Από το πρώτο επεισόδιο προέκυψε μέσα μου λόγω του setting μια σύγκριση με το Garo. Το Garo γενικά μοιάζει κάπως πιο πιασάρικο και cool, αλλά αυτό το συμπάθησα περισσότερο, παρότι η παρουσία του Favaro και η αλόκοτη αισθητική με ξένιζαν κάπως. Το shingeki πάντως είναι από τις λίγες σειρές που με εντυπωσίασε από τις πρώτες σκηνές με το animation, που σπανιώς προσέχω και θεωρώ σημαντικό. Η πορεία των επεισοδίων πάντως αποδεικνύει ξεκάθαρα ότι η σειρά είναι απείρως καλύτερη από το Garo, η καλύτερη από τις λίγες που άρχισα μέσα στη σεζόν κατά τη γνώμη μου. Κάθε επεισόδιο έχει concept χωρίς να γίνεται κουραστικά επαναλαμβανόμενο και προβλέψιμο. Είναι όντως σαν ένα rpg που σε ξεναγεί σιγά σιγά στον κόσμο του, έστω μέσα από λίγους χαρακτήρες, τους οποίους όμως δε βρίσκω ρηχούς ή πολύ ενοχλητικά cliche. Εξακολουθούν βέβαια να χρειάζονται περισσότερο development, and I'm actually waiting for it. Βέβαια ο μόνος που συμπαθώ από τους τρεις βασικούς είναι ο Kaisar, παρά την ατελείωτη βλακεία και προβλεψιμότητά του. Τουλάχιστον έχει μια συνείδηση του σωστού και νιώθω μια αγάπη για αυτόν και την προσκόλληση στο πονεμένο παρελθόν του. Τους άλλους δυο δεν τους πάω καθόλου αν και απόλαυσα κάποιες από τις σκηνές τους. Ο Favaro μου εκπέμπει μια ενοχλητική σκατιλα (προσπαθώ να βρω άλλη λέξη που να ταιριάζει τόσο καλά αλλα να μου αρέσει να χρησιμοποιώ ομως δεν υπάρχει) και η Amira είναι απρόσωπη και κτηνώδης. Έχει τεράστια δύναμη αλλά αυτή δε συνδέεται με κανένα προσωπικό της χάρισμα.
Τη rita θα την ήθελα για big sister ή waifu. Έχει αυτή την παγερή ηρεμία και το υψηλό κριτήριο απέναντι σε συγκινήσεις που με ελκύει και με ξεπερνάει ταυτόχρονα. Είναι η μόνη χαρακτήρας της σειράς που μπορείς να την έχεις δίπλα σου και να ξέρεις ότι δεν πρόκειται να σε ζαλίσει με κάποιο τρόπο.
Ο νταρκίλας Azazel δεν με εντυπωσιάζει αλλά ενδιαφέρομαι περισσότερο απ' ότι θα περίμενα από τον εαυτό μου να γνωρίσω καλύτερα την ηγεσία των αρχαγγέλων και να καταλάβω τον αληθινό λόγο της διαμάχης τους με τους δαίμονες.
Η χαρακτήρας όμως που βρίσκω ιδιαίτερα inspiring και συμπαθητική είναι η Jeanne D' arc. Πράγματι, δέχεται πολλή...αγάπη από τους Ιάπωνες τελευταία (sometimes love can hurt) αλλά η συγκεκριμένη παρουσία μου αρέσει. Είναι το απόλυτα εξιδανικευμένο White strong woman trope χωρίς όμως σεξιστικές μικρότητες και τέτοια. Δεν ξέρω αν πρόκειται να γνωρίσουμε κάποια πιο ανθρώπινη πλευρά της ή να καταλάβουμε ποια ακριβώς είναι η σχέση της με τα θεία αλλά αυτή και ο όμορφος στρατός της εμπνέουν τα πολεμοχαρή μου ένστικτα με τρόπο που δε θέλω να καταπιέσω.
Αυτή το μήνυμα έχει επεξεργαστεί από Kamui: 15 Νοέμβριος 2014 - 05:55
