Κεφάλαιο 7, μέρος δεύτερο
Οι τρεις ευχές
"Συμβαίνει κάτι κοριτσάκι;", ρώτησε το τζίνι με ένα ηλίθιο χαμόγελο στο πρόσωπο.
"Ναι, ηλίθιο τζίνι. Δεν νομίζω ότι μπορεί κανείς εδώ μέσα να τραβήξει τους κορμούς που αποκαλείς "ξύλα".", απάντησε η Kyoko ενοχλημένη, προσπαθώντας μάταια να τραβήξει έναν κορμό από την αρμαθιά.
"Αχαχαχαχα, γιατί, τι έγινε, δεν ήπιες το γάλα σου σήμερα το πρωί και είσαι αδύναμη; Ξύλα είπα να τραβήξετε, όχι ξυλάκια ή οδοντογλυφίδες.", απάντησε το τζίνι γελώντας.
Κανείς άλλος στο lounge δεν γέλασε.
"Λοιπόν, άντε, θα τραβήξετε; Δεν έχω όλη την ημέρα. Τελειώνετε, αλλιώς θα φύγω."
Οι επιβάτες κοίταξαν ο ένας τον άλλο, χωρίς να ξέρουν τι μπορούν να κάνουν.
Έκεινη την στιγμή, ο Reg, το ολιγόμιλο παιδί που καθόταν ήρεμα σε μια πολυθρόνα σηκώθηκε και αρχισε να πλησιάζει την Kyoko κοντά στην αρμαθιά.
"Λοιπόν παιδάκι, θα τραβήξεις ή θα κάθεσε και θα κοιτάς;"
Ο Reg γύρισε και κοίταξε αδιάφορα το τζίνι και έπειτα το βλέμμα του έπεσε εξίσου αδιάφορα στην αρμαθιά. Χωρίς πολλή προσπάθεια και προς έκπληξη όλων, τράβηξε χωρίς ιδιαίτερο πρόβλημα έναν κορμό.
"Φαίνεται ότι δεν θα ανακτήσω σήμερα τις χαμένες μνήμες μου...", δήλωσε λυπημένα, πετώντας τον κοντό κορμό έξω από το παράθυρο. "Άλλα κύριε, καλύτερα να τους μικρύνεις λίγο. Δεν νομίζω ότι οι άλλοι μπορούν να τραβήξουν τόσο μεγάλα ξύλα από την αρμαθιά..."
Το τζίνι κοίταξε τον Reg σοβαρό και ένα ρίγος διαπέρασε την πλάτη του. Επειτα, χωρίς να πει κουβέντα, έκανε μια κίνηση με το χέρι και οι κορμοί έγινα ξυλάκια αρκετά μικρά ώστε να μπορεί να τα διαλέξει ο καθένας.
"Επιτέλους...", είπε η Kyoko και πήγε να τραβήξει ένα από τα ξύλα.
"Μισό λεπτό!", φώναξε η Εσμεράλντα. "Θα τραβήξουμε όλοι οι υπόλοιποι μαζί! Τα ξέρω αυτά τα κόλπα που αυτός που τραβάει πρώτος μπορεί κλέβει ώστε να τραβήξει αυτό που θέλει!"
Η Kyoko μάζεψε το χέρι και κοίταξε την τσιγγάνα σοβαρή.
"Υπονοείς ότι κλέβω;"
"Δεν ξέρω τίποτα! Θα τραβήξουμε όλοι μαζί ή κανένας!"
"Πολύ καλά, ό,τι θες...", απάντησε η Kyoko αναστενάζοντας αδιάφορα.
Οι επιβάτες πέρα από τον Reg κοιτάχτηκαν μεταξύ τους, πλησιάσαν σιγά σιγά την αρμαθιά και άπλωσαν τα χέρια.
"Ε, μισό. Εσύ γιατί έχεις απλώσει δυο χέρια;", ρώτησε Grimmer τον Pariston.
"Ω, μα κάποιος πρέπει να τραβήξει και για αυτόν.", απάντησε ο Πάριστον δείχνοντας τον δεμένο Aizen στην καρέκλα. "Με το αριστερό μου χέρι αυτό που θα τραβήξω θα του το πετάξω ελπίζοντας να το πιάσει με το στόμά, ή όπως μπορέσει, δεν με νοιάζει."
"Καλά, καλά, ας τελειώνουμε.", απάντησε ο Grimmer κάνοντας μια κουρασμένη γκριμάτσα.
