Στο fate πάντως δε θα μπορέσω ποτέ να καταλάβω γιατί δεν επιλέγουν γυναίκες που ήταν όντως γυναίκες είτε στην ιστορία είτε στους θρύλους τους κι απλώς διαλέγουν έναν άνδρα και του αλλάζουν το φύλο. Ποιο το νόημα.
Γιατί τελευταία όλες οι τέχνες, ιδίως οι καλές, έχουν υποβαθμιστεί σε ένα ευτελές μέσον προώθησης ατζέντας κοινωνικής ("δικαιοσύνης"), από συγκεκριμένους κύκλους. Κορυφαία θέση σε αυτά έχει το "gender politics", μεταξύ άλλων. Ιδίως σε video games έχει γίνει ο κακός χαμός (π.χ. το "Baldur's Gate Siege of Dragonspear" στο Steam, το οποίο αποκόμισε τόσο κράξιμο και τέτοια κριτική, που η Valve έκτοτε άλλαξε εντελώς το στήσιμο ολόκληρης της υπηρεσίας Reviews της πλατφόρμας)... Μέχρι και στα Fangame των πόκεμον υπάρχουν απίστευτες στιγμές απείρου κάλλους μέσα στην ιστορία και το σενάριο, εντελώς ξεκάρφωτες και ανάλογα με τον τρόπο που έχουν σκιαγραφηθεί (τα events και οι χαρακτήρες), η αντίδραση ενός ουδέτερου θεατή ποικίλλει από έκπληξη, ως αηδία, αφού συνήθως οι προσπάθειες είναι "Hamfisted", "shoehorned" και πολύ πρόχειρα πεταμένες στα μούτρα του παίκτη, με σκοπό περισσότερο να προκαλέσουν, παρά να παρουσιάσουν ένα φαινόμενο ή έστω, να κατηχήσουν διακριτικά.
Έτσι όπως πολύ σωστά λες, καταλήγουν να αδικούνται και να παραγκωνίζονται οι αληθινές γυναίκες της ιστορίας (με καλή ή κακή φήμη) που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν και να είναι πολύ πιο ταιριαστές ως φυσιογνωμίες. Το κακό ξεκίνησε από την πρώτη σειρά (Fate Stay Night), στην οποία μετατρέψανε έναν θρυλικό βασιλιά, το σύμβολο της αντρειοσύνης και του ιπποτισμού για αιώνες, σε κοριτσάκι με φουστίτσα και μάλιστα, με romance hints. Στην αρχή, όπως βλέπουμε στο πρώτο επεισόδιο της σειράς που έκτοτε παρέμεινε ως αυτοτελές, αντί για τον Emiya ήταν ένα κορίτσι η Master του Saber, που ήταν όντως άντρας. Υπάρχει σαν OVA ή standalone σειρά, κάπου το Animefreak TV το είχα δει παλιότερα. Είναι κρίμμα γιατί έχει πολλές φυσιογνωμίες που θα μπορούσαν να κάνουν πάταγο και προσφέρονταν για μπόλικο θέαμα, αλλά τί να κάνουμε, προέχει το Special Snowflake κοινό... Είπαμε, πάντα κάποιοι πρέπει να είναι πιο ίσοι από τους άλλους και άμα λάχει και διαφωνεί κανείς, είναι ο κακός και ο απάνθρωπος που πρέπει να του βουλώσουμε το στόμα έστω και με τη βία, αλλά εδώ μπαίνουμε σε άλλα χωράφια.
Αγκάθι λοιπόν ναι. Και selling point για στοχευμένο κοινό. Απλά βρίσκεις και εστιάζεις στα σημείο που σε ενδιαφέρουν ενώ προσπαθείς να αγνοήσεις τα υπόλοιπα. Όμως truth be said, το Apocrypha το έχουν κάνει ξεφτίλα. Η paladin, η τέρας του Frankenstein που ψάχνει για γαμπρό, "Η Μόρντρεντ ΓΙΟΣ ΤΗΣ Αρθούρου", η Τζακ η αντεροβγάλτης... Τέτοια κακοποίηση αισθητικής, πόσο μάλλον κοινής λογικής και νοηματικής συνοχής, σίγουρα πρώτη φορά είχα την ατυχία να γνωρίσω, σε ένα από τα πιο αγαπημένα μέσα μου ever (anime). Τί να κάνουμε, για όλα υπάρχει η πρώτη φορά κι αν δεν μπορείς να τον αποφύγεις, τουλάχιστον κάτσε κι απόλαυσέ το. Τέτοιες ώρες είναι μόλις τελειώσει η σειρά που σε ζόρισε, να πας καπάκι σε κάτι άλλο να σε συνεφέρει (κι έχω ευτυχώς στην back-list δυο τρεις υποψηφίους). Αηδία.
Το ending πάντως (η τελευταία σκηνη + τραγούδι) είναι από τα καλά. Κρίμα που πραγματεύεται μια κατάσταση που δεν πολυενδιαφέρει το anime οπότε δεν έχει τόση δύναμη όση θα μπορούσε.
