Βιόλετας και το στρατιωτικό της παρελθόν βοήθησαν την κατάσταση. Εγώ προσωπικά δεν θα τον ανεχόμουν τον μεθύστακα σεναριογράφο. Αυτή είχε την υπομονή και πειθαρχία να το κάνει. Το σημείο με τον επίλογο του θεατρικού του έργου και το άλμα της πρωταγωνίστριας ήταν η πιο χαρακτηριστική σκηνή της σειράς, ξεπερνώντας πλέον την εισαγωγική σκηνή με το γράμμα που το παίρνει ο αέρας στην πρεμιέρα.

Όταν τελειώσει θα είναι αυτή η σκηνή που θα συνοδεύει το έργο οπτικά στο μυαλό μου. Έξοχη. Και το παρελθόν του συγγραφέα ανθρώπινο και κατανοητό.

 

8-9

Spoiler:

Τραγική η σκηνή του θανάτου του αγαπημένου της. Θα σκίσω το πτυχίο ιατρικής που συντόμως θα πάρω. Από τα δέκα μέτρα δεν υπάρχει όπλο που να σε πετύχει στο μάτι και να μην φτάσει εγκέφαλο. Ο μόνος τρόπος να συμβεί ο τραυματισμός αυτός θα ήταν αν αστοχούσαν και η σφαίρα τον έπερνε ξιστά, οπότε να έγδερνε τον οφθαλμό αντί να τον τρύπαγε.

Έχει και συνέχεια. Αν σου πέσουν τα χέρια ύστερα από βομβιστική επίθεση σαν να ήταν σαπισμένα, θα χάσεις τόσο πολύ αίμα που σε μισό λεπτό θα καταλήξεις από υποογκαιμία. Όχι να τον κουβαλήσει, θα ήταν τέτοιο το σοκ της που δεν θα άκουγε καν τι της έλεγε.

Τον αθάνατο είχαν. Για να μην αναφέρω τους αντιπάλους που ενώ είχαν ρίξει τον έναν και άλλη στεκόταν ακίνητη δίπλα του συνέχιζαν να βαράνε τον πεσμένο αντί να της ρίξουν μία κατακέφαλη βολή. Πολύ κρίμα που προτίμησε μια τόσο κακιά εκτέλεση αντί να ψαχτεί και να την κάνει λίγο πιο πιστευτή την σκηνή. Καμία δικαίωση στον ταγματάρχη που διαμόρφωσε πρακτικά τον χαρακτήρα της πρωταγωνίστριας σου. Με αυτά τα αρνητικά έρχεται σε δεύτερη μοίρα η θεματολογία περί ηρωισμού και αυταπάρνισης.

 

Όσον αφορά για το παρών αφότου έμαθε την αλήθεια, δεν με ενόχλησε το πως το χειρίστικαν. Η διαδρομή της Βιόλετας ήταν λογική ενώ ο θρήνος της παρέμεινε σε αξιοπρεπή επίπεδα. Δεν το πήγαν στο μελόδραμα ευτυχώς. Χαμένη ευκαιρία η αυτοκτονική απόπειρα, όπου έπρεπε να είχε προσθεθεί κάνα δίλεπτο παραπάνω κατάθλιψης, να μας έπειθε περισσότερο πως θα το επιχείρησει. Για το πως της συμπαραστάθηκε ο περίγυρος της, με εξαίρεση τον Claudia, οι υπόλοιποι μου άρεσε πως έδρασαν. Της έδωσαν χώρο και χρόνο να σκεφτεί, ενώ παράλληλα ο καθένας με τον δικό του τρόπο της έδειξε την συμπαράσταση του. Ο στρατηγός από την άλλη, είναι όπως τα λέει η τύπισσα στο γραφείο του, ανίκανος να εκφραστεί. Λίγο καλύτερος από την πρωταγωνίστρια. Ενώ δείχνει ότι νοιάζεται, εντέλει δεν δίνει την βοήθεια που πρέπει. Προφανώς κρίνω την στάση του περίγυρου από την εποχή που είναι βασισμένο το έργο. Δεν περιμένω στον δέκατο ένατο αιώνα οι άνθρωποι να έχουν την ευαισθησία στην κατάθλιψη που έχουμε σήμερα, ώστε να φροντίσουν να αποφευγχθούν οι καταστροφικές της επιδράσεις.

Ο τρόπος που επανήλθε ήταν επίσης φυσικός. Πως ξεπερνάς το πένθος, με το να συνεχίσεις την ζωή σου. Η δουλειά είναι ένα από τα βασικά μεγέθη που την κινούν. Πόσο μάλλον για την Βιόλετα που την έχει βοηθήσει τόσο πολύ προσωπικά, ενώ συνεχίζει να αποτελεί το μέσο που θα εκπληρώσει τον σκοπό της.

 

Ιατρική άποψη για την συμπεριφορά της Βιόλετας.