"Συγκεντρωθείτε!", πρόσταξε η Kyoko. "Θα αρχίσω να μετράω από το τέσσερα. Είστε έτοιμοι; Τέσσερα, τρία δ--"
"Μισό λεπό, μισό λεπτό!", διέκοψε ο Σπιρτούλης. "Τραβάμε στο ένα ή στο μηδέν;"
"Τραβάμε στο ένα. Λοιπόν, έτοιμοι; Τέσσερα, τρί-"
"Κάτσε, σταμάτα. Δεν θα ήταν προτιμότερο να αρχίζαμε από το τρία;"
"Καλά, δεν με ενδιαφέρει, Σπιρτούλη. Θα αρχίσουμε από το τρία. Τρία, δύο, έν-"
"Μισό λεπτό, μπερδεύτηκα εγώ τώρα.", διέκοψε ο Grimmer αυτήν την φορά. "Αρχίζουμε από το τρία και τραβάμε στο ένα ή στο μηδέν; Γιατί να μην τραβήξουμε στο ένα, σαν φυσιολογικοί άνθρωποι;"
"Καλά, τραβάμε στο ένα! Τελειώνετε. Τρία, δύ--"
"Κάτσε, γιατί άρχισες από το τρία; Αν τραβήξουμε στο ένα, δεν θα έπρεπε να αρχίσεις από το τέσσερα;"
"Μα, δεν είναι περισσότερο φυσιολογικό να μετρήσουμε ως το μηδέν, το μικρότερο νούμερο;"
"Το μηδέν δεν είναι το μικρότερο νούμερο, Σπιρτούλη. Υπάρχουν και τα αρνητικοί αριθμοί, αλλά δεν έχει σημασία. Μια αντίστροφη μέτρηση είναι...", απάντησε ο Grimmer.
"Φυσικά, το ΄ξερα αυτό. Γιατί να μην αρχίσουμε από το δύο έως το μείον ένα τότε; Δεν είναι πιο φυσιολογικό αυτό;"
"Όχι, δεν είνα Σπιρτούλη. Κοίτα να δεις πως έχει το πράγμα... Μπλα, μπλα, Γκαουσιανή κατανομή, μπλα μπλα μπλα."
"Μπλα, μπλα; Μα μπλα, μπλα μπλα. Μπλα;"
"Όχι μπλα, μπλα μπλα μπλα μπλα..."
"Μα αν ασαφοποιήσουμε και αποσαφοποιήσουμε το μπλα κατά Τσουκαμότο, τότε μπλα μπλα μπλα."
"Όχι, λάθος, είναι μπλα μπλα μπλα μπλα, μπλα."
Η συνήθως ήρεμη και σοβαρή Kyoko είχε αρχίσει να κοκκινίζει από τα νεύρα με τους αγράμματους που είχε μπλέξει.
"ΣΚΑΣΜΟΣ!", φώναξε για πρώτη και τελευταία φορά χτυπώντας με δύναμη το πόδι της κάτω. "ΜΕ ΤΟ ΕΝΑ ΤΡΑΒΑΜΕ. ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ ΑΠΟ ΠΟΥ ΘΑ ΑΡΧΙΣΩ!"
Όλοι σταμάτησαν και την κοίταξαν σοβαροί.
"ΧΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΚΛΗΡΟΥΣ, ΤΩΡΑ!"
Η Kyoko έκλεισε τα μάτια και αναστέναξε βαθιά. Δεν ήταν στον χαρακτήρα της να τσαντίζεται και να φωνάζει.
"Έτοιμοι; Τρία, δύο, ένα!"
Όλοι τράβηξαν απότομα από ένα ξύλο.
"Ω, που να πάρει...", είπε ο Grimmer απογοητευμένος.
Η Kyoko κοίταξε σοβαρή το κοντό ξύλο της, ελπίζοντας ότι ένας από αυτούς που θα τους τύχαινε η ευχή θα-
"Ναι, ΝΑΙ!", φώναξε γεμάτη χαρά η Εσμεράλντα. "Λοιπόν Τζίνι, πάρε με μακριά από το τρελοκομείο! Εύχομαι να με στείλεις τώρα αμέσως στο σπίτι μου στο Παρίσι!"
"Με μεγάλη μου χαρά, αφέντρα.", απάντησε το Τζίνι και υποκλήθηκε ειλικρινά με ένα χαμόγελο, χτυπώντας τα δαχτυλά του.
