Spoiler:
Πάμε στα καλά πρώτα. Η παρουσίαση της σχέσης με την μητέρα του ήταν το καλύτερο κομμάτι της σειράς. Από τα αμέτρητα δάκρυα της σειράς, η σκηνή που κλαίει στην αγκαλιά της δασκάλας του, αφού πλέον έχει ξαναθυμηθεί τα μάτια της μητέρας του και καταλάβει/συγχώρεση την συμπεριφορά της, ήταν η μοναδική φορά που το κλάμα με άγγιξε και είπα μπράβο ρε μεγάλε, συνέχισε τώρα την ζωή σου.
Για να μιλήσω για την σχέση, η μητέρα του έβλεπε στον γιό της όχι ό,τι δεν πρόλαβε αυτή να κάνει, αλλά ό,τι δεν θα προλάβει να τον δει να κάνει στην ζωή του, οπότε να είναι εκεί να τον συμβουλεύει. Οπότε, κατέληξε στο πιο απτό, συγκέντρωσε όλες τις στιγμές στην εκμάθηση της μουσικής, ώστε να του αφήσει την μεγαλύτερη κληρονομιά για το μέλλον, μέσω της οποίας θα την θυμάται κιόλας. Θεώρησε, ή δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει ίσως, πως καθημερινά απλά πράγματα, όπως το συναισθηματικό δέσιμο δεν έφταναν. Η εμμονή σε αυτό το ένα στοιχείο και η σκληρότητα από τον δικό της φόβο οδήγησαν στην βίαιη διαβρωτική σχέση των τελευταίων ετών.
Η αντίδραση του μικρού εαυτού του να της πει να πεθάνει ήταν λογικό ενδεχόμενο, ενός ανθρώπου ανώριμου και με μη διαμορφωμένη κρίση, όπως αυτό ενός προεφήβου, αλλά και που έχει σιχαθεί αυτό που έχει μεταλλαχθεί η μάνα του. Ήταν τρομερό το πως είχε ωριμάσει και κατανοήσει την κατάσταση της μάνας του, όταν πλέον η ιστορία επαναλήφθηκε με την Kaori. Στην σκηνή που την κουβαλά για να πάνε στην ταράτσα του λέει "αν πεις κάτι για το βάρος μου, θα σε κλωτσήσω", ο Arima είναι ο τύπος που θα έλεγε "Γιατί μπορείς να τα κουνήσεις?", και απλώς το κατάπιε. Από τις λίγες φορές που η κάκιστη βίαιη κωμωδία είχε λόγω ύπαρξης.
Πάμε στην σχέση με την Kaori. Υπάρχει ένα κομμάτι που μου άρεσε και ένα όχι. Η μουσική κατανόηση μεταξύ τους ήταν φοβερή. Το πως στηρίχθηκε ο ένας πάνω στον άλλον επειδή ειλικρινά καταλάβαινε το δράμα του, όχι μόνο ήταν πειστικό να υπάρχει, αλλά στο μετέδιδε κιόλας. Πραγματικά, ο ένας ήταν η νεράιδα του άλλου. Ολες οι σκηνές που παίζουν μαζί μουσική, υπαρκτές και φανταστικές, είναι μία προς μία. Ο αποχαιρετισμός στο μυαλό του ήταν πολύ γλυκός, ειδικά αν σκεφτείς πως ο θάνατος στο χειρουργίο είναι από τους πλέον αντικλιματικούς, ωστόσο δεν μπορώ να μην χειροκροτήσω την σκηνή στην ταράτσα που η Kaori μιμείται το παίξιμο με τα χέρια της και ο Arima μπορεί να ακούσει την μελωδία. Τι ωραία αντιπαραβολή με την ανικανότητα του να ακούει τις δικές του νότες, αλλά να μπορεί να ακούει τις νότες τις ψυχής της.