Spoiler:

Καταλήγω σε δύο πιθανά σενάρια. Να έχει αυτιστικό σύνδρομο ή να μεγάλωσε σε περιβάλλον μακριά από την κοινωνία. Το πρόβλημα της είναι η κατανόηση της ουσίας πίσω από τις λέξεις. Δηλαδή καταλαβαίνει το μηχανικό κομμάτι της γλώσσας, αλλά δυσχερεί στην σύνδεση της εκάστοτε λέξης με τις αντίστοιχες εικόνες και τα συναισθήματα που προσθέτουμε σε αυτή. Πχ, αγάπη= αγκαλιά της μητέρας μου όταν ήμουν μικρός, ανιδιοτελής έλξη, στοργή. Φαντάζομαι θα της είναι εξίσου δύσκολο να βρει συνώνυμες λέξεις για μια λέξη και να κατανοήσει μεταφορές και παραβολές. Τέλος πάντων, το δεύτερο θα συνέβαινε αν είχε μεγαλώσει σαν άλλος Μόγλης στην ζούγκλα, ή έστω κάπου που να μην είχε επαφή με ανθρώπινη συμπεριφορά. Δεν κολλάει στον κόσμο της σειράς, το αποκλείω. Άρα μας μένει το πρώτο. Αυτό εξηγεί τις δυσκολίες, αλλά και το ταλέντο της στις σωματικές δραστηριότητες. Λειτουργικά αυτιστικά άτομα εμφανίζουν υψιλές δυνατότες και επιδόσεις σε συγκεκριμένους τομείς, ενώ υστερούν σε κοινές ανθρώπινες ικανότητες. Θα μπορούσε κάποιος να υποθέσει πως η κοπέλα αυτή έχει απίστευτο ταλέντο σωματικά. Τραβηγμένο, αλλά όχι απίθανο.

Αυτό βέβαια αν ο δημιουργός έχει μπει στον κόπο να σκεφτεί τίποτα και δεν μας κοροϊδεύει απλώς, όπως έθεσε πολύ όμορφα ο phm από πάνω.

[aeron]

10 

Spoiler:

Με τσακισε αυτο το επεισοδιο...Μεχρι τωρα το ψιλοβαριομουν γιατι δεν ειχε γινει κατι συνταρακτικο αλλα το σημερινο ηταν μαχαιρι στην καρδια..Το εχω ξαναπει , οταν τα ανιμε εχουν μεσα παιδια ειναι αδυνατον να μην συγκινηθεις καπου.. Κορυφαια στιγμη οπου η μικρη αποκαλυπτει στην μητερα της οτι ξερει τι προκειται να συμβει και της λεει το αυτονοητο οτι θελει να περασει χρονο μαζι της πριν το τελος και οτι στο κατω κατω η σχεση τους ειναι πιο σημαντικη απο ολα τα αλλα . Η αληθεια ειναι οτι μεχρι το τελος περιμενα πως τα γραμματα ειναι για το ποιος θα φροντισει τη μικρη οταν πεθανει η μητερα της και τι θα απογινει το σπιτι κτλ, κατι σαν διαθηκη ας πουμε, οποτε εξεπλαγην ευχαριστα με το τελος και φυσικα ξανασυγκινηθηκα

Μεγαλο συν για τη σειρα οτι η Violet εχει αρχισει και εκφραζει συναισθηματα και σιγα σιγα αρχζει να γινεται ανθρωπος. Υποθετω πως το trigger ηταν οτι εμαθε τι απεγινε ο Gilbert αλλα καλο της εκανε γιατι αρχισε να ενεργοποιειται το κομματι του εγκεφαλου της που χειριζεται το να φερεται σαν ανθρωπος και οχι σαν ζωο ..(ο Μογλης που ειπε πολυ σωστα πιο πανω ο Gunsmasha)

[Petran79]

6-7.

Spoiler:

Το έκτο με τον Στεφανάκη ήταν ο ορισμός του πόσο βαρετή μπορεί να είναι μια ιστορία όταν δεν υπάρχει διαμάχη/δράμα. Μας έδειξε μια τυπική υποχρέωση της και το σκηνικό με τους αστρονόμους ήταν γλυκούλι, αλλά μέχρι εκεί. Θα μπορούσε να μην υπάρχει. Ας έβαζαν τον τυπά να της εξομολογηθεί έστω.

Το εφτά είναι το αγαπημένο μου μέχρι στιγμής. Ωρίστε μια φορά που η προσωπικότητα της Βιόλετας και το στρατιωτικό της παρελθόν βοήθησαν την κατάσταση. Εγώ προσωπικά δεν θα τον ανεχόμουν τον μεθύστακα σεναριογράφο. Αυτή είχε την υπομονή και πειθαρχία να το κάνει. Το σημείο με τον επίλογο του θεατρικού του έργου και το άλμα της πρωταγωνίστριας ήταν η πιο χαρακτηριστική σκηνή της σειράς, ξεπερνώντας πλέον την εισαγωγική σκηνή με το γράμμα που το παίρνει ο αέρας στην πρεμιέρα.
Όταν τελειώσει θα είναι αυτή η σκηνή που θα συνοδεύει το έργο οπτικά στο μυαλό μου. Έξοχη. Και το παρελθόν του συγγραφέα ανθρώπινο και κατανοητό.