Η Εσμεράλντα εξαφανίστηκε από μπροστά τους.
"Τυχερή που είναι...", σκέφτηκε η Rei στεναχωρημένη. "Εγώ θα μείνω εδώ..."
Η Kyoko κοίταξε τον Pariston.
"Λοιπόν, σειρά σου. Τι θα ευχηθείς, λοιπόν;"
Ο Πάριστον κράτησε στο ύψος του προσώπου του το μακρύτερο κλαδί του και έτριψε με το άλλο του χέρι του πηγούνι του.
"Χμμμ... Ναι, τι άραγε θα μπορούσα να ευχηθώ;", ρώτησε φωναχτά τον εαυτό του με φωνή που έδειχνε εμφανώς ότι σκεφτόταν στα ψεύτικα.
"Ουφ, ευτυχώς... Πάλι καλά...", σκέφτηκε η Kyoko. "Τουλάχιστον αυτός είναι σχετικά έξυπνος. Θα σκοτώσει ο Τζίνι..."
"Μα, ναι, φυσικά!", φώναξε τελικά ο Πάριστον χτυπώντας τα δάχτυλά του. "Εύχομαι να..."
"Να σκοτώσεις το Τζίνι! Πες το, πες το!"
"Εύχομαι να..."
"Το Τζίνι! Ξέρεις ότι το θέλεις! Πες το!"
"Εύχομαι να..."
"Πες το καταραμένε συνδικαλιστή! Το Τζίνι! Θες να σκοτώσεις το Τζίνι! ΠΕΣ ΤΟ, ΔΙΑΟΛΕ."
"...να ήταν έδώ η αξιαγάπητη η Εσμεράλντα. Λείπει μόνο δέκα δευτερόλεπτα και μου έχει ήδη λείψει..."
Ό ήχος που έκαναν εκείνη την στιγμή οι παλάμες των υπόλοιπων επιβατών όπως χτυπούσαν με δύναμη στα κούτελά τους φημολογείται ότι ακούστηκε πολύ μακριά, μέχρι την Βέρνη και την Ζυρίχη, αλλά δεν μπόρεσα ποτέ να το επιβεβαιώσω ανεξάρτητα αυτό.
"Η ευχή σου είναι διαταγή μου.", είπε το Τζίνι και υποκλήθηκε για άλλη μια φορά χτυπώντας τα δάχτυλά του.
Η Εσμεράλντα εμφανίστηκε πάλι μέσα στο lounge σε ένα σύννεφο καπνού. Από την στάση του σωματός της ήταν εμφανές ότι ήταν στην μέση μιας αγκαλιάς με κάποιον φίλο η γνωστό της όταν μεταφέρθηκε πίσω στο βαγόνι. Τα χέρια της έπιασαν αέρα και έπεσε στα γονατά της με δύναμη. Κοίταξε γύρω της γεμάτη τρόμο.
"Τι, πως; Όχι, ΟΧΙ! Γιατί είμαι πίσω στο βαγόνι με τους τρελούς; Γιατί; Τι έκανα και τα τραβάω όλα αυτά; Τι; Τι; ΑΑΑααααα..."
Βλέποντας την τσιγγάνα φίλη του να πέφτει κάτω λιπόθυμη, ο Reg πετάχτηκε από την καρέκλα του και έπιασε το κεφάλι της πριν χτυπήσει κάτω. Ο Grimmer έτρεξε πίσω από το μπαρ και γύρισε με ένα μπουκάλι νερό.
"Αίσχος...", σκέφτηκε η Kyoko. "Ποιος τράβηξε την τρίτη ευχή;"
Δεν ήταν ο Σπιρτούλης, που έχοντας ακόμα το ξύλο του στο χέρι προσπαθούσε να εξηγήσει στον Asta, ο οποίος φώναζε χωρίς λόγο κοιτώντας το δικό του, πως λειτουργούν οι μηχανές ασαφοποίησης που είχε αναφέρει ο Grimmer, ακόμα και αν ο ίδιος δεν είχε την παραμικρή ιδέα.
Το κεφάλι της γύρισε αμέσως προς τον Aizen, o οποίος έφτυσε το μισοχωμένο στο στόμα του μακρύτερο ξύλο που του είχε πετάξει ο Pariston.
"Σειρά μου!", δήλωσε θραμβευτικά. "Λοιπόν κατώτερο πνεύμα, απαιτώ να με ελευθερώσεις τώρα αμέσως από τα δεσμά μου!"