Οι δύο ανταγωνιστές ήταν πολύ συμπαθείς. Να πω την αλήθεια, δεν με έπεισε τόσο η εμμονή με τον πρωταγωνιστή, αλλά το δράμα τους για επιτυχία και το πόσο ρεαλιστικά παρουσιάστηκε η συναισθηματική τους κατάσταση σε τόσα λίγα επεισόδια πάνω τους. Χίλιες φορές να είχαμε αυτούς αντί για τους φίλους ή την λόλι αδελφή.
Τέλος, η μουσική ήταν φανταστική. Είμαι άσχετος με κλασική μουσική, αλλά ένιωθα πως καταλάβαινα (ούτε καν) πότε κάποιος παίζει καλύτερα από τον άλλον. Το σημαντικότερο όμως, είναι πως κατάφερε να μετατρέψει την μουσική σε μέσο αφήγησης και προβολής των χαρακτήρων. Αυτο είναι το πραγματικό του κατόρθωμα. Επίσης, κάποιες στιγμές έμοιαζαν βγαλμένες από shonen μάχες και δεν με χάλασε καθόλου.
Πάμε στα αρνητικά. Αισχρό, απαράδεκτο, βίαιο χιούμορ. Δεν είχε κανένα νόημα πέρα από την ελάφρυνση να υποθέσω των σκληρών σκηνών, μόνο που ούτε αυτό έκανε, γιατί είτε το μισούσα, είτε έλεγα "αυτό πόνεσε, πως θα θεραπευτεί τώρα" και ξεχνούσα το δράμα της σκηνής, οπότε το έργο έβαζε τρικλοποδιά στον εαυτό του.
Μεγαλύτερος παραβάτης, η σκηνή εξομολόγησης της παιδικής φίλης. Αρκετά εφευρετικός τρόπος η αποφευκτική Tsubaki να εκφράσει επιτέλους την αγάπη της, μέσω του να εξαιρέσει κάθε πιθανότητα παρά να ερωτευτεί την ίδια, και μετά τον κλωτσάει. ΤΟΝ ΚΛΩΤΣΑΕΙ! Και κάθεται και μονολογεί μέσα της κάτι σαχλαμάρες να νιώσει τον πόνο της ο Arima. Οι δύο γυναίκες που αγάπησε στην ζωή του συντόμως θα είναι στο χώμα μαζί, ποιος πόνος συγκριτικά? Κάτσε να του εκφράσεις την αγάπη σου με ΛΟΓΙΑ, γιατί στα άνιμε οι πρωταγωνιστές είναι τυφλοί στις πράξεις, και μάθε αν όντως μπορεί να ανταποδώσει την αγάπη! Το έργο μου το έπαιζε μούφα διανοούμενο εκεί. Απαράδεκτη καταστροφή μιας σκηνής με προοπτικές.
Άλλο σαχλό σημείο είναι τα δάκρυα. Θα μπορούσε κάποιος να πει πως είναι στο είδος του ή/και στην θεματολογία του και δεν θα έχει άδικο. Όμως όταν όλοι κλαίνε, εκείνες οι σκηνές αυθεντικού κλάματος χάνουν την αξία τους. Ειλικρινά, παίζει μία στο δέκα σκηνές να είχε νόημα ύπαρξης. Ειδικά στην αρχή που δεν γνωρίζαμε για την ασθένεια της και η Kaori μόνο δάκρυζε ή έκλαιγε, είχε γίνει μπαμπούλας! Δεν καταλάβαινα τον λόγο κιόλας και ψαχνόμουν!
Οι δύο φίλοι ήταν απογοητευτικοί. Το αγόρι δεν έκανε τίποτα, ενώ άργησε να κάνει στην άκρη για τον Arima, ενώ η Tsubaki ήταν τόσο βαλτά αποφευκτική και αναποφάσιστη που μόνο κακό έκανε ο δημιουργός στον χαρακτήρα της. Στο τέλος, ούτε καν ήθελε να μάθει αν όντως την αγαπά. Απλώς να είναι μαζί του ήθελε. Δηλαδή ο πρωταγωνιστής να έχει και την Kaori στην καρδιά του, και την Tsubaki στην αγκαλιά του. Όχι! Πες μας αν την αγαπά. Πες μας πως δεν την αγαπά και είναι φίλοι! Πες μας κάτι. Το τρίγωνο είχε ευκαιρίες και δεν τις αξιοποίησε.
Επίσης, η λόλι αδελφή δεν με έπεισε, αν και το διαγωνιστικό της κομμάτι είχε πλάκα. Το όλο brother complex ήταν τόσο άνιμε στερεότυπο, που καταντούσε εμετικό. Γενικότερα, αυτοί οι τρεις μάλλον κακό έκαναν στο έργο. Αν στον χρόνο τους βλέπαμε τους ανταγωνιστές, το πρωταγωνιστικό δίδυμο, ή κάποιον άλλον, το έργο μόνο καλύτερο θα ήταν.
Τέλος, το έτερο χαρακτηριστικό της σχέσης του διδύμου, η κρυφή αγάπη της Kaori, από μικρή ηλικία κιόλας. Ούτε καν, προτιμώ να μην υπήρχε το γράμμα της, η μουσική ταύτιση έφτανε. Ο έρωτας μόνο κακό έκανε στην σχέση τους από την στιγμή που δεν τον εξομολογήθηκε έναν ολόκληρο χρόνο. Λειτούργησε ως δράμα της στιγμής και τίποτα βαθύτερο. Το νόημα είχε το ψέμα της? Για να τον προσεγγίσει? Έστω, μετά ας χώριζε τον φίλο και να του έλεγε την αλήθεια. Υπήρχαν ευκαιρίες. Ή ας μην του το έλεγε καθόλου. Αυτό το στοιχείο δεν προσέφερε τίποτα.
Αν και τα αρνητικά αριθμούν περισσότερα, το χάρηκα το έργο. Τα σημεία που πέτυχε, τα πέρασε με άριστα, ενώ κάποια από τα αρνητικά δεν ήταν εντελώς αχρείαστα λάθη, απλώς εμένα με χάλασαν. Η μουσική ήταν φοβερή και ο πρωταγωνιστής είχε τα προσωπικά του αρκ προσεγμένα. Το συνιστώ.
Για να μιλήσω για την σχέση, η μητέρα του έβλεπε στον γιό της όχι ό,τι δεν πρόλαβε αυτή να κάνει, αλλά ό,τι δεν θα προλάβει να τον δει να κάνει στην ζωή του, οπότε να είναι εκεί να τον συμβουλεύει. Οπότε, κατέληξε στο πιο απτό, συγκέντρωσε όλες τις στιγμές στην εκμάθηση της μουσικής, ώστε να του αφήσει την μεγαλύτερη κληρονομιά για το μέλλον, μέσω της οποίας θα την θυμάται κιόλας. Θεώρησε, ή δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει ίσως, πως καθημερινά απλά πράγματα, όπως το συναισθηματικό δέσιμο δεν έφταναν. Η εμμονή σε αυτό το ένα στοιχείο και η σκληρότητα από τον δικό της φόβο οδήγησαν στην βίαιη διαβρωτική σχέση των τελευταίων ετών.
Η αντίδραση του μικρού εαυτού του να της πει να πεθάνει ήταν λογικό ενδεχόμενο, ενός ανθρώπου ανώριμου και με μη διαμορφωμένη κρίση, όπως αυτό ενός προεφήβου, αλλά και που έχει σιχαθεί αυτό που έχει μεταλλαχθεί η μάνα του. Ήταν τρομερό το πως είχε ωριμάσει και κατανοήσει την κατάσταση της μάνας του, όταν πλέον η ιστορία επαναλήφθηκε με την Kaori. Στην σκηνή που την κουβαλά για να πάνε στην ταράτσα του λέει "αν πεις κάτι για το βάρος μου, θα σε κλωτσήσω", ο Arima είναι ο τύπος που θα έλεγε "Γιατί μπορείς να τα κουνήσεις?", και απλώς το κατάπιε. Από τις λίγες φορές που η κάκιστη βίαιη κωμωδία είχε λόγω ύπαρξης.