8-9

Spoiler:

Τραγική η σκηνή του θανάτου του αγαπημένου της. Θα σκίσω το πτυχίο ιατρικής που συντόμως θα πάρω. Από τα δέκα μέτρα δεν υπάρχει όπλο που να σε πετύχει στο μάτι και να μην φτάσει εγκέφαλο. Ο μόνος τρόπος να συμβεί ο τραυματισμός αυτός θα ήταν αν αστοχούσαν και η σφαίρα τον έπερνε ξιστά, οπότε να έγδερνε τον οφθαλμό αντί να τον τρύπαγε.
Έχει και συνέχεια. Αν σου πέσουν τα χέρια ύστερα από βομβιστική επίθεση σαν να ήταν σαπισμένα, θα χάσεις τόσο πολύ αίμα που σε μισό λεπτό θα καταλήξεις από υποογκαιμία. Όχι να τον κουβαλήσει, θα ήταν τέτοιο το σοκ της που δεν θα άκουγε καν τι της έλεγε.
Τον αθάνατο είχαν. Για να μην αναφέρω τους αντιπάλους που ενώ είχαν ρίξει τον έναν και άλλη στεκόταν ακίνητη δίπλα του συνέχιζαν να βαράνε τον πεσμένο αντί να της ρίξουν μία κατακέφαλη βολή. Πολύ κρίμα που προτίμησε μια τόσο κακιά εκτέλεση αντί να ψαχτεί και να την κάνει λίγο πιο πιστευτή την σκηνή. Καμία δικαίωση στον ταγματάρχη που διαμόρφωσε πρακτικά τον χαρακτήρα της πρωταγωνίστριας σου. Με αυτά τα αρνητικά έρχεται σε δεύτερη μοίρα η θεματολογία περί ηρωισμού και αυταπάρνισης.

Όσον αφορά για το παρών αφότου έμαθε την αλήθεια, δεν με ενόχλησε το πως το χειρίστικαν. Η διαδρομή της Βιόλετας ήταν λογική ενώ ο θρήνος της παρέμεινε σε αξιοπρεπή επίπεδα. Δεν το πήγαν στο μελόδραμα ευτυχώς. Χαμένη ευκαιρία η αυτοκτονική απόπειρα, όπου έπρεπε να είχε προσθεθεί κάνα δίλεπτο παραπάνω κατάθλιψης, να μας έπειθε περισσότερο πως θα το επιχείρησει. Για το πως της συμπαραστάθηκε ο περίγυρος της, με εξαίρεση τον Claudia, οι υπόλοιποι μου άρεσε πως έδρασαν. Της έδωσαν χώρο και χρόνο να σκεφτεί, ενώ παράλληλα ο καθένας με τον δικό του τρόπο της έδειξε την συμπαράσταση του. Ο στρατηγός από την άλλη, είναι όπως τα λέει η τύπισσα στο γραφείο του, ανίκανος να εκφραστεί. Λίγο καλύτερος από την πρωταγωνίστρια. Ενώ δείχνει ότι νοιάζεται, εντέλει δεν δίνει την βοήθεια που πρέπει. Προφανώς κρίνω την στάση του περίγυρου από την εποχή που είναι βασισμένο το έργο. Δεν περιμένω στον δέκατο ένατο αιώνα οι άνθρωποι να έχουν την ευαισθησία στην κατάθλιψη που έχουμε σήμερα, ώστε να φροντίσουν να αποφευγχθούν οι καταστροφικές της επιδράσεις.
Ο τρόπος που επανήλθε ήταν επίσης φυσικός. Πως ξεπερνάς το πένθος, με το να συνεχίσεις την ζωή σου. Η δουλειά είναι ένα από τα βασικά μεγέθη που την κινούν. Πόσο μάλλον για την Βιόλετα που την έχει βοηθήσει τόσο πολύ προσωπικά, ενώ συνεχίζει να αποτελεί το μέσο που θα εκπληρώσει τον σκοπό της.

Ιατρική άποψη για την συμπεριφορά της Βιόλετας.

Spoiler:

Καταλήγω σε δύο πιθανά σενάρια. Να έχει αυτιστικό σύνδρομο ή να μεγάλωσε σε περιβάλλον μακριά από την κοινωνία. Το πρόβλημα της είναι η κατανόηση της ουσίας πίσω από τις λέξεις. Δηλαδή καταλαβαίνει το μηχανικό κομμάτι της γλώσσας, αλλά δυσχερεί στην σύνδεση της εκάστοτε λέξης με τις αντίστοιχες εικόνες και τα συναισθήματα που προσθέτουμε σε αυτή. Πχ, αγάπη= αγκαλιά της μητέρας μου όταν ήμουν μικρός, ανιδιοτελής έλξη, στοργή. Φαντάζομαι θα της είναι εξίσου δύσκολο να βρει συνώνυμες λέξεις για μια λέξη και να κατανοήσει μεταφορές και παραβολές. Τέλος πάντων, το δεύτερο θα συνέβαινε αν είχε μεγαλώσει σαν άλλος Μόγλης στην ζούγκλα, ή έστω κάπου που να μην είχε επαφή με ανθρώπινη συμπεριφορά. Δεν κολλάει στον κόσμο της σειράς, το αποκλείω. Άρα μας μένει το πρώτο. Αυτό εξηγεί τις δυσκολίες, αλλά και το ταλέντο της στις σωματικές δραστηριότητες. Λειτουργικά αυτιστικά άτομα εμφανίζουν υψιλές δυνατότες και επιδόσεις σε συγκεκριμένους τομείς, ενώ υστερούν σε κοινές ανθρώπινες ικανότητες. Θα μπορούσε κάποιος να υποθέσει πως η κοπέλα αυτή έχει απίστευτο ταλέντο σωματικά. Τραβηγμένο, αλλά όχι απίθανο.
Αυτό βέβαια αν ο δημιουργός έχει μπει στον κόπο να σκεφτεί τίποτα και δεν μας κοροϊδεύει απλώς, όπως έθεσε πολύ όμορφα ο phm από πάνω.

Σε ότι αφορά τη σφαίρα, μάλλον χρησιμοποιούν τις παλιές σφαίρες, αρχές 20ου αιώνα, που δεν είχαν μεγάλη ισχή. Μου χε πει ένας παππούς πως ένας την εποχή των βαλκανικών πολέμων στη Χαλκιδική είχε γλιτώσει επειδή είχε ένα ξεροκόμματο στην τσέπη του.

[phm]

8-9

Spoiler:

Τραγική η σκηνή του θανάτου του αγαπημένου της. Θα σκίσω το πτυχίο ιατρικής που συντόμως θα πάρω. Από τα δέκα μέτρα δεν υπάρχει όπλο που να σε πετύχει στο μάτι και να μην φτάσει εγκέφαλο. Ο μόνος τρόπος να συμβεί ο τραυματισμός αυτός θα ήταν αν αστοχούσαν και η σφαίρα τον έπερνε ξιστά, οπότε να έγδερνε τον οφθαλμό αντί να τον τρύπαγε.
Έχει και συνέχεια. Αν σου πέσουν τα χέρια ύστερα από βομβιστική επίθεση σαν να ήταν σαπισμένα, θα χάσεις τόσο πολύ αίμα που σε μισό λεπτό θα καταλήξεις από υποογκαιμία. Όχι να τον κουβαλήσει, θα ήταν τέτοιο το σοκ της που δεν θα άκουγε καν τι της έλεγε.
Τον αθάνατο είχαν. Για να μην αναφέρω τους αντιπάλους που ενώ είχαν ρίξει τον έναν και άλλη στεκόταν ακίνητη δίπλα του συνέχιζαν να βαράνε τον πεσμένο αντί να της ρίξουν μία κατακέφαλη βολή. Πολύ κρίμα που προτίμησε μια τόσο κακιά εκτέλεση αντί να ψαχτεί και να την κάνει λίγο πιο πιστευτή την σκηνή. Καμία δικαίωση στον ταγματάρχη που διαμόρφωσε πρακτικά τον χαρακτήρα της πρωταγωνίστριας σου. Με αυτά τα αρνητικά έρχεται σε δεύτερη μοίρα η θεματολογία περί ηρωισμού και αυταπάρνισης.
 
Όσον αφορά για το παρών αφότου έμαθε την αλήθεια, δεν με ενόχλησε το πως το χειρίστικαν. Η διαδρομή της Βιόλετας ήταν λογική ενώ ο θρήνος της παρέμεινε σε αξιοπρεπή επίπεδα. Δεν το πήγαν στο μελόδραμα ευτυχώς. Χαμένη ευκαιρία η αυτοκτονική απόπειρα, όπου έπρεπε να είχε προσθεθεί κάνα δίλεπτο παραπάνω κατάθλιψης, να μας έπειθε περισσότερο πως θα το επιχείρησει. Για το πως της συμπαραστάθηκε ο περίγυρος της, με εξαίρεση τον Claudia, οι υπόλοιποι μου άρεσε πως έδρασαν. Της έδωσαν χώρο και χρόνο να σκεφτεί, ενώ παράλληλα ο καθένας με τον δικό του τρόπο της έδειξε την συμπαράσταση του. Ο στρατηγός από την άλλη, είναι όπως τα λέει η τύπισσα στο γραφείο του, ανίκανος να εκφραστεί. Λίγο καλύτερος από την πρωταγωνίστρια. Ενώ δείχνει ότι νοιάζεται, εντέλει δεν δίνει την βοήθεια που πρέπει. Προφανώς κρίνω την στάση του περίγυρου από την εποχή που είναι βασισμένο το έργο. Δεν περιμένω στον δέκατο ένατο αιώνα οι άνθρωποι να έχουν την ευαισθησία στην κατάθλιψη που έχουμε σήμερα, ώστε να φροντίσουν να αποφευγχθούν οι καταστροφικές της επιδράσεις.
Ο τρόπος που επανήλθε ήταν επίσης φυσικός. Πως ξεπερνάς το πένθος, με το να συνεχίσεις την ζωή σου. Η δουλειά είναι ένα από τα βασικά μεγέθη που την κινούν. Πόσο μάλλον για την Βιόλετα που την έχει βοηθήσει τόσο πολύ προσωπικά, ενώ συνεχίζει να αποτελεί το μέσο που θα εκπληρώσει τον σκοπό της.