"Με μεγάλη μου χαρά, άρχοντα του Hueco Mundo! Κάθε επιθυμία σου είναι διαταγή μου!", δήλωσε το τζίνι και το χαμογελό του άστραψε περισσότερο απο πριν.
Ένα αχνό φως έλουσε τον Aizen και τα μαύρα δεσμά του έπεσαν κάτω βαριά. Όλοι σταμάτησαν αυτό που έκαναν και κοίταξαν με τρόμο και δέος.
Ο Aizen σηκώθηκε όρθιος και κοίταξε σοβαρός το πίσω μέρος των χεριών του, κουνώντας τους ώμους του.
,
"Χμ...", είπε σκεπτικός χωρίς να σηκώσει το κεφάλι του. Το τεράστιο βάρος της αύρας του που έλουσε εκείνη την στιγμή τα πάντα στο βαγόνι ήταν αρκετλη ώστε να ξαπλώσει όλους τους επιβάτες στο πάτωμα χωρίς να μπορέσουν να φέρουν καμιά αντίσταση.
Το Τζίνι, που ήταν το μόνο που φαινόταν να αντέχει έστω και λίγο το ανυπέρβλητο βάρος, έτρεξε στα πόδια του και τον προσκύνησε.
"Έκανα όπως μου είπες, μεγάλε Βασιλιά των Πνευμάτων! Όπως το είχες σχεδιάσει, ανέβηκα στο τρένο με σκοπό να σε ελευθερώσω και τα κατάφερα!"
"Ναι, έκανες ακριβώς όπως σε πρόσταξα, κατώτερο πνεύμα. Το σχέδιό μου ολοκληρώθηκε."
"Αυτό είναι κακό. Πάρα πολυ κακό! Πως δεν φαντάστηκα ότι οι δύο πιο περίεργοι χαρακτήρες εδώ μέσα μπορεί να σχετίζονται;", σκέφτηκε η Kyoko σηκώνοντας με τα χίλαι ζόρια το κεφάλι.
"Λοιπόν άρχοντα, τι θα κάνουμε με αυτούς τους τιποτένιους; Τι προστάζεις; Θες να τους γδάρω; Να τους αποκεφαλίσω; Να τους κάψω; Πες το και θα γίνει!"
Ο Aizen γύρισε και κοίταξε τους σωριασμένους επιβάτες έκπληκτος, λές και τους συνειδητοποιούσε για πρώτη φορά.
"Χμ, είναι ακόμα ζωντανοί; Αυτό το υλικό σώμα που με ανάγκασαν να φορέσω πρέπει να περιορίζει πάρα πολύ αύρα μου για να αντέχουν, κατώτερο πνεύμα."
"Δεν χρειάζεται να λερώσεις τα χέρια σου με αυτούς τους παρείσακτους, μεγάλε Άρχοντα των Πνευμάτων! Άσε με να τους σκοτώσω όλους!"
Ο Aizen γύρισε και κοίταξε το Τζίνι, στενεύοντας τα μάτια του.
"Ναι, έχεις δίκιο. Οι παρείσακτοι πρέπει να πεθάνουν, κατώτερο πνεύμα."
To Τζίνι έπεσε κάτω, ανύμπορο να κινηθεί. Η ουρά του άρχισε να εξαφανίζεται.
"Τι; ΠΩΣ; ΓΙΑΤΙ ΑΦΕΝΤΗ, ΓΙΑΤΙ; ΕΚΑΝΑ ΟΠΩΣ ΠΡΟΣΤΑΞΕΣ! ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΤΙΜΩΡΕΙΣ;"
"Ναι, έκανες όπως σε πρόσταξα", παραδέχτηκε ο Aizen. "Και τώρα, δεν έχω κάτι άλλο να κάνω με ένα κατώτερο, άχρηστο πνεύμα όπως εσύ. Το γεγονός ότι ουρλιάζεις όπως πεθαίνεις από την ασύγκριτη δυνάμή μου και νομίζεις ότι σε τιμωρώ αντί να δοξάζεις το γεγονός ότι είχες την τιμή να πεθάνεις από αυτήν, δείχνει πόσο ανάξιος ακόμα και να με αντικρίσεις είσαι. Χάσου από μπροστά μου!"
Το Τζίνι εξαφανιστηκε μέσα σε εκκωφαντικές κραυγές πόνου και ησυχία έπεσε μέσα στο lounge.
