Μυστηριώδες επεισόδιο, γεμάτο από φαινομενικά shounen cliche που όμως είναι αρκετά ανατρεπτικά για το κλίμα της σειράς. Εγώ προσωπικά δεν περίμενα τέτοιο αποτέλεσμα.
Προβληματίστηκα έντονα σε σχέση με το μύνημα του επεισοδίου.
Συμπαθώ πάρα πολύ τον Kazama και παρόλο που τον θεωρώ θλιβερό έρμαιο μιας κατασκευασμένης από άλλους μάχης για επιβίωση, καταλαβαίνω και σχεδόν συμμερίζομαι την ιδεολογία του. Γιατί ρομαντικός μπορεί να μην είναι, ανταποκρίνετο πλήρως μέχρι στιγμής στα δεδομένα της πραγματικότητας, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο, εξού και τα αποτελέσματα. Κι όμως εδώ ο ρομαντισμός του Peco κάνει την υπέρβαση. Και όχι, δεν είναι καν κλισέ, είναι ένα ελαφρώς κεκαλυμμένο κάλεσμα του αυτοκαταστροφικού μας ρομαντικού εαυτού που ξεπερνά τις συμβάσεις της ζωής για να εναρμονιστεί απόλυτα με το Πνεύμα. Δεν πρόκειται για ένα ανόητο σόφισμα υπέρ της ζωής, πρόκειται για την αμφισβήτηση της ζωής και του ατέρμονου και επίπονου αγώνα για επιβίωση και φυγή από την άβυσσο του θανάτου. Ο Kazama κυνηγιόταν μια ζωή από το τραύμα της αυτοκτονίας του πατέρα του (δεν κατάλαβα τι ακριβώς έγινε αλλά δεν πρέπει να απέχει και πολύ). Νομίζω ότι μετά από τον αγώνα με τον Peco θα τον καταλάβει, θα δει ότι η ενασχόλησή του με τα πουλιά ήταν ίσως πιο ουσιώδης από τη δική του μέχρι στιγμής ενασχόληση με το ping pong. Γιατί όταν πετάς και γνωρίζεις ότι είσαι "εσύ" σε όλο σου το μεγαλείο, δεν υπάρχει πια ζωή, ούτε θάνατος, ούτε επιβίωση, ούτε μάχη, ούτε χιλιάδες μέτρα επικείμενης πτώσης, ούτε τίποτα. Μόνο παιχνίδι. Ο Peco ξέρει ότι μπορεί να καταστρέψει την καριέρα του, κι όμως αποφασίζει να παίξει. Ουσιαστικά διαλέγει μια διασκεδαστική αυτοκτονία αντί για μια μίζερη μάχη για επιβίωση.
Την πορεία που θα ακολουθήσει ο Kazama δεν τη γνωρίζω. Δε νομίζω να παρατήσει το ping pong αλλά σίγουρα θα αλλάξουν πολλά από αυτό τον αγώνα, και αμφιβάλλω αν θα τον κάνουν πιο αφοσιωμένο στο άθλημα.