 
Ιατρική άποψη για την συμπεριφορά της Βιόλετας.

Spoiler:

Καταλήγω σε δύο πιθανά σενάρια. Να έχει αυτιστικό σύνδρομο ή να μεγάλωσε σε περιβάλλον μακριά από την κοινωνία. Το πρόβλημα της είναι η κατανόηση της ουσίας πίσω από τις λέξεις. Δηλαδή καταλαβαίνει το μηχανικό κομμάτι της γλώσσας, αλλά δυσχερεί στην σύνδεση της εκάστοτε λέξης με τις αντίστοιχες εικόνες και τα συναισθήματα που προσθέτουμε σε αυτή. Πχ, αγάπη= αγκαλιά της μητέρας μου όταν ήμουν μικρός, ανιδιοτελής έλξη, στοργή. Φαντάζομαι θα της είναι εξίσου δύσκολο να βρει συνώνυμες λέξεις για μια λέξη και να κατανοήσει μεταφορές και παραβολές. Τέλος πάντων, το δεύτερο θα συνέβαινε αν είχε μεγαλώσει σαν άλλος Μόγλης στην ζούγκλα, ή έστω κάπου που να μην είχε επαφή με ανθρώπινη συμπεριφορά. Δεν κολλάει στον κόσμο της σειράς, το αποκλείω. Άρα μας μένει το πρώτο. Αυτό εξηγεί τις δυσκολίες, αλλά και το ταλέντο της στις σωματικές δραστηριότητες. Λειτουργικά αυτιστικά άτομα εμφανίζουν υψιλές δυνατότες και επιδόσεις σε συγκεκριμένους τομείς, ενώ υστερούν σε κοινές ανθρώπινες ικανότητες. Θα μπορούσε κάποιος να υποθέσει πως η κοπέλα αυτή έχει απίστευτο ταλέντο σωματικά. Τραβηγμένο, αλλά όχι απίθανο.
Αυτό βέβαια αν ο δημιουργός έχει μπει στον κόπο να σκεφτεί τίποτα και δεν μας κοροϊδεύει απλώς, όπως έθεσε πολύ όμορφα ο phm από πάνω.

Spoiler:

Καλά αυτό με το μάτι κι εγώ το παρατήρησα αλλά κάτι τέτοιες "ανακρίβειες" τις παραβλέπω. Τώρα για αυτό που λες με τον αυτισμό, με βάση τα πρώτα επεισόδια θα μπορούσες να βγάλεις αυτό το συμπέρασμα, αλλά μετά σιγά σιγά φαίνεται να αναπτύσσει ικανότητα στο να καταλαβαίνει και να εκφράζει συναισθήματα. Και όχι μόνο απλώς συναισθήματα αλλά να γράψει συναισθηματικά γράμματα που απαιτούν να καταλάβεις τον συναισθηματικό κόσμο αυτού που στέλνει τον γράμμα, αυτού που το λαμβάνει και τον σκοπό που έχει το κάθε γράμμα. Δεν είμαι και ειδικός βέβαια.

Spoiler: 10

Συμπαθητική ιστορία αλλά δεν βλέπω να προχωράει την πλοκή. Ίσως μάλλον εγώ περιμένω "να γίνει κάτι" αλλά η σειρά μάλλον είναι αυτό τελικά: μικρές ιστορίες που απλά δείχνουν την Violet να εξελίσσεται.

[TheGunsmasha]

Μόλις είδα το 10.

Spoiler:

Το τέλος ήταν δυνατό το άτιμο. Εκεί που άρχισε να μεγαλώνει και να συνεχίζει να λαμβάνει γράμματα συγκινήθηκα. Συμπαθητικότατα επεισόδιο. Ξεχωριστή από το προηγούμενα ήταν και η σκηνοθεσία.

 

Spoiler:

Καλά αυτό με το μάτι κι εγώ το παρατήρησα αλλά κάτι τέτοιες "ανακρίβειες" τις παραβλέπω. Τώρα για αυτό που λες με τον αυτισμό, με βάση τα πρώτα επεισόδια θα μπορούσες να βγάλεις αυτό το συμπέρασμα, αλλά μετά σιγά σιγά φαίνεται να αναπτύσσει ικανότητα στο να καταλαβαίνει και να εκφράζει συναισθήματα. Και όχι μόνο απλώς συναισθήματα αλλά να γράψει συναισθηματικά γράμματα που απαιτούν να καταλάβεις τον συναισθηματικό κόσμο αυτού που στέλνει τον γράμμα, αυτού που το λαμβάνει και τον σκοπό που έχει το κάθε γράμμα. Δεν είμαι και ειδικός βέβαια.

