Κανόνες
Let the legend begin...
--------------------------------------------
aNiMe//GR presents
an Osama bin Laden studios production
H Νύχτα Πέφτει στην aNiMe//GR Town: The Literary Nonsense Edition
--------------------------------------------
Μέρος Πρώτο
Ένας Ελβετός από την Αρκαδία
Πρέπει να ομολογήσω κάτι. Είμαι πολύ κακός στο να αρχίζω ιστορίες. Εννοώ, ξέρω πόσο σημαντική είναι η αρχή μιας ιστορίας, ξέρω ότι η αρχή μπορεί να κάνει ή να σπάσει συνήθως ένα καλό μυθιστόρημα, ένα καλό άρθρο, ένα καλό κομμάτι οργανωμένου λόγου γενικά, όμως η ιστορία που πρόκειται να σας πω είναι τόσο αλλόκοτη, τόσο περίεργη, τόσο χωρίς νόημα και συνέχεια και όμως τόσο πέρα για πέρα αληθινή που, πραγματικά, δεν είχα την παραμικρή ιδέα πως να την αρχίσω.
Ας κάνω όμως μια προσπάθεια.
Θα αναρωτιέστε καταρχή ποιος είμαι. Θα σας απαντήσω ότι δεν έχει ακόμα σημασία. Σημασία έχει ότι έπειτα από αρκετούς μήνες έρευνας πάνω σε ένα συμβάν που θα εξηγήσω σε λιγάκι, δέχτηκα επιτέλους ένα τηλεφώνημα από τον άνθρωπο που έψαχνα όλον αυτόν τον καιρό: Έναν μεσήλικα ελβετό, δημοσιογράφο στο επάγγελμα, ο οποίος αποφάσισε τελικά να με συναντήσει και να μου μιλήσει για όλη την δουλειά που είχε κάνει αυτός και άλλοι, τα συμπεράσματα της οποίας κατά κάποιον περίεργο τρόπο είχαν καταλήξει στα χέρια μου.
Το πρόβλημα στην όλη ιστορία ήταν ότι ο ελβετός φίλος μας κρυβόταν όλον αυτόν τον καιρό σε ένα κωλοχώρι στην ορεινή Αρκαδία, στην Πελλοπόνησο, στην Ελλάδα. Τρέχα γύρευε δηλαδή. Και τώρα εγώ ήμουν μέσα σε ένα παλιό λεωφορείο των ελληνικών ΚΤΕΛ που το οδηγούσε ένας, κατά τα άλλα, αξιοπρεπής κύριος, ο οποίος ακόμα και σήμερα πιστεύω ότι νόμιζε ότι οδηγάει νταλίκα, καθώς δεν εξηγείται αλλιώς η μανία του να πηγαίνει μονίμως με 100 χιλιόμετρα την ώρα σε δρόμους που εμφανώς είχαν να συντηρηθούν από την δεκαετία του εξήντα με στροφές που θα ζήλευαν οι καλύτερες πίστες ράλλι του κόσμου.
Αλλά τελοσπάντων, ξεφεύγω.
Έπειτα από έναν καταιγισμό παραξενεμένων βλεμμάτων και στραβών ματιών από χωριανούς που ακόμα και σήμερα πιστεύω ότι μου κρατούσαν κακία για κάποιον λόγο, κατέληξα στην αυλή του σπιτιού του. Ο ελβετός, ένας παχουλός αλλά γεροδεμένος τύπος κάποιας ηλικίας με μουστάκι, με περίμενε στην πόρτα και με το που με είδε μου έκανε νόημα να μπω μέσα στο σπίτι του. Εκεί, μας περίμενε ένα παλιό ξύλινο τραπέζι με δυο καρέκλες, δυο μπουκάλια ουίσκι και τρία ποτήρια.
Μου έκανε νόημα να καθισω και χωρίς να περιμένει, κάθισε, άνοιξε ένα μπουκάλι και άρχισε να πίνει.
"Θέλεις λίγο;"
"Όχι, ευχαριστώ. Ποτέ πριν φάω πρωινό.", απάντησα.
"Εσύ χάνεις...", μουρμούρησε κάτω από τα δόντια του κατεβάζοντας άλλο ένα ποτήρι.
"Λοιπόν, πες μου τι θέλεις".
"Ναι κύριε T--"
"Σταμάτα να γράφεις σε πλάγια γραμματοσειρά. Δεν σε κάνει να φαίνεσαι πιο έξυπνος."
"Τι εννοείται;", ρώτησα γεμάτος απορία.
"Θα καταλάβεις σε λίγο καιρό".
"Εντάξει, καλώς. Από που θέλετε να αρχίσουμε τότε, κύριε Gottfried;"
"Από το γιατί γίνονται όλα αυτά. Καταρχήν, θα σου πω ότι δεν ήθελα ποτέ να μπλεχτώ σε αυτήν την ιστορία, αλλά όταν ο προπάππους σου είναι θρυλικός δημοσιοσιογράφος που πήρε συνεντεύξεις από βασιλιάδες και αυτοκράτορες, που κάλυψε μάχες και γεγονότα του Μεγάλου Πολέμου από πρώτο χέρι ως απεσταλμένος της Ελβετικής Κυβέρνησης και που σου κληροδότησε τόσο το όνομα όσο και το επιθετό του, δεν μπορείς παρά να κάνεις ό,τι περνάει από το χέρι σου ώστε να επαναφέρεις την οικογένεια στις παλιές της δόξες."
