Από τις ταινίες που θεμελίωσαν την άνοδο του σύγχρονου κορεάτικου κινηματογράφου, το Peppermint Candy υπήρξε μία από τις πιο επιτυχημένες ταινίες της χρονιάς, όντας η ένατη πιο εμπορική του 2000 ενώ προβλήθηκε και σε πολλά φεστιβάλ παγκοσμίως κερδίζοντας πλειάδα βραβείων τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό. Να αναφέρω τέλος πως το 2007 προβλήθηκε στο φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης ως Μέντα καραμέλα. Ας δούμε όμως περί τίνος πρόκειται.
Η ταινία ξεκινάει ουσιαστικά με την αυτοκτονία του πρωταγωνιστή, Yong Ho και από κει και πέρα κάθε σκέλος του φιλμ μεταβαίνει όλο και πιο πίσω στο χρόνο, με σκοπό να παρουσιαστούν τα γεγονότα που τον οδήγησαν στην ακραία αυτή πράξη. Πολλά από αυτά συμπίπτουν με κάποια από τα σημαντικότερα γεγονότα στην σύγχρονη ιστορία της Ν. Κορέας, όπως πχ οι φοιτητικές διαδηλώσεις που οδήγησαν στην σφαγή στην Gwangju. Επιπλέον αποκαλύπτουν στοιχεία για τον πρώτο έρωτα του Yong Ho, Sun Im, που όσο εκτυλίσσεται το σενάριο τόσο αποδεικνύεται το πόσο τον στιγμάτισε.
Σκηνοθέτης της ταινίας, ο Chang Dong Lee, ο οποίος μας δίνει ένα μελόδραμα, από αυτά που τόσο αγαπούν οι Κορεάτες, με έντονη όμως πολιτική χροιά. Μπορώ να πω πως για την πλήρη κατανόηση του φιλμ χρειάζεται και κάποια γνώση της ιστορίας της χώρας, μιας και ο Lee θεωρεί πως οι θεατές του γνωρίζουν το κοινωνικοπολιτικό υπόβαθρο, στο οποίο διαδραματίζεται το κάθε σκέλος.
Από κει και πέρα, η χρονικά αντίστροφη εξέλιξη του φιλμ είναι άρτια δομημένη και δεν κουράζει ούτε μπερδεύει σε καμία περίπτωση ενώ και η σκιαγράφηση των κεντρικών ιδίως, χαρακτήρων είναι εξαιρετική.
Μου άρεσε επίσης ο τρόπος που χρησιμοποιεί τα τρένα, τα οποία εμφανίζονται σχεδόν σε όλες τις σημαντικές σκηνές της ταινίας, με σκοπό να μας θυμίζουν μονίμως τον τρόπο που αυτοκτονεί ο πρωταγωνιστής.
Ως Yong Ho, ο Kyung Gu Sol, σε έναν από τους πρώτους πρωταγωνιστικούς ρόλους της καριέρας του, ο οποίος πραγματικά εντυπωσιάζει, δίνοντας τα πρώτα δείγματα του τι επρόκειτο να ακολουθήσει στην καριέρα του. Ουσιαστικά, από την πρώτη σκηνή της ταινίας, που εμφανίζεται σε ένα πικνίκ με το κουστούμι του και αρχίζει να χορεύει, έχει ήδη κλέψει την παράσταση. Από κει και πέρα μας παρουσιάζει μια πλειάδα συναισθημάτων και συμπεριφορών, όντας άκρως πειστικός καθ όλη την διάρκεια των αλλαγών αυτών. Θεωρώ πως αξίζει κάποιος να δει το φιλμ μόνο και μόνο για την απόδοσή του.
Ως Sun Im, η So Ri Moon, η οποία δεν εμφανίζεται και τόσο πολύ, αν και η παρουσία της είναι μονίμως αισθητή, σε όλη την διάρκεια της ταινίας. Παίζει σχετικά καλά, σε ένα ρόλο όμως που δεν είναι ιδιαίτερα απαιτητικός.
Συνοψίζοντας, θεωρώ πως πρόκειται για ένα από τα από τα καλύτερα μελοδράματα του κορεάτικου κινηματογράφου, κυρίως γιατί δεν χάνει σε κανένα σημείο την σοβαρότητα του και δεν προβαίνει καθόλου σε υπερβολές.
Για μια ελαφρώς πιο αναλυτική περιγραφή εδώ:
