Έχει αρχίσει να με ενοχλεί όταν κάθε φορά που τον προσπερνάει κάποιος -ειδικά αν δεν είναι φίλος του- ο Ονοντα αρχίζει να ουρλιάζει και η έκφρασή του αλλάζει λες και τον κυνηγά από πίσω κανένας ψυχοπαθής δολοφόνος και πρέπει να ξεφύγει. Αυτό πια που όλα αρχίζουν και τελειώνουν με τη καδένα και την ψυχική δύναμη και οι φιλοφρονήσεις πέφτουν βροχή ενώ είμαστε ακόμα στο στάδιο έχει καταντήσει κάπως βαρετό και έχουν αρχίσει να μου αρέσουν περισσότερο τα κομμάτια που δε ασχολούνται με την ποδηλασία, πχ. τα σκετσάκια στο τέλος είναι συνήθως από τα πιο καλά κομμάτια του επεισοδίου.
Η αντίδραση του Ναρουκο στα λόγια του Ιμαϊζουμι στο τελευταίο επεισόδιο μού φάνηκε εντελώς χαζή, υποτίθεται ότι είχε πάρει αρκετές φορές μέρος σε αγώνες, κάποια πράγματα θα έπρεπε να είναι αυτονόητα.