"Δεν καταλαβαίνω, κύριε. Που κολλάνε όλα αυτά με την έρευνα σας;"
"Θα φτάσουμε και σε αυτό. Καταρχήν, πες μου, τι ξέρεις για την οικογένειά μας;"
"Για τον οίκο των Tell; Όχι πολλά πέρα από τα κατορθώματα του προπάππου σας και το φιάσκο με τον πατέρα σας."
Ο Ελβετός κατέβασε μονορούφι το ουίσκι του και ξαναγέμισε το ποτήρι.
"Βλέπεις, κύριε, εμείς οι Tell ήμασταν πάντα δημοσιογράφοι. Ήταν στο αίμα μας. Από πατέρα σε γιο και από παππού σε εγγονό, η δημοσιογραφία ήταν κάτι που μας έβγαινε φυσικά. Όλα όμως τελείωσαν όταν ο πατέρας μου, ο Willhelm, αποφάσισε να δημοσιεύσει εκείνη την ιστορία για το πως το χωριό του Άγιου Βασίλη καταστράφηκε από μια τεράστια ακτίνα στον ουρανό και πως ο ίδιος ο Θεός κυκλοφορούσε στην γη με μια καραμπίνα και σκότωνε κόσμο. Όπως καταλαβαίνεις, η φήμη του οίκου μας καταστράφηκε μετά από αυτό."
"Οπότε έπεσε πάνω σας το βάρος να αποδείξετε ξανά την αξία του οίκου σας, σωστά;"
"Περίπου. Αποφάσισα να αποδείξω ότι ο πατέρας μου έλεγε την αλήθεια. Ότι η όλη ιστορία με το χωριό του Άγιου Βασίλη και τα γεγονότα γύρω από την καταστροφή του ήταν πέρα για πέρα αληθινά."
Ο Gottfried μου έκανε νόημα να περιμένω. Έπειτα γύρισε με ένα μεγάλο κόκκινο ντοσιέ το οποίο πέταξε μπροστά μου στο τραπέζι.
"Αυτό είναι το κομμάτι της έρευνας που σου έλειπε. Μάλλον, θα ήταν πιο σωστό να λέγαμε ότι αυτό εδώ είναι που έχει σημασία. Το κομμάτι της έρευνας που είχες ήδη ήταν απλώς ασυναρτησίες ώστε να με βρεις και να αποκτήσεις αυτό."
"Δεν καταλαβαίνω, κύριε Tell. Τι εννοείται;", ρώτησα ανοίγοντας το ντοσιέ.
Ο Tell κάθισε πάλι δίπλα μου, κατέβασε άλλο ένα ποτήρι ουίσκι και πήρε τα περιεχόμενα του ντοσιέ μπροστά του. Τότε ήταν που παρατήρησα για πρώτη φορά ότι ήταν πολύ νευρικός και σχετικά άυπνος.
"Άκου προσεκτικά. Είναι παντού και το ντοσιέ αυτό το αποδεικνύει. Δεν έχω πολύ χρόνο ακόμα, οπότε πρέπει να με ακούσεις χωρίς να λες πολλά, κατάλαβες;"
Σε αυτό το σημείο είχα αρχίσει να τρομάζω. Δεν έβγαλα άχνα και απλώς έγνεψα καταφατικά.
Ο Tell έβγαλε μερικά χαρτιά και παλιές φωτογραφίες από το ντοσιέ και τις αράδιασε μπροστά μου.
"Ας αρχίσουμε με τον προπάππου μου. 1917, ανατολικό μέτωπο του Μεγάλου Πολέμου. Οι Οθωμανοί του σουλτάνου Babbalek και οι Ρώσοι του τσάρου Ivan Crabsov πολεμούν λυσσαλέα για την ανατολική Ευρώπη. Αυτές είναι φωτογραφίες από το οθωμανικό στρατόπεδο. Τι βλέπεις;"
Κοίταξα καλά τις φωτογραφίες χωρίς να πιστεύω αυτό που ήταν μπροστά στα μάτια μου. Ο Tell πέταξε μπροστά μου έναν άλλο σωρό φωτογραφίες.
"Ημερομηνία άγνωστη, αλλά τραβήχτηκαν από τον πατέρα μου κάποια στιγμή στο δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα, όπως είναι εμφανές από την καλή, έγχρωμη, ποιότητα των φωτογραφιών. Πίστεψέ το ή όχι, όλες αυτές είναι φωτογραφίες από το θρυλικό χωριό, όχι, πόλη, του Άγιου Βασίλη. Τι βλέπεις;"
Δεν έβγαλα άχνα αρχικά, προσπαθώντας να επεξεργαστώ τις απίστευτες πληροφορίες που είχα μπροστά μου.
