~Episode 2~
Θέλω να ομολογήσω κάτι. Όλη τη βδομάδα έτρεμα για αυτή τη στιγμή. Τη στιγμή που θα έπρεπε όχι μόνο να ξαναδώ επεισόδιο του Jojo αλλά και να γράψω για αυτό. Πάλι. Ευτυχώς για μένα και ευτυχώς για το Jojo το δεύτερο επεισόδιο ήταν καλύτερο από το πρώτο. Εν μέρει γιατί άφησε στην άκρη τα γελοία σαπουνοπερικά στοιχεία (όχι τελείως φυσικά) και άρχισε να κάνει αυτό που γνωρίζει καλά. Να επικεντρώνεται στο αγνό, πατροπαράδοτο ξύλο. Η ταχύτητα με την οποία "έκαιγε" κεφάλαια του manga το πρώτο επεισόδιο παραμένει αλλά εδώ γυρνάει υπέρ του δίνοντας ένα σφιχτοδεμένο επεισόδιο. Εν μέρει αυτό οφείλεται στο ότι η σειρά τελείωσε με την παρουσίαση των χαρακτήρων και άρχισε να μπαίνει στην πλοκή. Και μπορεί οι χαρακτήρες να μην είναι το δυνατό χαρτί του Jojo, η γεμάτη εφετζίδικες σκηνές εντυπωσιασμού πλοκή του όμως είναι. Έχει αλλάξει η γνώμη μου για αυτό? Όχι ακριβώς. Τουλάχιστον όμως μπόρεσα να κατάλαβω γιατί κάνουν έτσι αυτοί που τους αρέσει...
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και το εντυπωσιακό intro της σειράς. Ομολογώ πως είναι η καταλληλότερη εισαγωγική σκηνή που θα μπορούσε ποτέ να έχει το Jojo. Τρισδιάστατη οπτική, αισθητική που θυμίζει αμερικάνικα υπερωηρωϊκά κόμιξ με γρήγορη εναλλαγή ζωντανών καρέ, λίγο σαν εισαγωγική σκηνή ταινίας της Marvel, και ένα άκρως πορωτικό τραγούδι κατάφεραν μέσα σε δύο λεπτά να κάνουν αυτό που ένα ολόκληρο εικοσάλεπτο εισαγωγικό επεισόδιο δεν κατάφερε. Να καθιερώσει το Jojo ως την εβδομαδιαία ένεση τεστοστερόνης των αγοριών και αντρών εκεί έξω που ποτέ δεν θα βαρεθούν να βλέπουν άντρες τίγκα στα μούσκουλα να δέρνονται με στυλ.
Δυστυχώς όμως η σύγκριση δεν ευνοεί καθόλου το υπόλοιπο κομμάτι της σειράς με τη δισδιάστατη αισθητική και τους μονοδιάστατους χαρακτήρες
Ο ενοχλητικός αφηγητής είναι ακόμα εκεί και μας ενημερώνει ότι έχουν περάσει εφτά χρόνια από τότε που o Jojo σταμάτησε να ζει στο (όχι και τόσο) μικρό σπίτι στο λιβάδι και μπήκε στη ζώνη του λυκόφωτος. Τα αγόρια μας έχουν μεγαλώσει και αν έπρεπε να στοιχηματίσω για τη διατροφή τους θα πόνταρα σε φουλ πρωτεϊνική δίαιτα με παράλληλη ορμονική θεραπεία που θα έκανε τη Μάριον Τζόουνς να ντρέπεται. Βρισκόμαστε λοιπόν, σε έναν κολλεγιακό αγώνα αμερικάνικου ποδοσφαίρου όπου ο Jojo ετοιμάζεται να κάνει touchdown με όχι έναν ούτε δύο αλλά τέσσερις αμυντικούς να έχουν πέσει πάνω του καθώς η κάμερα ακολουθεί τη μπάλα να καταλήγει στα χέρια του Dio που έχει μία...λιγότερη συγκρουσιακή προσέγγιση του αθλήματος και με τη χάρη του αιλουροειδούς αποφεύγει τους αντιπάλους και φέρνει την πολυπόθητη νίκη. Αυτή η σκηνή περιέργως λειτουργεί άψογα στο να προβάλει τα βασικά στοιχεία του χαρακτήρα των πρωταγωνιστών με μία διακριτικότητα που δεν περίμενα από το Jojo. Η ευθύτητα που χαρακτήρίζει τον Jojo αντιπαραβάλεται υπέροχα με τον ύπουλο χαρακτήρα του Dio. Δυστυχώς και πάλι η ισοροπία της σκηνής χάνεται από το άτσαλο exposition σχετικά με τις σπουδές τους. Έτσι γνωρίζουμε ότι οι δύο πρωταγωνιστές δεν ακούν μόνο το σώμα τους αλλά και το πνεύμα τους. Για μία ακόμα φορά είναι λυπηρό το πως η σειρά δεν αφήνει το θεατή να φτάσει σε συμπεράσματα από τις πράξεις των χαρακτήρων αλλά τον φλομώνει σε πληροφορίες και τον αναγκάζει κατά μία έννοια να φτάσει στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για έξυπνους ανθρώπους. Θα παραβλέψω τις σπουδές στην αρχαιολογία του Jojo και απλά θα πω "Τρέμε Κούγια, έρχεται ο Dio".
