με γάντια φαντάζομαι. Γιατί αν το σηκώσεις στις παλάμες σου, έστω και μικρός να είναι, θα γεμίσουν τα χέρια σου τρύπες και θα θέλεις betadin...
Στο μαγαζί, ίσως. Η κατασκευή των αγκαθιών του όμως είναι τέτοια, που από μέσα είναι κούφια, δεν είναι απολύτως συμπαγή. Είναι μαλλιά στην ουσία αλλά από τη δράση μιας συγκεκριμένης ουσίας γίνονται τόσο σκληρά και άκαμπτα, σαν αγκάθια. Εγώ χειρίζομαι ακανθόχοιρους χωρίς να "γεμίσω τρυπίτσες", ακόμη και όταν φοβούνται και τινάζονται για να τσιμπήσουν επίτηδες (αυτό σχεδόν πάντα το κάνουν στην αρχή από φόβο, μέχρι να σε γνωρίσουν, να σε μάθουν και να αρχίσουν να σε μυρίζουν, καθώς με τη μυρωδιά γνωρίζουν το περιβάλλον και προσανατολίζονται, έχουν πολύ μεγάλη μυωπία). Ακόμη και όταν χαϊδεύεις την κοιλίτσα του που είναι μαλακή καμμιά φορά τρομάζει και γίνεται μπαλίτσα, μα ακόμη και τότε, δεν "τρυπάει" το αγκάθι του, αν δεν ασκήσεις εσύ ο ίδιος πίεση προς την αντίθετη κατεύθυνση (απότομα αντανακλαστικά π.χ.) ή έχεις συνηθίσει να είσαι "ελαφρυχέρης"...
Η αληθινή "σκύλα" είναι η δαγκωνιά του. Είτε θυμώσει που τον έχεις αγκαλιά πολύ ώρα (και δεν είναι μαθημένοι σε τέτοια οι "άγριοι") ή δε βλέπει καλά το φαΐ που πας να του δώσεις και έχεις στο χέρι σου (δεν βλέπει καλά λέμε, καθόλου!) και δαγκώσει λίγο δαχτυλάκι, εκεί είναι ο πόνος ο τρελλός. Εκεί ναι και μικρή τρυπίτσα και αίμα θα βγει.
Επίσης αντίθετα με τους οικόσιτους, οι άγριοι θέλουν τεράστια προσοχή στο χειρισμό. Είναι το ζώο με τη μεγαλύτερη συγκέντρωση τσιμπουριών, ψειρών, ψύλλων και κάθε λογής παράσιτου, που χώνονται ανάμεσα στα αγκάθια και δε βγαίνουν με τίποτε. Ένα καλό μπανάκι αν του "προσφέρεις" το εκτιμάει κι ο άγριος και ο οικόσιτος (το καλοκαίρι με τη ζέστη ειδικά) για να φύγει και η βρώμα του που είναι απερίγραπτη (οι ελεύθεροι περιπατητές ζέχνουν) και αν έχεις λαβίδα (σαν αυτές του εργαστηρίου στο γυμνάσιο/λύκειο) καθώς και σταθερό χέρι, μπορείς να τον αποπαρασιτώσεις προχείρως από τα τσιμπούρια του τουλάχιστον. Μια φορά μια μεγάλη σκαντζοχοιρίνα (τα αρσενικά είναι πάντα πιο μικρόσωμα σε αυτό το είδος) που είχα βρει και τις έβγαλα όσα μπόρεσα, φάνηκε να ανακουφίστηκε και τα είχε τόση μανία, που ενώ τα μάζευα σε ένα μέρος να τα πετάξω, γύρισε προς το μέρος τους και ένα ένα, άρχισε να τα τρώει, μασώντας τα δυνατά και με θόρυβο, σαν με μανία ένα πράγμα!
Το χειρότερο είναι πως αν τον έχεις κατοικίδιο, θέλει να ξεχειμωνιάσει σωστά (χειμερία νάρκη), σε ρυθμιζόμενες, ελεγχόμενες και σταθερές συνθήκες θερμοκρασίας και σε ειδικά φτιαγμένο "καταφύγιο", αλλιώς συνήθως ψοφάει. Πολύ μεγάλο και έξτρα έξοδο, σε ένα ζώο που ήδη είναι ακριβό και ζόρικο στο να κρατάς εντός χώρου. Είναι ένα υπέροχο ζωάκι και όπως πολλά άλλα, είναι καλύτερα να βρίσκεται στο φυσικό του περιβάλον. Αν εξαιρέσουμε τα αμάξια, φυσικά... (ο εχθρός τους Νο1)
Όλα τα λεφτά είναι η γλώσσα του, μακρόστενη κι αστεία που κρατάει τυλιγμένη μέσα στη μουσούδα του, που την αμολάει ξαφνικά σε κλάσματα για να τσακώσει κάτι και είναι παρόμοιας κατασκευής με αυτήν του μυρμηγκοφάγου, με τον οποίο, καθώς και με το αρμαντίλο, είναι μακρυνοί συγγενείς.
Edited by Aki, 10 April 2016 - 01:04.