"Κύριε Tell, θέλετε δηλαδή να πείτε ότι τα καρτούν είναι αληθινά και περπατούν ανάμεσά μας;"
"Προτιμούν να αποκαλούν τους εαυτούς τους "δισδιάστατους", αλλά ναι, αυτή είναι η ουσία. Όχι μόνο είναι αληθινά και περπατούν ανάμεσά μας, αλλά έχουν επηρεάσει την μοντέρνα ιστορία περισσότερο από ότι νομίζεις. Η Γιασμίν και ο Τζαφάρ βοήθησαν τον σουλτάνο Babbalek να νικήσει το ανατολικό μέτωπο και ας έχασαν οι Κεντρικές Δυνάμεις εν τέλει τον πόλεμο. Μια ομάδα δισδιάστατων με αρχηγό μια δισδιάστατη κότα με νοημοσύνη ήταν υπεύθυνη για την καταστροφή της πόλης του Άγιου Βασίλη και τον θάνατό του.
Ο Tell είχε αρχίσει να ιδρώνει και να τρέμει από το άγχος. Παράτησε όλα τα προσχήματα, άρχισε να πίνει ουίσκι μονορούφι κατευθείαν από το μπουκάλι και όταν εκείνο άδειασε, έβαλε την μηχανή vaping στο στόμα και πήρε αναπτήρα προσπαθώντας να την ανάψει σαν τσιγάρο. Καταλαβαίνοντας την χαζομάρα που είχε μόλις κάνει, πέταξε τόσο την μηχανή όσο και τον αναπτήρα στο πάτωμα νευριασμένος.
"Περίμενε. Δεν τελειώσαμε ακόμα. Τι θα έλεγες αν σου έλεγα ότι οι δύο τελευταίοι Πάπες της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας απέκτησαν την θέση τους με την βοήθεια δισδιάστατων; Δες εδώ, αυτές οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν στο Βατικανό στις 2 Απριλίου του 2005, την μέρα που πέθανε ο Πάπας Ιωάννης Παύλος ο Δεύτερος. Όπως βλέπεις, το Βατικανό είναι γεμάτο δισδιάστατους. Και αυτές εδώ που τραβήχτηκαν από 26 Φεβρουαρίου έως 5 Μαρτίου του 2013, το χρονικό πλαίσιο μέσα στο οποίο ο Πάπας Βενέδικτος ανακοίνωσε την παραίτησή του, δείχνουν το Βατικανό πάλι γεμάτο δισδιάστατους. Τυχαίο; Δεν το νομίζω!"
Ο Tell έπιασε με τα χέρια το πίσω μέρος του κεφαλιού του και ακούμπησε τους αγκώνες του στο τραπέζι με δύναμη. Το πρόσωπό του είχε κοκκινίσει από την ένταση.
"Είναι παντού! Παντού, σου λέω! Ακόμα και για τον θάνατο του Προέδρου Τσάβεζ της Βενεζουέλας αυτοί ευθύνονται αλλά κανείς ποτέ δεν θα το πίστευέ αυτό! Είναι η τέλεια συνομωσία!"
Δεν ήξερα τι να απαντήσω στον μισομεθυσμένο Ελβετό. Τα στοιχεία που είχε παρουσιάσει ήταν αδιαμφησβήτητα, αλλά το μυαλό μου δεν μπορούσε ακόμα να επεξεργαστεί τις πληροφορίες.
"Τι θέλετε να κάνω λοιπόν, κύριε Tell", ρώτησα τελικά βρίσκοντας την δύναμη να μιλήσω.
Ο Tell δεν απάντησε.
"Κύριε Tell;"
Ο Tell δεν έβγαλε άχνα.
"Κύριε Tell, τι άλλο μπορείτε να μου πείτε;"
Ο Tell δεν κουνήθηκε και εκεί κατάλαβα ότι δεν ανέπνεε πλέον. Επιχείρησα να τον σκουντήξω μόνο και μόνο για τον σωριάσω καταλάθος στο πάτωμα. Τότε, με το άψυχο κορμί του να κοιτάζει το ταβάνι, είδα με φρίκη το πρόσωπό του γεμάτο αφρούς και τα μάτια του νεκρά να κοιτάζουν το κενό. Το ουίσκι ήταν δηλητηριασμένο.
"Ας αναπαυτεί εν ειρήνη, αλλά η αλήθεια είναι ότι πήγαινε γυρεύοντας", είπε μια άγνωστη φωνή στο δωμάτιο.
Γύρισα και αντίκρισα ένα άνθρωπο ψηλό, ξανθό με γαλανά μάτια και... δισδιάστατο ταπεραμέντο, κάτι που με έκανε να ακουμπήσω αμέσως στον τοίχο πίσω μου.
"Και εσύ ποιος;"
"Είμαι ο Ludwig, κύριε, γνωστός επίσης με το κωδικό όνομα "Γερμανία". Στις υπηρεσίες σας!"
"Γιατί σκότωσες τον Tell;"
Ο Ludwing πλησίασε το τραπέζι και γέμισε ένα ποτήρι ουίσκι για τον εαυτό του, κοιτώντας με με την άκρη του ματιού του.