 

Spoiler:

Καλά και εγώ ψυχίατρος δεν είμαι για να βάλω το χέρι μου στην φωτιά. Από τις γνώσεις που έχω πάρει από τον ένα μήνα που έκανα την κλινική μιλάω. Παίζει να πρόκειται για την περίπτωση Μόγλη εντέλει, κρίνοντας από την εξέλιξη της. Θα ήταν διαφωτιστικό αν μαθαίναμε που ακριβώς βρέθηκε από τον αδερφό του ταγματάρχη.

 

Κάτι που έχω ξεχάσει να σχολιάσω. Η ιδέα με τα γράμματα είναι πάρα πολύ καλά εκτελεσμένη. Και τι εννοώ. Στην αρχή που έβλεπα ανθρώπους που ζουν στο ίδιο σπίτι να πληρώνουν για να εκφράσουν συναισθήματα στο πρόσωπο που αγαπάνε, αντί απλώς να του το πουν, με είχε ξενίσει. Μετά συννειδητοποίησα πως σε αυτόν τον κόσμο τα γράμματα είναι όπως έχουμε εμείς την χειραψία και τον αναγκαλισμό: κοινωνικά μέσα επικοινωνίας. Οπότε για αυτούς το να στείλουν ή λάβουν ένα γράμμα δεν είναι όπως σε εμάς το μύνημα στο messenger, αλλά ένας σεβαστός και ειλικρινής τρόπος επαφής. Και αυτό το έχει εισάγει εξαίσια στον κόσμο που μας παρουσιάζεται. Δεν είναι απλώς εκεί ως επάγγελμα της πρωταγωνίστριας, είναι κομμάτι του κόσμου και τμήματα του έχουν επηρεαστεί ή προκύψει από αυτό το έθιμο. Δυνατό συν αυτός ο τομέας για την σειρά.

[TheGunsmasha]

11-12.

Spoiler:

Το ενδέκατο ήταν τίμιο με εξαίρεση την σκηνή της ελεύθερης πτώσης. Να δεκτώ πως στο έδαφος τους δέρνει όλους, όχι όμως να είναι στο έλεος της βαρύτητας και κανείς να μην την πειράζει! Δηλαδή δεν θα μπορούσε να είχε πάει νωρίτερα στο καταφύγιο του στρατιώτη που θα πέθαινε, εκείνος να αργούσε υπερβολικά και να πήγαινε να ψάξει για αυτόν, με όλη την υπόλοιπη σκηνή ίδια? Τέλος πάντων, μετά στην καλύβα, το φιλί είχε κάτι από ελεημοσύνη αλλά παράλληλα ήταν τόσο μακάμβριο. Αγνή ανθρώπινη φύση, το λάτρεψα. Στην οικογένεια η Βιολέτα έδωσε στην κοπέλα του το μαντήλι με το αίμα του- αχαχαχα- Πόσο άθελος νιχιλισμός πια! Δεν ξέρω, δεν μου έκατσε καθόλου καλά αυτή της η κίνηση. Από την μία είχαμε το συγκινητικό γράμμα στους γονείς του και από την άλλη αίματα. 

 

Πάμε στο δωδέκατο. Υποφέρετε με γιατί κάπου πρέπει να τα πω! Δεν φτάνει που επικρωντώθηκε στην χειρότερη πτυχή του έργου, δηλαδή τους μηχανισμούς του πολέμου, έπεσε θύμα των ίδιων ακριβώς ατοπιών που έκανε και την προηγούμενη φορά. Δέκα μαντραχαλέοι που πήγαιναν πάνω της αντί να αδειάσουν πάνω της τις καραμπίνες τους. Γιατί έτσι? Ήθελαν να μην τους καταλάβουν? Αφού είχε ξεκινήσει ήδη η επιχείρηση! Εξάλλου όταν έσκασε μύτη ο αδερφός του ταγματάρχη, απευθείας άρχισε να τους γκαζώνει, αλλά ξέχασα, αυτός είναι καλός. Για να μην θυμηθώ πως μαλώνανε επάνω στο τρένο, λες και δεν υπήρχαν εχθροί τριγύρω που ανά πάσα στιγμή μπορούσαν να τους πετύχουν, έτσι ακίνητοι που στέκονταν. Η τελευταία σκηνή ήταν εντελώς fullmetal saber.

Γενικά, η σειρά δεν ξέρει πως να φτιάξει ένταση και δράμα στις σκηνές μάχης. Νομίζει πως με κόλπα τύπου matrix μπορεί να την σκαπουλάρει. Χίλιες φορές όταν λειτουργεί ως μελόδραμα και slice of life.

[Petran79]

11-12.