Ακολουθούν αγκαλιές και ανταλλαγή φιλοφρονήσεων με όσο πιο αντρίκειο τρόπο γίνεται ~μην μας πούνε και γκέι~ όμως όλοι γνωρίζουμε ότι τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται. Και πραγματικά εδώ είναι που η σειρά ξαναγυρνάει στα εξοργιστικά μοτίβα του πρώτου επεισοδίου, κοινώς δεν αφήνουμε τίποτα στην τύχη γιατί οι θεατές μας είναι παντελώς ηλίθιοι. Το παραπάνω exposition είναι ένα πετραδάκι στη λίμνη μπροστά στην αναίσχυντη καταστροφή μίας δυνατής σκηνής συγκεκαλυμένου μίσους όταν ο Jojo και ο Dio συγχαίρουν ο ένας τον άλλον για τη νίκη τους. Γιατί, γιατί, γιατί έπρεπε να ακολουθήσουν αυτοί οι εσωτερικοί μονόλογοι και να καταστρέψουν την νεοαποκτηθείσα εκτίμηση μου για τη σειρά! Όχι απλά μας τα δίνουν στο πιάτο αλλά μας ανοίγουν το στόμα και μας χώνουν με το ζόρι μέσα το φαί. Ο Jojo αναρωτιέται γιατί δεν νιώθει κανένα ίχνος φιλίας για τον Dio για να ακολουθήσουν σκηνές από το...μόλις προηγούμενο επεισόδιο. Και αν σταματούσαν εκεί κάπως θα το δικαιολογούσα δεδομένου ότι πρόκειται για περιστατικά που συνέβησαν εφτά χρόνια πριν αλλά έρχεται ο ίδιος ο Jojo και δίνει το τελειωτικό χτήπημα. "Α, ναι, δεν τον εμπιστεύομαι εξαιτίας αυτών που έγιναν πριν εφτά χρόνια". Μα μόλις μας το έδειξες! Δεν αξίζει μία εικόνα χίλιες λέξεις? Όχι? Ό,τι πεις Jojo! Από την άλλη και ο Dio κάνει παρόμοιες σκέψεις για να βεβαιωθούμε ότι τα σχέδια του δεν έχουν αλλάξει και ότι ακόμα είναι ο μπάσταρδος που αφήσαμε στο προηγούμενο επεισόδιο. Φίου, ανακούφιση γιατί για μια στιγμή πραγματικά πίστεψα ότι γίνανε πραγματικοί φίλοι και από εδώ και πέρα η σειρά θα γινόταν slice of life με μπρατσαράδες.