"Γιατί πιστεύεις ότι εγώ σκότωσα τον φτωχό τον Gottfried από εδώ;", με ρώτησε καχύποπτα πίνωντας δυο γουλιές ουίσκι.
"Θα μπορούσα να πω το ίδιο για εσένα, ξέρεις. Δεν άγγιξες το ουίσκι..."
"Είναι δέκα το πρωί, διάολε... Περίεργο είναι που αγγίζετε εσείς το ουίσκι...", σκέφτηκα χωρίς να πω τίποτα.
Ο Ludwig τελείωσε το ποτήρι του.
"Άκου να δεις τι θα γίνει. Μπορεί να σκότωσα, αλλά μπορεί και να μην σκότωσα τον Gottfried από εδώ. Δεν έχει σημασία, πραγματικά. Είχε AIDS και ήταν ήδη τελειωμένος. Σημασία έχει αυτό που θα σου πω, φίλε μου. Τώρα, έλα μαζί μου ήρεμα και θα σου εξηγήσω τα πάντα στην διαδρομή".
Ήμουν σίγουρος ότι δεν είχα επιλογή. Αλλά και επιλογή να είχα, δεν υπήρχε περίπτωση να μην πάω μαζί του. Η περιπέτεια είχε ήδη αρχίσει.
--------------------------------------------
Μέρος Δεύτερο
La Tytania Familia
O Ariabert Tytania χτυπούσε νευρικά τα δάχτυλα του δεξιού χεριού του πάνω στο πολυτελές μαρμάρινο γραφείο του, κοιτώντας επίμονα και θυμωμένα τα δύο πρόσωπα που καθόντουσαν άβολα σε πολυθρόνες στην άλλη άκρη του γραφείου του, θυμίζοντας μικρά παιδιά που έχουν κάνει ζημιά και κάθονται ήρεμα μπροστά στον γονιό τους ώστε να μην τους τις βρέξουν.
Ο Idris αφαιρέθηκε για μια στιγμή και άρχισε να χαζεύει την αρχιτεκτονική του μεγάλου χώρου. Ένα ξερό βήξιμο και ένα συνοφρύωμα από τον Ariabert τον επανέφερε στην άβολη κατάσταση στην οποία βρισκόταν.
Για αρκετή ώρα ακόμα, το μόνο που ακουγόταν μέσα στο δωμάτιο ήταν το χτύπημα των δαχτύλων και αυτό έκανε την κατάσταση ακόμα πιο ανυπόφορη. Στο τέλος ο Idris δεν άντεξε. Προσπάθησε να τραβήξει την καρέκλα και να σηκωθεί να φύγει.
"Κάτσε κάτω. Τώρα. Αμέσως.", πρόσταξε σοβαρός ο Ariabert δείχνοντας την καρέκλα.
"Γιατί, αλλιώς τι θα κάνεις;"
"Αλλιώς θα πάω στον άρχοντα Ajman και θα του πω τα πάντα, χαρτί και καλαμάρι."
"Α, ναι; Και τι θα του πεις ακριβώς;"
Ο Ariabert χτύπησε με δύναμη τα χέρια του στο γραφείο και σηκώθηκε όρθιος.
"Τι θα του πω; Τι θα έλεγες ότι χρησιμοποιήσατε την Διακοσμική Πύλη ώστε να πάτε χωρίς άδεια σε άλλους κόσμους; Α, όχι, τι θα έλεγες να του έλεγα ότι πουλούσες όπλα σε φατριές για τις οποίες δεν έχουμε ιδέα αν είναι φιλικές ή όχι. Όχι, όχι, κάτσε περίμενε, τι θα έλεγες να του έλεγα ότι όσο εσείς οι δύο οι άχρηστοι κάνατε διακοπές σε κόσμους με περισσότερες διαστάσεις εγώ ήμουν εδώ κάνοντας δουλειά για ΤΡΙΑ άτομα, κάτι που είχε σαν αποτέλεσμα η αυτοκρατορία μας να βιώσει την πρώτη της ήττα στα χέρια των επαναστατών; Έ, τι θα έλεγες, θα σου άρεσε;"
Ο Idris δεν είπε τίποτα αλλά δεν κάθησε κάτω.
"ΚΑΤΣΕ ΚΑΤΩ, ΤΩΡΑ ΑΜΕΣΩΩΩΩΩΣ!", βρυχήθηκε ο Ariabert κοπανώντας την γροθιά του στο τραπέζι δείχνοντας την πολυθρόνα με το άλλο.
Ο Idris κάθισε, σταύρωσε τα χέρια και δεν έβγαλε κουβέντα.
"Νομίζω πάντως ότι είσαι λιγάκι υπερβολικός Ariab--", πήγε να πει ο Jouslain αλλά το δολοφονικό βλέμμα του άλλου δούκα τον έκοψε.
"Ας μιλήσουμε για εσένα τότε, Jouslain. Πές μου ξανά, πέρα από όλα τα άλλα, γιατί κυνηγούσες ανήλικα κοριτσάκια με καραμέλες στο χέρι πίσω από θάμνους, ε;"
Ο Jouslain έγινε κόκκινος από ντροπή.