Spoiler:

Το ενδέκατο ήταν τίμιο με εξαίρεση την σκηνή της ελεύθερης πτώσης. Να δεκτώ πως στο έδαφος τους δέρνει όλους, όχι όμως να είναι στο έλεος της βαρύτητας και κανείς να μην την πειράζει! Δηλαδή δεν θα μπορούσε να είχε πάει νωρίτερα στο καταφύγιο του στρατιώτη που θα πέθαινε, εκείνος να αργούσε υπερβολικά και να πήγαινε να ψάξει για αυτόν, με όλη την υπόλοιπη σκηνή ίδια? Τέλος πάντων, μετά στην καλύβα, το φιλί είχε κάτι από ελεημοσύνη αλλά παράλληλα ήταν τόσο μακάμβριο. Αγνή ανθρώπινη φύση, το λάτρεψα. Στην οικογένεια η Βιολέτα έδωσε στην κοπέλα του το μαντήλι με το αίμα του- αχαχαχα- Πόσο άθελος νιχιλισμός πια! Δεν ξέρω, δεν μου έκατσε καθόλου καλά αυτή της η κίνηση. Από την μία είχαμε το συγκινητικό γράμμα στους γονείς του και από την άλλη αίματα. 

 

Πάμε στο δωδέκατο. Υποφέρετε με γιατί κάπου πρέπει να τα πω! Δεν φτάνει που επικρωντώθηκε στην χειρότερη πτυχή του έργου, δηλαδή τους μηχανισμούς του πολέμου, έπεσε θύμα των ίδιων ακριβώς ατοπιών που έκανε και την προηγούμενη φορά. Δέκα μαντραχαλέοι που πήγαιναν πάνω της αντί να αδειάσουν πάνω της τις καραμπίνες τους. Γιατί έτσι? Ήθελαν να μην τους καταλάβουν? Αφού είχε ξεκινήσει ήδη η επιχείρηση! Εξάλλου όταν έσκασε μύτη ο αδερφός του ταγματάρχη, απευθείας άρχισε να τους γκαζώνει, αλλά ξέχασα, αυτός είναι καλός. Για να μην θυμηθώ πως μαλώνανε επάνω στο τρένο, λες και δεν υπήρχαν εχθροί τριγύρω που ανά πάσα στιγμή μπορούσαν να τους πετύχουν, έτσι ακίνητοι που στέκονταν. Η τελευταία σκηνή ήταν εντελώς fullmetal saber.

Γενικά, η σειρά δεν ξέρει πως να φτιάξει ένταση και δράμα στις σκηνές μάχης. Νομίζει πως με κόλπα τύπου matrix μπορεί να την σκαπουλάρει. Χίλιες φορές όταν λειτουργεί ως μελόδραμα και slice of life.

 

Spoiler:

Υποθέτω πως πάνω στην αμαξοστοιχεία στην κίνηση είναι πολύ δύσκολο να στοχεύσεις κάποιον

[phm]

11-12.

Spoiler:

Το ενδέκατο ήταν τίμιο με εξαίρεση την σκηνή της ελεύθερης πτώσης. Να δεκτώ πως στο έδαφος τους δέρνει όλους, όχι όμως να είναι στο έλεος της βαρύτητας και κανείς να μην την πειράζει! Δηλαδή δεν θα μπορούσε να είχε πάει νωρίτερα στο καταφύγιο του στρατιώτη που θα πέθαινε, εκείνος να αργούσε υπερβολικά και να πήγαινε να ψάξει για αυτόν, με όλη την υπόλοιπη σκηνή ίδια? Τέλος πάντων, μετά στην καλύβα, το φιλί είχε κάτι από ελεημοσύνη αλλά παράλληλα ήταν τόσο μακάμβριο. Αγνή ανθρώπινη φύση, το λάτρεψα. Στην οικογένεια η Βιολέτα έδωσε στην κοπέλα του το μαντήλι με το αίμα του- αχαχαχα- Πόσο άθελος νιχιλισμός πια! Δεν ξέρω, δεν μου έκατσε καθόλου καλά αυτή της η κίνηση. Από την μία είχαμε το συγκινητικό γράμμα στους γονείς του και από την άλλη αίματα. 
 
Πάμε στο δωδέκατο. Υποφέρετε με γιατί κάπου πρέπει να τα πω! Δεν φτάνει που επικρωντώθηκε στην χειρότερη πτυχή του έργου, δηλαδή τους μηχανισμούς του πολέμου, έπεσε θύμα των ίδιων ακριβώς ατοπιών που έκανε και την προηγούμενη φορά. Δέκα μαντραχαλέοι που πήγαιναν πάνω της αντί να αδειάσουν πάνω της τις καραμπίνες τους. Γιατί έτσι? Ήθελαν να μην τους καταλάβουν? Αφού είχε ξεκινήσει ήδη η επιχείρηση! Εξάλλου όταν έσκασε μύτη ο αδερφός του ταγματάρχη, απευθείας άρχισε να τους γκαζώνει, αλλά ξέχασα, αυτός είναι καλός. Για να μην θυμηθώ πως μαλώνανε επάνω στο τρένο, λες και δεν υπήρχαν εχθροί τριγύρω που ανά πάσα στιγμή μπορούσαν να τους πετύχουν, έτσι ακίνητοι που στέκονταν. Η τελευταία σκηνή ήταν εντελώς fullmetal saber.
Γενικά, η σειρά δεν ξέρει πως να φτιάξει ένταση και δράμα στις σκηνές μάχης. Νομίζει πως με κόλπα τύπου matrix μπορεί να την σκαπουλάρει. Χίλιες φορές όταν λειτουργεί ως μελόδραμα και slice of life.