Ο Aizen έκανε δυο βήματα μπροστά και το βάρος της αύρας του βούλιαξε μέρος του πατώματος του βαγονιού. Κούνησε τα χέρια του ρυθμικά. Είχε καιρό, πολύ καιρό, να αφήσει την δύναμή του ανεξέλεγκτη και τώρα είχε έρθει η ώρα να πληρώσει αυτή η μικρή χώρα στην οποία βρισκόταν, Ελβετία νόμιζε ότι την έλεγαν, για την ύβρη των θνητών να τον καταδικάσουν.
"Aizen; Aaaaaaaaaaaizen;"
Ο Aizen γύρισε έκπληκτος το κεφάλι του και κοίταξε πίσω.
"Εσυ!"
"Ναι, εγώ. Νομιζες ότι θα μου γλιτώσεις τόσο εύκολα, Aizeen;"
"Καταραμένη, ποια νομίζεις ότι είσαι! Είμαι ελεύθερος τώρα, εγώ ο Απόλυτος Βασιλιάς των Πνευμάτων! Κανείς δεν μπορεί να με σταματήσει, ούτε εσύ!"
"Είσαι σίγουρος, Aιζενούκο; Θα ήθελες να δοκιμάσεις;"
"Να δοκιμάσω; Χάσου από μπροστά μου, καταραμένη!"
Όλη η αύρα του Aizen στράφηκε αλλού και η Kyoko κατάφερε να σηκώσει το κεφάλι της για άλλη μια φορά. Ο Aizen διαφωνούσε με την... καρέκλα του;
"Καταραμένη καρέκλα! Ιδου η δύναμη του Aizen, άρχοντα του Hueco Mundo, μελλοντικού βασιλιά των Πνευμάτων! Εξαφανίσου!"
Όλη η δύναμη του Aizen χτύπησε την καρέκλα και η όραση όλων θόλωσε κα χάθηκε για λίγο. Όταν επανήλθε παρατήρησαν ότι η καρέκλα ήταν ακόμα ανέπαφη.
"Σειρά μου τώρα, μικρούλη Aizen! Έλα! Μου έχεις ήδη λείψει!", απάντησε η καρέκλα και τα μαύρα δεσμά που κρέμονταν από πάνω της πέταξαν και τύλιξαν για άλλη μια φορά το πανίσχυρο πλάσμα.
Ο Aizen κάτι πήγε να πει αλλά η καρέκλα του έκλεισε το στόμα. Η όραση όλων πάλι χάθηκε γα λίγο και όταν επανήλθε ο Aizen βρισκόταν και πάλι δεμένος στην καρέκλα, όπως πριν.
Οι επιβάτες σηκώθηκαν και κοίταξαν ο ένας τον άλλο. Παρά την μανία του παντοδύναμου Aizen κανείς δεν είχε πεθάνει, εκτός από το Τζίνι φυσικά.
tldr: Κανείς δεν πέθανε το βράδυ.
----------------------------------
1) Babba (Σπιρτούλης / The Smurfs)
2) Black Kaiser (BONDAGE AIZEN IS SECOND BEST AIZEN / Bleach)
3) Mono (Rei Ayanami / Neon Genesis Evangelion)
4) Ange.tze (Kyoko Kirigiri / Danganronpa)
5) OdyMonaxos (Roy Mustang / Full Metal Alchemist) Αθώος
6) The Gunsmasha (The Genie / Aladdin) Αθώος
7) Super Sayan Girl (Esmeralda / The Hunchback of Notre Dame)
η) Lord Leon (Wolfgang Grimmer / Monster)
9) Osama bin Laden (Pariston Hill / Hunter x Hunter)
10) Zane (Reg / Made in Abyss)
11) Kamui (Takao Kasuga / Aku no Hana) Αθώος
12) BlasoN (Asta / Black Clover)
----------------------------------
Το τρένο συνέχισε την ξέφρενη πορεία του στα οροπέδια της Ελβετίας με κατεύθυνση το Μοντρέ και την μεγάλη λίμνη. Οι καλεσμένοι σηκώθηκαν και κάθησαν πάλι στις πολυθρόνες, τους καναπέδες και τις καρέκλες τους. Είχαν ήδη ξεχάσει, όσο μπορούσαν, την εξωκοσμική εμπειρία που μόλις είχαν βιώσει και επικεντρώθηκαν πάλι στο ποιος μπορεί να είναι ο ένοχος.
Η νύχτα πέφτει την Δευτέρα στις 17.00.