Το τέταρτο θα μπορούσε να μην υπάρχει. Το μόνο που προσέφερε ήταν η γνώση για την ύπαρξη της Ozen, το οποίο θα μπορούσε να είχε ενσωματωθεί σε άλλο επεισόδιο.
Το πέμπτο μου άρεσε. Το σμήνος από τα πετούμενα πλάσματα είχε κάτι το τρομαχτικό στον τρόπο που προσέγγιζε και εκτελούσε τα θύματα του. Πάλι καλά που υπήρχε το λέιζερ. Ελπίζω να μην εμφανιστεί από το πουθενά μια καινούργια ιδιότητα του Reg όταν την έχει ανάγκη στην συνέχεια. Μέχρι στιγμής το έργο έχει διατηρήσει μια συνεπής στάση στο υπερφυσικό στοιχείο.
Ο κόσμος μοιάζει όλο και λιγότερο ευπρόσδεκτος και σίγουρα επικύνδινος στις κάτω στιβάδες της Αβύσσου. Σαν να ζηλεύει την κάθε ανάσα σου.
Καλύτερο σημείο του επεισοδίου η ατάκα της ηρωίδας για το ''χτίσιμο δυνατών εξερευνητών'' με την κατανάλωση θηρευτών εκπεσόντων ανθρώπων. Ο νόμος του δυνατού σε όλο του το μεγαλείο. Οι αδύναμοι γίνονται τροφή για τους ισχυρούς.
Στο έκτο το ενδιαφέρον μονοπωλήθηκε από την Αμετακίνητη Ozen και το περίεργο πλάσμα που είδε η μικρή στον δρόμο της προς την τουαλέτα. Η Άβυσσος έχει αφήσει το σημάδι της στο μυαλό της πελώριας γυναίκας. Τουλάχιστον η συναισθησία της έχει εκμηδενιστεί. Και πάλι όμως, πρόκειται για μία επιζήσαντα, και αυτό οφείλεις να το σέβεσαι.
Μεγάλη παγίδα ο βοηθός της. Πραγματικά σιχένομαι με κάθε ίντσα της ύπαρξης μου αυτό το τροπάριο των άνιμε. Το χιούμορ τύπου αισχρή παιδική περιέργεια μου κακοπέφτει στην αισθητική επίσης.