Οι σκηνές οικογενειακής ευτυχίας με τον άρρωστο πατέρα Joestar δεν κρατούν για πολύ καθώς ο Jojo ενώ παίζει με τη μάσκα-άγρυπνο παρατηρητή ανακαλύπτει καταλάθος ένα γράμμα του πατέρα του Dio, ο οποίος στα τελευταία του περιγράφει τα ίδια συμπτώματα ασθένειας με αυτά του πατέρα Joestar. Αν δεν ξέραμε ήδη ότι ο Jojo είναι πανέξυπνος θα ενθουσιαζόμασταν με την ικανότητα του να συνδέσει τα δύο γεγονότα αλλά δυστυχώς οι δημιουργοί μας στέρησαν τη χαρά. Η ανακάλυψη του αυτή τον ωθεί στο να αντιμετωπίσει στα ίσα τον Dio κατηγορώντας τον ότι δηλητηριάζει τον πατέρα του. Αν το σενάριο "θετός γιος δηλητηριάζει τον πατέρα ενώ υποτίθεται πως τον αγαπάει" δεν γίνεται πιο σαπουνοπερικό, το σενάριο " πραγματικός γιος αντιμετωπίζει και κατηγορεί στα ίσα το θετό γιο" δεν γίνεται πιο ηλίθιο. Jojo υποτίθεται είσαι έξυπνος, δεν βρήκες διαφορετικό τρόπο να εξακριβώσεις τί πραγματικά συμβαίνει? Αλλά εντάξει το αντιπαρέρχομαι γιατί ο σκοπός της όλης σκηνής ήταν απλά να πλακωθούν στο ξύλο που είναι και ο σκοπός όλης της σειράς άλλωστε... Στο ενδιάμεσο είχαμε και μία υπενθύμιση για το πόσο ο Dio απεχθάνεται τον πραγματικό του πατέρα γιατί μπορεί να έχουμε ξεχάσει την καταγωγή του τώρα που τον είδαμε σε άλλο περιβάλλον. Με το που καταφέρνει να πάρει το φακελάκι με το φάρμακο-δηλητήριο από τα χέρια του Dio, ο Jojo σε μία κρίση "εξυπνάδας" του περιγράφει ακριβώς το σχέδιο του. Ίσως από αδελφική αγάπη ήθελε να του δώσει χρόνο να προετοιμαστεί, ποιός ξέρει...
Μετά από ένα αγωνιώδες δεκάλεπτο οικογενειακού δράματος, πισώπλατου μαχαιρώματος και χαμηλού επιπέδου διαλόγων μπαίνουμε στο αρκετά πιο ενδιαφέρον δεύτερο μισό του επεισοδίου. Και από άποψη πλοκής αλλά και στυλιστικά...Συγχωρείστε με αλλά αν δεν το σχολιάσω θα σκάσω! Είναι ο Sherlock Holmes? Είναι ο Ρομπέν των Δασών? Είναι ο Indiana Jones? Είναι ο Batman? Αν είμαστε αυτά που φοράμε τότε ο Jojo είναι το αμάλγαμα όλων αυτών και καμιά δεκαριά άλλων που δεν μου έρχονται αυτή τη στιγμή. Δεν μπορώ παρά να το θεωρήσω comic relief αυτό το ντύσιμο και δεδομένου του πως η σειρά έχει τον τρόπο της να σε αποροφάει στο δράμα και να σε κάνει να νιάζεσαι για τους χαρακτήρες (δεν) το χρειαζόμασταν.
Πίσω στην υπόθεση, ο άψογα ντυμένος Jojo περιπλανιέται στα σκοτεινά σοκάκια της πιο κακόφημης συνοικίας προσπαθώντας να βρει τον Κινέζο φαρμακοτρίφτη που κατά πάσα πιθανότητα γνωρίζει για το συγκεκριμένο δηλητήριο αφού τα εργαστήρια απέτυχαν να του δώσουν μία απάντηση. Η περιοχή αυτή είναι τόσο άγρια που οι γάτες τρώνε τους σκύλους για όσους δεν έχουν συνειδητοποιήσει ακόμα ότι η περιοχή αυτή είναι άγρια. Αργά ή γρήγορα ο Jojo γίνεται στόχος επίθεσης ενός αρλεκίνου και ενός Κινέζου με μόνιμο σούφρωμα στα χείλη, τους οποίους αποκρούει σε μία πρωτοφανή επίδειξη μπαντασίλας. Μην με παρεξηγείτε, οι σκηνές αυτές μπορεί να έχουν μία εσάνς γελοιότητας αλλά ομολογώ ότι ήταν άκρως πορωτικές. Έπιασα τον εαυτό μου να έχει παρασυρθεί στη στιγμή κάτι που μου συνέβη για πρώτη φορά. Το final boss ήταν ένας κοστουμάτος με το σάκραμ της Ζήνα στο καπέλο του, ο οποίος δεν λέει να το βουλώσει όση ώρα παλεύει με τον Jojo. Στο τέλος και αυτός καταλήγει οριζοντιωμένος στο χιονισμένο σοκάκι και παραδέχεται την ήττα του από τον πολύ σκληρό για να πεθάνει άγνωστο με το άψογο γούστο στα ρούχα. Ξαφνικά από παντού ξεπροβάλλουν οργισμένοι κάτοικοι της περιοχής που θεωρούν ότι η παράσταση προσβάλει την πίστη τους αλλά ο κοστουμάτος με το σάκραμ συνειδητοποιώντας ότι ο Jojo ακόμα και όταν του επιτίθενται άγνωστοι σε σκοτεινά σοκάκια είναι τελικά ένας καλός καλοκαρδούλης δείχνει το σεβασμό του αποτρέποντας τους από το να τον λυντσάρουν. Γιατί ακόμα και οι στυγνοί εγκληματίες έχουν ψυχή τελικά με εξαίρεση τον Dio.