Spoiler:

Καλά αυτό με την μάχη καλύτερα να το παραβλέψεις αλλιώς όντως είναι ότι να ναι. Ούτως η άλλως όμως νομίζω πως σε ένα τόσο ρεαλιστικό setting, δεν κολλάνε οι υπερδυνάμεις της Violet. Εντάξει είπαμε ότι ήταν genius αλλά δεν είναι shounen η σειρά!

Από εκεί και πέρα αυτό που προσπαθούν να κάνουν την Violet να μετανιώνει για αυτά που έκανε και να θέλει να κάνει repent, αν και ωραίο theme, δεν τους βγήκε.

[TheGunsmasha]

Φινάλε.

Spoiler:

Ιδέα μου ή η σκηνοθεσία στην αρχή δεν είχε καμία συνοχή? Όχι μόνο το γνωστό πρόβλημα στις σκηνές δράσης, αλλά τώρα υπήρχε και δυσαρμονία τεχνική. Είχαμε τηλεμεταφορά χαρακτήρων, ακαταλαβίστικες κινήσεις, δυσνόητη διαδοχή σκηνών.
Φωτεινή εξαίρεση εκεί που τραβούσε την βόμβα από την βάση ενώ το μεταλλικό της χέρι διαλυόταν. Πολύ badass. Ακόμα και ο ταχυδρόμος φάνηκε μάγκας, όσο απαράδεκτη και αν ήταν η σκηνή.

Το υπόλοιπο έφερε σε πλήρη κύκλο την σχεση της με τον ταγματάρχη και την οικογένειά του. Βρήκα πολύ χαριτωμένο το έθιμο με τα γράμματα στον ουρανό. Εγκρίνω.

Με εξαίρεση την συγκεκριμένη ένσταση μου στις μάχες, την χάρηκα την σειρά. Είναι κρίμα που χάθηκε potential για ποιοτικότερη αφήγηση, αλλά τι να γίνει. Αυτά που έκανε ήταν ικανοποιητικό σε αρκετό βαθμό.

Καλύτερες στιγμές η εισαγωγή, το άλμα στην λίμνη, τα 50 χρόνια γράμματα και το μακάβριο φιλί.

[pc_magas]

1-τέλος

Spoiler:

Προσωπικά εμένα μου άρεσε προσωπικά τευτίστικα με τπον χαρακτήρα που σταδιακά εξέλισσε και έδειχνε τα συναισθήματά της. Δε μου άρεσε η αφοσίοση της Violet στον ταγματάργη που ουσιαστικά την υποθέτησε. Ελπίζω να σας πήραν τα ζουμιά.

 

Γενικά μου άρεσε η εξέλιξη της Violet σαν Χαρακτήρας εντός του anime, καθως πιστεύω η ενασχόληση σαν Memoir Doll και το να ghostwrite για έναν στρατιώτη όντως αποτέλεσε σημείο καμπής για τα συναισθήματά της. Που τελικά έφτασε ποιο κοντά στον στόχο της να μάθει τι σημαίνει "σ'αγαπώ" αίσθημα που έτρεφε για τον ταγματάρχη περισσότερο με την μορφή αγάπης μιας κόρης προς τον πατέρα.

 

 

Spoiler:

Τα 50 χρόνια γράμματα.

 

ΉΤΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΓΑΜΑΤΟ επεισόδιο, ελπίζω να σε πήραν τα ζουμιά.

[phm]

Τελείωσε κι αυτή η σειρά (αν και νομίζω θα υπάρξει ακόμα ένα επεισόδιο ως ova).

Spoiler:

Συμπαθητική σειρά, με πολύ ωραία γραφικά και animation(δεν μπορώ να τονίσω αρκετά αυτό το κομμάτι). Υποθέτω το ότι την είδα και ασχολήθηκα συζητώντας την σημαίνει πως ήταν αρκετά ικανοποιητική. Παρόλα αυτά όπως είπα κι άλλες φορές το πρόβλημα της σειράς είναι η ίδια η Violet.

Καταλαβαίνω τι θέλει να περάσει αλλά θεωρώ πως για εμένα τουλάχιστον δεν κατάφερε να γίνει αρκετά πειστική. Βέβαια η σειρά πλασάρει τον εαυτό της ως ρεαλιστική (βλέπει character design, setting, ύφος κλπ) και αυτό ίσως το έκανε πιο δύσκολο να διαχειριστούν τον χαρακτήρα της Violet. Ταυτόχρονα είχε και αυτά με τις μάχες και τις super δυνατότητες της Violet που έρχονται σε αντίθεση με το ρεαλιστικό setting.