"Δεν ήταν πολλά... ήταν μόνο ένα και... και.. ήταν ειδική περίπτωση και..."
"ΕΙΣΑΙ ΔΟΥΚΑΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ ΣΤΟ ΣΥΜΠΑΝ, JOUSLAIN! ΤΙ ΣΚΕΦΤΟΣΟΥΝ ΑΚΡΙΒΩΣ;"
"ΜΑ ΤΟ URANIBORG, ΣΟΥ ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ ARIABERT, ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΠΑΙΔΟΦΙΛΟΣ. ΤΙ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΩ ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΟ ΑΠΟΔΕΙΞΩ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΙΣ ΝΕΥΡΑ ΠΛΕΟΝ;"
O Ariabert κάθισε κάτω και βυθίστηκε στην πολυθρόνα του, αναστενάζοντας και καθαρίζοντας τα μάτια του από την κούραση.
"Δεν είναι θυμωμένος με εσένα, Jouslain. Απογοητευμένος; Σίγουρα. Θυμωμένος; Θυμωμένος είμαι με τον αεροκέφαλο ξανθόψειρα από εκεί, με εσένα δεν ξέρω, ειλικρινά".
"Ε, Ariabert, θα σε παρακαλούσα να-", προσπάθησε να πει ο Idris.
"Θα σε παρακαλούσα να βγάλεις τον σκασμό, Idris, αλλιώς ο Ajman θα μάθει τα πάντα".
"ΕΛΑ ΤΩΡΑ, ΣΟΒΑΡΕΨΟΥ. ΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ, ΠΕΝΤΕ;", φώνταξε ο Idris κοπανώντας τώρα αυτός την γροθιά του στο γραφείο.
"Καλά, εσύ το προκάλεσες, να ξέρεις. Εγώ δεν το ήθελα.", απάντησε ο Ariabert αρχίζοντας να πατάει κουμπιά σε ένα υπολογιστή.
"Συνδέστε με αμέσως με τον άρχοντα Ajman."
O Idris και ο Jouslain έγινα άσπροι από τον φόβο.
"Ο Άρχοντας Ajman είναι στο μπάνιο ομορφιάς του αυτήν την στιγμή. Είστε σίγουρος ότι θέλετε να τον ενοχλήσετε, δούκα Ariabert;"
"Ναι, ακόμα καλύτερα", απάντησε ο Ariabert και κοίταξε με ένα διαβολικό χαμέγελο τους άλλους δύο δούκες μπροστά του.
Τον σύντομο στατικό ήχο διαδέχτηκε η μπάσα φωνη του ίδιου του άρχοντα Ajman.
"Χμμ, Ariabert τι συμβαίνει; Είμαι έτοιμος να φορέσω την μάσκα ομορφιάς μου. Ελπίζω να είναι σημαντικό."
"Ο Idris και ο Jouslain έχουν κάτι να σου πούνε άρχοντα Ajman."
"Ελπίζω να είναι σημαντικό δούκες. Ξέρετε ότι δεν μου αρέσει να με ενοχλούν κατά την διάρκεια του μπάνιου ομορφιάς μου."
Ο Idris και ο Jouslain δεν έβγαλαν άχνα.
"Idris, Jouslain; Τι κάνετε; Μιλήστε στον άρχοντα τώρα αμέσως!"
Ο Idris χαμογέλασε και σήκωσε το μεσαίο του δάχτυλο στον Ariabert, αλλά συνέχισε να μην λέει τίποτα.
"Ariabert, δεν ξέρω τι παιχνίδια παίζεις, αλλά να ξέρεις ότι θα τιμωρηθείς για αυτό.", είπε ο άρχοντας Ajman απειλητικά, τερματίζοντας την σύνδεση.
"Λοιπόν τώρα δούκα, τι γίνετε;", ρώτησε ο Idris με το ίδιο χαμόγελο αγκριστρωμένο στο πρόσωπό του.
"Νομίζω ότι τώρα γίνεσαι αγενής, δούκα Idris.", είπε ο Jouslain σοβαρός, χωρίς να δείχνει ότι ευχαριστιόταν λίγο αυτό που είχε μόλις συμβεί με τον Ajman.
Ο Ariabert ήταν κόκκινος από θυμό και ντροπή.
"Idris, κατάλαβες καθόλου πόσο μαντάρα πήγατε να τα κάνετε; Υποστήριξες μια από τις δύο παρατάξεις ενός πολέμου που δεν μας αφορούσε για το δικό σου προσωπικό κέρδος, ενώ ταυτόχρονα και οι δύο μπλεχτήκατε χωρίς κανένα απολύτως λόγο στις εσωτερικές υποθέσεις εκείνου του Βατικαnot ή όπως το λένε, το οποίο έχει τρόπους να ταξιδεύει μεταξύ κόσμων και θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει εχθρός μας ως αντίποινα των πράξεών σας. Οι επαναστάτες είναι ήδη αρκετοί, δεν συμφωνείτε;"
"Ένα πράγμα δεν καταλαβαίνω, δούκα Ariabert. Γιατί ασχολείσαι με όλα αυτά; Κανείς δεν μας επιτέθηκε από άλλους κόσμους και δεν φαίνεται ότι θα συμβεί. Τι σε απασχολούν οι περιπέτειες μας;", ρώτησε ο Jouslain.