Πάμε στην σχέση με την Kaori. Υπάρχει ένα κομμάτι που μου άρεσε και ένα όχι. Η μουσική κατανόηση μεταξύ τους ήταν φοβερή. Το πως στηρίχθηκε ο ένας πάνω στον άλλον επειδή ειλικρινά καταλάβαινε το δράμα του, όχι μόνο ήταν πειστικό να υπάρχει, αλλά στο μετέδιδε κιόλας. Πραγματικά, ο ένας ήταν η νεράιδα του άλλου. Ολες οι σκηνές που παίζουν μαζί μουσική, υπαρκτές και φανταστικές, είναι μία προς μία. Ο αποχαιρετισμός στο μυαλό του ήταν πολύ γλυκός, ειδικά αν σκεφτείς πως ο θάνατος στο χειρουργίο είναι από τους πλέον αντικλιματικούς, ωστόσο δεν μπορώ να μην χειροκροτήσω την σκηνή στην ταράτσα που η Kaori μιμείται το παίξιμο με τα χέρια της και ο Arima μπορεί να ακούσει την μελωδία. Τι ωραία αντιπαραβολή με την ανικανότητα του να ακούει τις δικές του νότες, αλλά να μπορεί να ακούει τις νότες τις ψυχής της.
Οι δύο ανταγωνιστές ήταν πολύ συμπαθείς. Να πω την αλήθεια, δεν με έπεισε τόσο η εμμονή με τον πρωταγωνιστή, αλλά το δράμα τους για επιτυχία και το πόσο ρεαλιστικά παρουσιάστηκε η συναισθηματική τους κατάσταση σε τόσα λίγα επεισόδια πάνω τους. Χίλιες φορές να είχαμε αυτούς αντί για τους φίλους ή την λόλι αδελφή.
Τέλος, η μουσική ήταν φανταστική. Είμαι άσχετος με κλασική μουσική, αλλά ένιωθα πως καταλάβαινα (ούτε καν) πότε κάποιος παίζει καλύτερα από τον άλλον. Το σημαντικότερο όμως, είναι πως κατάφερε να μετατρέψει την μουσική σε μέσο αφήγησης και προβολής των χαρακτήρων. Αυτο είναι το πραγματικό του κατόρθωμα. Επίσης, κάποιες στιγμές έμοιαζαν βγαλμένες από shonen μάχες και δεν με χάλασε καθόλου.
Πάμε στα αρνητικά. Αισχρό, απαράδεκτο, βίαιο χιούμορ. Δεν είχε κανένα νόημα πέρα από την ελάφρυνση να υποθέσω των σκληρών σκηνών, μόνο που ούτε αυτό έκανε, γιατί είτε το μισούσα, είτε έλεγα "αυτό πόνεσε, πως θα θεραπευτεί τώρα" και ξεχνούσα το δράμα της σκηνής, οπότε το έργο έβαζε τρικλοποδιά στον εαυτό του.
Μεγαλύτερος παραβάτης, η σκηνή εξομολόγησης της παιδικής φίλης. Αρκετά εφευρετικός τρόπος η αποφευκτική Tsubaki να εκφράσει επιτέλους την αγάπη της, μέσω του να εξαιρέσει κάθε πιθανότητα παρά να ερωτευτεί την ίδια, και μετά τον κλωτσάει. ΤΟΝ ΚΛΩΤΣΑΕΙ! Και κάθεται και μονολογεί μέσα της κάτι σαχλαμάρες να νιώσει τον πόνο της ο Arima. Οι δύο γυναίκες που αγάπησε στην ζωή του συντόμως θα είναι στο χώμα μαζί, ποιος πόνος συγκριτικά? Κάτσε να του εκφράσεις την αγάπη σου με ΛΟΓΙΑ, γιατί στα άνιμε οι πρωταγωνιστές είναι τυφλοί στις πράξεις, και μάθε αν όντως μπορεί να ανταποδώσει την αγάπη! Το έργο μου το έπαιζε μούφα διανοούμενο εκεί. Απαράδεκτη καταστροφή μιας σκηνής με προοπτικές.