Μιλώντας για τον Dio, ας δούμε τί κάνει και αυτή η ψυχή...Ο Dio, λοιπόν, σκοπεύει να σκοτώσει τον Jojo χρησιμοποιώντας την περιβόητη μάσκα, η οποία ενεργοποιείται αν πέσει πάνω της αίμα βγάζοντας κάτι άγκιστρα στο πίσω μέρος τα οποία υποτίθεται ότι εισέρχονται στο κρανίο σκοτώνοντας αυτόν που τη φοράει εκείνη τη στιγμή. Περιπλανώμενος στην πόλη και πίνοντας για να ξεχάσει τα βάσανα πέφτει πάνω σε δύο εξίσου μεθυσμένους τύπους, οι οποίοι μην ξέροντας καλύτερα τον προκαλούν και καταλήγουν να γίνουν τα πειραματόζωα του. Και επιτέλους μαθαίνουμε τί ακριβώς κάνει αυτή η μάσκα. Μπροστά στα έκπληκτα μάτια του Dio αυτός στον οποίο έβαλε και ενεργοποίησε τη μάσκα μετατρέπεται σε βαμπίρ και του επιτίθεται με απίστευτη δύναμη. Ενώ προσπαθεί να του στραγγίξει το αίμα, το φως της μέρας τον διαλύει και ο Dio σώζεται παρατρίχα έχοντας κάνει παράλληλα μία συγκλονιστική ανακάλυψη σχετικά με τις δυνάμεις της μάσκας. Είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες και πιο καθοριστικές σκηνές του επεισοδίου καθώς είναι η στιγμή που η σειρά ενσωματώνει πλήρως το υπερφυσικό στοιχείο και θέτει τις βάσεις για όσα θα συμβούν από δω και πέρα.
Το τέλος του επεισοδίου μας ετοιμάζει για την καθοριστική σύγκρουση ανάμεσα στους πρωταγωνιστές αφού ο Jojo έχει γυρίσει από το ταξίδι του έχοντας πλέον αποδείξεις για το σχέδιο του Dio να σκοτώσει τον πατέρα του ενώ ο Dio μόλις έχει ανακαλύψει τη φοβερή δύναμη της μάσκας. Ποιές είναι οι πιθανότητες να κάνουν μία πολιτισμένη συζήτηση?
Το Jojo είναι μία σειρά που ζει και αναπνέει μέσα από τις αντιθέσεις. Jojo εναντίον Dio, καλό εναντίον κακού, τιμή εναντίον ατιμίας, ευθύτητα εναντίον πονηριάς, ακόμα και η επιλογή των χρωμάτων σε κάποιες σκηνές είναι προσεγμένη ώστε να φέρνει στο προσκήνιο αυτές τις αντιθέσεις, έτσι όταν φέρνει τους δύο πρωταγωνιστές του σε αντιπαράθεση είτε άμεσα είτε έμμεσα είναι εκεί που πετυχαίνει και τις καλύτερες σκηνές του. Η όλη σειρά είναι μία γιγαντιαία αντίθεση καθώς ενώ έχει τα στοιχεία εκείνα που μπορούν να πορώσουν ακόμα και τον πιο αδιάφορο θεατή εγκλωβίζεται σε χαζά στερεότυπα και αλλοπρόσαλες συμπεριφορές προκειμένου να εντείνει το δραματικό της κομμάτι. Δυστυχώς σε αυτό ακριβώς το κομμάτι είναι που έχει πρόβλημα και νιώθω ότι δεν το αντιλαμβάνεται καν. Αλλιώς, θα το αναγνώριζα με ευκολία ως μία από τις πιο διασκεδαστικές σειρές που έχω δει. Ευελπιστώ όσο προχωράει να επικεντρωθεί στα δυνατά της σημεία που είναι οι καλοσκηνοθετημένες μάχες, η γρήγορη πλοκή και η σύγκρουση των άκρων και όχι σε αυτά που την τραβάνε πίσω.