O Ariabert άνοιξε ένα συρτάρι στο γραφείο και έβγαλε από μέσα δύο τρισδιάστατους φακέλους.
"Γιατί κάποιος σας κάλεσε ξανά στον τρισδιάστατο κόσμο, προφανώς για ξεκαθάρισμα λογαριασμών."
"Που τα βρήκες αυτά;", ρώτησε ο Idris και σηκώθηκε αμέσως όρθιος από την έκπληξη.
"Ήρθαν πριν μια εβδομάδα με το ταχυδρομείο και καταλάθος παραδόθηκαν σε εμένα."
Ο Jouslain σηκώθηκε ήρεμα από την πολυθρόνα του και κίνησε να φύγει.
"Που πας Jouslain;", ρώτησε ο Ariabert.
"Να ετοιμάσω τα πράγματα μου φυσικά. Δεν νομίζω ότι μπορούμε να αρνηθούμε."
"Αχαχα, πολύ καλά. Ας ετοιμαστούμε λοιπόν. Τα λέμε Ariabert. Θα σου φέρουμε σουβενίρ από τον τρισδιάστατο κόσμο", είπε ο Idris και σηκώθηκε να φύγει και αυτός.
Ο Ariabert έμεινε μόνος του στο γραφείο. Δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσει τους δύο άχρηστους να τα κάνουν πάλι μαντάρα στον τρισδιάστατο κόσμο. Θα πηγαινε μαζί τους ο κόσμος να χαλάσει. Ο δούκας Zarlisch θα μπορούσε να κάνει δουλειά αντάξια τεσσάρων ατόμων όσο οι τρεις τους θα έλειπαν.
Έτσι πίστευε τουλάχιστον ο Ariabert ή τουλάχιστον ήλπιζε.
Έπειτα σηκώθηκε από την πολυθρόνα του. Είχε και αυρτός πολλές προετοιμασίες να κάνει.
--------------------------------------------
Μέρος Τρίτο
Η Μεγάλη Μέρα
Η αλήθεια είναι ότι είχα πολλές απορίες, αλλά δεν είχε σημασία. Τώρα, δουλειά μου ήταν να το βουλώσω και να το παίξω πορτιέρης για τους καλεσμένους οι οποίοι σιγά σιγά θα άρχιζαν να φτάνουν.
Αλλά όχι, μισό λεπτό, είχα όντως πάρα πολλές απορίες. Γιατί έπρεπε να τους μαζέψουμε όλους στον Αστέρα Βουλιαγμένης από όλα τα μέρη; Ποιος το σκέφτηκε αυτό; Για ποιον λόγο; Δεν είχε λογική. Τίποτα από όλο αυτό το σχέδιο δεν ήταν λογικό. Τι στον π--
"Είστε καλά κύριε;"
Το βλέμμα μου, που ήταν χαμένο, έπεσε πάνω σε ένα δεκατετράχρονο δισδιάστατο παιδί που με κοίταζε με ενδιαφέρον.
"Εμ, ναι είμαι καλά.", απάντησα. "Είσαι εδώ για την μάζωξη;"
"Μάλιστα κύριε! Εδώ είναι η πρόσκλησή μου!", απάντησε το παιδί δίνοντας μου έναν τρισδιάστατο φάκελο.
"Το όνομά σου;"
"Shigeo Kageyama κύριε, αλλά όλοι με φωνάζουν Mob!"
"Χάρηκα Mob. To όνομά σου είναι στην λίστα, οπότε μπορείς να περάσεις.
Το παιδί υποκλήθηκε ελαφρώς και έπειτα μπήκε μέσα, αφήνοντάς με να τρίβω το πηγούνι μου απορρημένος.
"Nα δεις που στην πραγματικότητα θα είναι κανένας παντοδύναμος μάγος εξακοσίων χρόνων ή θα βγάζει πλοκάμια από κάπου ή κάτι παρόμοιο, ξέρω γω."
Έπειτα, ένα τέταρτο πέρασε και εγώ αφέθηκα πάλι να κοιτάζω το κενό. Την νιρβάνα μου έκοψε εν τέλει ο ήχος που κάνουν ντενεκέδες όταν χτυπάει ο ένας με τον άλλο και γύρισα ώστε να δω ένα παλιό, πορτοκαλί, βρώμικο ρομπότ να με πλησιάζει.
"Ε, εσύ εκεί, ο εξυπνάκιας. Είσαι ο θυρωρός εδώ;"
"Μάλιστα... κύριε; Πως μπορώ να σας βοηθήσω;"
"Μου είπαν να ρθω να μπω σε τούτο 'δω το τσαρδί, με πιάνεις;"
"Μμμμμάλιστα. Πρόσκληση έχετε;"
"Όχι. Αλλά ούτε η μάνα σου μου ζήτησε πρόσκληση."
"Τότε δεν μπαίνετε μέσα κύριε, συγγνώμη."