Άλλο σαχλό σημείο είναι τα δάκρυα. Θα μπορούσε κάποιος να πει πως είναι στο είδος του ή/και στην θεματολογία του και δεν θα έχει άδικο. Όμως όταν όλοι κλαίνε, εκείνες οι σκηνές αυθεντικού κλάματος χάνουν την αξία τους. Ειλικρινά, παίζει μία στο δέκα σκηνές να είχε νόημα ύπαρξης. Ειδικά στην αρχή που δεν γνωρίζαμε για την ασθένεια της και η Kaori μόνο δάκρυζε ή έκλαιγε, είχε γίνει μπαμπούλας! Δεν καταλάβαινα τον λόγο κιόλας και ψαχνόμουν!
Οι δύο φίλοι ήταν απογοητευτικοί. Το αγόρι δεν έκανε τίποτα, ενώ άργησε να κάνει στην άκρη για τον Arima, ενώ η Tsubaki ήταν τόσο βαλτά αποφευκτική και αναποφάσιστη που μόνο κακό έκανε ο δημιουργός στον χαρακτήρα της. Στο τέλος, ούτε καν ήθελε να μάθει αν όντως την αγαπά. Απλώς να είναι μαζί του ήθελε. Δηλαδή ο πρωταγωνιστής να έχει και την Kaori στην καρδιά του, και την Tsubaki στην αγκαλιά του. Όχι! Πες μας αν την αγαπά. Πες μας πως δεν την αγαπά και είναι φίλοι! Πες μας κάτι. Το τρίγωνο είχε ευκαιρίες και δεν τις αξιοποίησε.
Επίσης, η λόλι αδελφή δεν με έπεισε, αν και το διαγωνιστικό της κομμάτι είχε πλάκα. Το όλο brother complex ήταν τόσο άνιμε στερεότυπο, που καταντούσε εμετικό. Γενικότερα, αυτοί οι τρεις μάλλον κακό έκαναν στο έργο. Αν στον χρόνο τους βλέπαμε τους ανταγωνιστές, το πρωταγωνιστικό δίδυμο, ή κάποιον άλλον, το έργο μόνο καλύτερο θα ήταν.
Τέλος, το έτερο χαρακτηριστικό της σχέσης του διδύμου, η κρυφή αγάπη της Kaori, από μικρή ηλικία κιόλας. Ούτε καν, προτιμώ να μην υπήρχε το γράμμα της, η μουσική ταύτιση έφτανε. Ο έρωτας μόνο κακό έκανε στην σχέση τους από την στιγμή που δεν τον εξομολογήθηκε έναν ολόκληρο χρόνο. Λειτούργησε ως δράμα της στιγμής και τίποτα βαθύτερο. Το νόημα είχε το ψέμα της? Για να τον προσεγγίσει? Έστω, μετά ας χώριζε τον φίλο και να του έλεγε την αλήθεια. Υπήρχαν ευκαιρίες. Ή ας μην του το έλεγε καθόλου. Αυτό το στοιχείο δεν προσέφερε τίποτα.
Αν και τα αρνητικά αριθμούν περισσότερα, το χάρηκα το έργο. Τα σημεία που πέτυχε, τα πέρασε με άριστα, ενώ κάποια από τα αρνητικά δεν ήταν εντελώς αχρείαστα λάθη, απλώς εμένα με χάλασαν. Η μουσική ήταν φοβερή και ο πρωταγωνιστής είχε τα προσωπικά του αρκ προσεγμένα. Το συνιστώ.