Το ρομπότ στράβωσε και άπλωσε το δεξί του χέρι
"Άκου εξυπνάκια. Μπορώ να σε κομματιάσω αυτήν την στιγμή, οπότε ή μπαίνω μέσα ή μπαίνω μέσα. Δικιά σου επιλογή."
"Καλά, ό,τι πείτε κύριε. Μπορείτε να περάσετε".
Το ρομπότ μπήκε μέσα και εγώ έμεινα ακόμα πιο απορρημένος από ότι πριν.
Οι επόμενοι τρεις που έφτασαν έκαναν αρκετό θόρυβο και τους κατάλαβα σχεδόν αμέσως.
"Καλησπέρα σας κύριοι, μπορώ να σας βοηθήσω;"
"Είμαι ο Ariabert Tytania και αυτοί είναι οι Jouslain και Idris Tytania, κύριε. Είμαστε καλεσμένοι", απάντησε ένας από αυτούς, προφανώς ο Ariabert, κρατώντας δύο φακέλους.
"Κοίτα Idris, αυτό το μέρος δεν είναι καθόλου άσχημο, δεν συμφωνείς;", ρώτησε ο Jouslain κοιτάζοντας τριγύρω.
"Καλούτσικο είναι... αλλά σαν την Χαλκιδική δεν έχει.", απάντησε ο Idris σηκώνοντας τα γυαλιά ηλίου ώστε να δει το μέρος καλύτερα.
"Εμ, συγγνώμη που ρωτάω, αλλά την Χαλκιδική; Ποια Χαλκιδική;", ρώτησα γεμάτος απορία.
"Α, δεν το ξέρεις το μέρος; Είναι πλανήτης στο εικοστό έκτο σύστημα της αυτοκρατορίας. Πολύ καλός για διακοπές."
"Α, μα φυσικά. Εκείνη την Χαλκιδική εννοείται. Εκλιπαρώ την συγγνώμη σας.", απάντησα χωρίς να έχω ιδέα για τι μιλούσε.
"Λοιπόν, μπορούμε να περάσουμε;", ρώτησε ο Ariabert.
"Υπάρχει ένα πρόβλημα κύριε. Είστε τρεις, αλλά εχετε δυο προσκλήσεις. Δεν μπορείτε να μπείτε όλοι σας."
"Α, ναι φυσικά. Άκου, υπάρχει ένα πρόβλημα. Αυτοί οι δύο πίσω μου λάβανε προσκλήσεις, αλλά εχμ, είναι ανήλικοι. Πρέπει να τους συνοδεύει ένας ενήλικας σύμφωνα με τους κανόνες της αυτοκρατορίας, ξέρεις."
O Idris κάτι πήγε να πει, αλλά ο Jouslain τον σταμάτησε με μια αγκωνιά.
"Αυτοί είναι ανήλικοι;"
"Μάλιστα κύριε. Στο ένδοξο Uraniborg γεννιόμαστε με το παρουσιαστικό ενήλικα. Είναι μέρος της βιολογίας μας. Κάποιοι μάλιστα συνεχίζουν να έχουν μυαλό πεντάχρονου αρκετά χρόνια μετά την γέννηση τους.
Ο Idris πάλι κάτι πήγε να πει αλλά τον σταμάτησε ο Jouslain με μια μπουνιά στο στομάχι που τον έκανε να διπλωθεί από τον πόνο.
"Είναι καλά;"
"Μάλιστα, κύριε. Απλώς θα έφαγε κάτι και θα τον πείραξε το στομαχάκι του. Ακούστε, μπορούμε να μπούμε μέσα; Πρέπει να του αλλάξω πάνες."
"Ναι, υποθέτω... Έχω δει πιο περίεργα πράγματα σήμερα. Μπορείτε να περάσετε και οι τρεις.", είπα τελικά τρίβοντας το πηγούνι μου.
Επόμενος κατέφτασε ένας ξανθός τύπος με ένα τσιγάρο στο στόμα
"Καλησπέρα σας κύριε."
"Καλησπέρα, δικέ μου. Λοιπόν, έμαθα έχει κάτι παιδιά εδώ και ξέρεις, εγώ είμαι ο δάσκαλός τους και τέτοια παρόμοια. Πρέπει να μπω για το δικό τους καλό, ξέρεις."
"Μμμάλιστα. Έχετε πρόσκληση;"
"Εχω αυτό εδώ τον φάκελο."
"Αυτό μου κάνει κύριε, καλως ήρθατε."
"Α, ναι μα φυσικά δικέ μου, ήξερα ότι μπορώ να μπω μόνο με τον φάκελο. Σίγουρα διάβασα το γράμμα μέσα, χαχα."
"Και να σκεφτείς ότι αυτός είναι ο λιγότερο περίεργος που έχω δει σήμερα."
Επόμενος κατέφτασε ο Ludwig, ο οποίος φορώντας στρατιωτική στολή για καποιον μυστήριο λόγο απλώς έγνεψε και πέρασε μέσα χωρίς να πει κουβέντα.
Δίπλα από την πόρτα που στεκόμουν άρχισα να κουράζομαι και να χάνομαι στο κενό μετά από τόση ώρα.
"Ε, με συγχωρείτε κύριε, είστε υπεύθυνος για αυτό το μέρος;", ρώτησε τελικά κάποιος που με τράβηξε από το μανίκι.
Γύρισα το κεφάλι μου και αντίκρισα την πηγή της φωνής, έναν κοντό μεσήλικα άνθρωπο με γυαλάκια ντυμμένο πιγκουίνο που με κοιτούσε χαμογελώντας εγκάρδια.
"Ναι, όχι, δεν έχω ιδέα πλέον. Πως μπορώ να σε βοηθήσω, φίλε μου;"
"Μου ανέθεσαν χρέη σερβιτόρου σε αυτήν την εκδήλωση κύριε. Είπαν ότι οι ικανότητές μου θα είναι απαραίτητες για την ομαλή διεκπεραίωσή της."
"Περίμενε, ποιος σε προσέλαβε και γ--, ω, ποιος χέστηκε; Καλωσήρθες. Πήγαινε και πιάσε δουλεια στο μπαρ. Φαίνονται γερά ποτήρια οι καλεσμένοι μας."
"Φυσικά κύριε! Αμέσως!"
Η ώρα είχε περάσει και ήμουν έτοιμος να κλείσω τις πόρτες και να μπω μέσα, όταν εμφανίστηκε η τελευταία μυστήρια φιγούρα, ένας ψηλός μελαχροινός τύπος με ένα αστείο καπέλο.
"Καλησπέρα σας. Έχετε πρόσκληση;", τον ρώτησα.
"Εγώ, να έχω πρόσκληση; Όχι καλέ μου άνθρωπε, δεν έχω."
"Τότε δεν μπορώ να σας αφήσω να μπείτε κύριε, συγγνώμη."
"Πήγαινε και άσε με έξω, αλλά πριν το κάνεις, δεν θα έπρεπε να αναρωτηθείς τί ειναι μια πρόσκληση;"
"Τι εννοείται "τι είναι μια πρόσκληση"; Μια πρόσκληση είναι--"
"Εννοώ φιλοσοφικά. Ας καθίσουμε να αναλύσουμε φιλοσοφικά την έννοια της πρόσκλησης. Τι είναι μια πρόσκληση;"
"Εντάξει, έχεις την προσοχή μου. Που το πας;"
"Πες μου λοιπόν, δεν είναι μια πρόσκληση απλώς ένας περίπλοκος τρόπος ώστε να πεις όχι σε κάποιον; Ένας τρόπος εξευγενισμένος αλλά δειλός, αντάξιος της στάσης που κρατάει η μοντέρνα κοινωνία σε όλα τα ζητήματα της ζωή μας;"
"Εμ, όχι, δεν ξέρω, ίσως."
"Άρα, με το να μου αρνείσαι την είσοδο χωρίς κάποιον συγκεκριμένο λόγο, παραδέχεσε ότι είσαι δειλός, θύμα αιώνιο αυτής της μοντέρνας κοινωνίας που διακατέχει κάθε κομμάτι του Είναι σου."
"Όχι, δεν νομίζω ότι θα περιέγραφα τον εαυτό μου ούτε σαν δειλό, ούτε σαν θύμα της μοντέρνας κοινώνιας που διακατέχει κάθε κομμάτι του Είναι μου."
"Άρα, αν όντως αυτά που λες ισχύουν, δεν θέλεις να μπω απλώς γιατί είμαι Ασιάτης και μισείς τους Ασιάτες."
"Τι, περίμενε, πως στο διάολο κατέληξ--, ω, ξέχασέ το. Μπορείς να περάσεις..."
Περίμενα λίγη ώρα ακόμα, αλλά κανένας άλλος δισδιάστατος δεν εμφανίστηκε. Διστακτικά έκλεισα την πόρτα και πήγα μέσα ώστε να παρακολουθώ χωρίς να φαίνομαι ή να ακούγομαι τι γίνεται.
Μέσα οι καλεσμένοι είχα ήδη μαζευτεί στο μπαρ-σαλόνι-καφετέρια του Αστέρα Βουλιαγμένης, έτοιμοι να γνωριστούν μεταξύ τους.
--------------------------------------------
(graphical work by Kai)
1. Scarlet D. / Mob (Mob Psycho)
2. The Gunsmasha / Metabee (Metabots)
3. Fallen Mpougatsa / Jouslain Tytania (Tytania)
4. Kamen Tantei Zura / Ariabert Tytania (Tytania)
5. Takayama Yuichi / Onizuka Eikichi (Great Teacher Onizuka)
6. Black Kaiser / Germany-Ludwig (Hetalia)
7. Kai / Idris Tytania (Tytania)
8. Lord Leon / Escanor (Seven Deadly Sins) (PRAISE THA MOTHERFUCKING SUN MOTHERFUCKERS)
9. Kamui / Ariwara no Narihira (Chouyaku Hyakuninisshu: Uta koi)
--------------------------------------------
Ξεκινάει η φάση του free RP. Η μέρα θα ξεκινήσει αύριο κατά τις 21.00 όπου θα μοιραστούν οι ρόλοι και θα αρχίσει το παιχνίδι.
Edited by Osama Bin Laden, 29 June 2017 - 23:21.